Cases for him (one direction)

H 1t/m 6

Hoofdstuk 1

Het was maandag dus ik moest weer naar school. Ik at een broodje gaf m'n vader en moeder een kus. Ik stapte op de fiets richting school. Onderweg op de fiets dacht ik na: ik heb een super leuke school met veel vrienden, wat zou het vreselijk zijn als ik van deze school af moest. Even later kwam ik op school aan al m'n vriendinnen kwamen op me af gestormd "heeeeeeeeeei Noah"zei mijn vriendin Saar die bij mij in de zesde klas gymnasium zat. Allebei zijn we achttien jaar oud en we zijn beste vriendinnen vanaf de peuterschool ook zijn we allebei grote fans van One Direction. Ik liep naar m'n kluisje propte de boeken die ik nog niet nodig had erin en liep naar het lokaal. In het lokaal aangekomen knoopte mijn warrige krullende lange haar in een staart en deed mijn boeken open.

We hadden wiskunde, bah. Na zes lesuren waren we uit ik ging meteen naar huis Saar ging mee naar mijn huis. Aangekomen thuis gooide we onze jassen en tassen in de hoek maar net toen met het pak koekjes naar mijn kamer wouden lopen werden we tegengehouden door mijn moeder.

Ze was niet boos ook niet echt bang maar ze leek een beetje verdrietig. "Ga even zitten meiden" zei mijn moeder en ze riep mijn vader ook naar beneden. Ik keek met een vragend gezicht omstebeurd naar m'n vader en moeder. "Moet ik naar huis?" Vroeg Saar een beetje alsof ze eigenlijk niet wilde gaan."nee hoor misschien is het wel goed dat jij er nu bij zit" zei mijn moeder. Ongeduldig vroeg ik wat er was. "Nou" begon mijn vader "het zit zo. "Je moeder moet naar London voor haar werk." "Echt? wat leuk! Voor hoelang, een weekje? "Ehm......eigenlijk moet de hele familie mee en niet voor een weekje" "huh? wat bedoel je?" "We gaan voor ongeveer drie jaar in London wonen" zei mijn moeder. het was even stil ik slikte een paar keer en probeerde het goede ervan in te zien maar dat lukte niet. Ik had gemengde gevoelens aan de ene kant leek me super om naar London te gaan maar m'n vrienden! Hoe kan ik hun dan nog iedere dag zien?! Ik rende naar boven. Ik ging op bed liggen en begon zachtjes te huilen Saar kwam eraan en ze zij niks ze gaf me een knuffel het bleef lang stil. Saar begon ook te huilen. Het bleef een lange tijd stil totdat mijn moeder op mijn kamerdeur klopte. Ja? Zij ik zacht. Ze ging naast me op bed zitten en sloeg een arm om me heen. "Ik weet dat je het niet leuk vind, maar dat verandert echt waar!" Zij m'n moeder met een lieve stem. "En je vrienden kunnen langskomen waneer ze willen!" Ja maar school dan? Waneer gaan we?"vroeg ik een beetje overstuur "We gaan over drie maanden. We moeten alleen nog een huis uitzoeken." Zij m'n moeder "maar we hebben al een mooie gezien. Het is een villa"

Het enige antwoord wat ik kon bedenken was "oke"

Hoofdstuk 2

Het is alweer een week later.

Noah was vorige week niet meer naar school geweest. Ze was ziek. Vandaag ging ze weer naar school.

Op het schoolplein kwamen al mijn vriendinnen naar mij toe gerent en vroegen hoe het met mij ging.

Ik had het idee dat ze niet wisten dat ik ging verhuizen. Bij mentorles zou ik vertellen wat er allemaal gaat gebeuren. We gingen nog even kletsen maar ik had niet veel van het gesprek opgevangen. Een paar minuten later ging de bel het eerste uur had ik wiskunde daarna Engels, geschiedenis, aardrijkskunde en......mentorles.

Mijn mentor, mvr. de Boer wist het al. Ze kwam meteen naar mij toe en vroeg of ze mij even apart mocht spreken voordat ik het aan de hele klas zou vertellen. Ik knikte. In de klas was het rumoerig niemand die het wist behalve Saar maar die had haar mond gehouden. Even later kwam ik de klas weer in ik ging even zitten maar mvr. de Boer riep mij al snel weer voor de klas. "Ehm.....nou, ik wil jullie iets vertellen. Ik wou heel hard gaan huilen maar ik hield me sterk. "Ik ga verhuizen" begon ik. "Naar London" en toen hield ik het niet meer een traan gleed over mijn wang ik haalde diep adem en ging verder "mijn moeder moet daar werken en mijn vader heeft daar ook al een baan gevonden" we blijven daar minimaal drie jaar. Alle monden van mijn klasgenoten vielen open en iedereen ging opeens praten. Ik rende verdrietig de klas uit en een stukje verder op de gang hoorde ik dat iedereen in mijn klas weer stil was. Ik rende de wc in Saar rende achter mij aan gevolgd door Joost mijn beste vriend hij twijfelde of hij de meisjes wc wel in moest lopen, maar hij deed het toch. Hij Gaf me een knuffel en hij stelde mij gerust. Dat vond ik fijn. Na wat praten en mij weer blij maken liepen we weer terug maar de klas. Iedereen praatte maar toen ik binnenkwam was iedereen weer stil. Iedereen had vragen die ik graag wou antwoorden het was het laatste uur dus ik kon meteen naar huis