Back For You (TLG Book 2)

Chapter 3

Nagising ako na sumasakit ang ulo. Hindi ko maalala ang nangyari kagabi. Ang alam ko lang umiyak nanaman ako nang dahil sakanya.

Mas lalong sunakit ang ulo ko nang sinubukan kong tumayo. Suot ko parin ang mag damit ko at nakita ko ang isang maliit na palanggana at bimpo sa side table. Teka...

Si Chris...

Nang tuluyan akong makatayo halos matumba ako at masuka kaya tumakbo ako sa banyo.

Pagtingin ko sa salamin magang maga ang mga mata ko. Parang ilang araw akong walang tulog dahil sa eyebags ko at higit sa lahat bakas na bakas sa mukha ko ang sobrang lungkot.

How can i bear to see myself in the mirror after what i did???

I just sighed at bumaba sa kusina. I immediately smell newly cooked bacon and potato soup.

"Oh youre awake." Bungad sakin ni Chris na nakaapron habang nagluluto.

I just bit my lip. Talagang pinagluto niya pa ako ng breakfast eh siya na nga ang nag alaga sakin kagabi. Haisxt! Nakakaistorbo ka na ng tao Rhiana!

"Umupo ka na jan, it will be ready after 5 minutes." Sabi niya habang sinasalin sa mangkok ang soup.

"Uhmm... thanks sa pag alaga sakin kagabe and also... sorry." Nakayuko kong sabi.

Umiling siya at ngumiti.

"Its normal, besides sanay na akong ginagawa yun sayo since nasa LA pa tayo." He said and laughed.

Napatawa lang din ako.

I was never an innocent girl in California. Halos yata lahat ng bar napasukan ko na doon. I was wild that time. I feel free. But at the same time punishing myself.

Kinuha ko ang pagkain na niluto ni Chris. Gosh im hungry!!!

"Ilang beses mo na akong sinukaan??"

Bigla akong nasamid sa sinabi niya. Langya! Talagang nagtanong pa habang kumakain ako!

"You know what your gross! Kumain ka na lang!!!" I hissed.

"Okay okay... chill!"

After naming kumain umupo muna ako sa veranda. Iba talaga ang buhay sa LA kaysa dito. Sa LA parang ang bilis ng oras pero dito halos nambuburo ako.

"O senti mode ka nanaman jan." Biglang sabi ni Chris at umupo sa tabi ko.

I just rolled my eyes on him.

Hanggang kailan kaya ako magtitiis sa kakulitan ng lalaking to?!

"Are you really sure na magsastay ka na dito for good??" He asked.

"Hindi ko alam. I want to go back in LA pero mukhang hindi pa ngayon."

"Well 6 months ang contract ko dito ang the organization will be active for 8 months kaya matatagalan din ako dito. But if you want we can go back together." He said.

Sandali kaming natahimik.

"What if... magkita kayo?"

Natigilan ako sa sinabi niya. Agad akong napayuko.

Maliit lang ang mundo kaya siguradong makikita ko siya. Hindi ko lang alam kung kailan.

"Im not yet ready to face him. Iniisip ko pa lang ang nangyari agad akong nagiguilty. Argh! I hate this feeling!" Im trying to control my tears. Palagi na lang ba akong iiyak??

"Kasi inako mo lahat ng sakit. Siguro nga sinaktan mo siya pero hindi mo yun sinasadya. One day he will realize that it is not you fault after all. Na isa lang yung way para mas maging matatag kayo habang magkalayo."

At napaiyak na ako ng tuluyan.

"Everything was perfect 4 years ago. Kahit ang hirap pagsabayin ang relationship namin at pag aaral we still managed to have fun and feel the presence of each other. Kinaya namin ang lahat para sa huli magiging maganda ang buhay namin. But i wasted it. Sinayang ko ang lahat ng binuo naming pangarap at alaala dahil mas pinili ko ang maging makasarili. I made his life miserable."

Hinilig ako ni Chris sa balikat ko. Trying to comfort me.

"Hindi sa lahat ng bagay nagiging tama ang desisyon natin Rhian, minsan mas kailangan talagang inawanan natin ang mga mahal natin sa buhay sadya man o hindi."

"You cant blame me Chris. I loved him. It will always be him... hanggang ngayon." Iyak ko.

"I know Rhian. Even i offer you my love youll still choose him." He said and kissed my forehead.

Ilang araw na din simula nung break down ko. After what happened i promised ti myself not to cry again. Life goes on.

"Ms. Velasco ito na po yun Room # ng patient." Sabi ng LabTech ko sabay abot ng record.

"Thanks."

"Gusto niyo po bang iassist ko kayo?" She asked.

"No need, i can handle it." Sabi ko at agad na pumunta sa Room ng patient.

Pagbukas ko ng pinto ay bumungad sakin ang isang batabg babae na natutulog sa kanyang hospital bed.

Base sa record she has a dengue at pabalik balik ng fever niya. Kawawa naman ang baby girl na to. Cute pa naman familiar nga yung lips eh parang nakita ko na.

Ngumiti na lang ako sakanya nung nagising siya.

"Hi!" Bati ko.

Actually bawal sa trabaho ko ang makipag usap or magtanong sa pasyente but kailangan kong makisama since bata ang pasyente kaya kailangan amuhin ko siya baka kasi takot sa injection.

"Kayo po ba ang doctor ko?" Tanong niya.

"No babh girl, im here to collect some blood samples." Malumanay kong sabi.

Tumingin siya sa hawak kong syringe at agad siyang namutla na parang iiyak. She is afraid.

"Ayoko ko po! Masakit po yan!" Pag ayaw niya.

"Dont worry parang kagat lang ito ng langgam." Sabi ko but still ayaw paiin niya.

Nagtaklob siya g kutom at itinago ang mukha niya.

I sighed.

Umupo ako sa upuang katabi ng bed.

"Alam mo baby girl may ikukwento ako sayo."

Dahan niya namang inalis ang kumot sa mukha niya.

"What is it po?"

"Alam mo ba takot din ako noon sa needle kasi masakit."

"Opo it really hurts and i hate it!" Sabi niya.

"Oo umiyak din ako noon pero alam mo kung ano ang narealize ko."

"Ano po?"

"Na kung hindi ako magpapaturok ng needle hindi ako gagaling. Hindi ako makakabalik sa school at hindi makakapaglaro kaya nagpainjection na lang ako and look at me im healthy." Sabi ko.

"Talaga po?"

I nodded.

"Kaya dapat wag kang matakot kasi pagkatapos ng injection mas madali kang gagaling."

"But im still scared po." She said with a frightened voice.

I sighed.

"Okay, after ng injection bibilhan kita ng doll."

"Really po?!" Masigla niyang tanong.

"Yup! Kaya kukuhaan na kita ng blood ha. Dont worry sandali lang to." Sabi ko at hinanda na yun syringe.

I placed it in her arm malapit sa ugat niya. Dahan ko itong itinusok and i saw pain in her eyes.

"Dont worry it will be okay." Sabi ko then took the syringe out. I placed a cotton in her arm.

"Wow ang brave naman ni baby girl. See its not that bad." I said.

She smiled at me.

"Thank you po!"

"Youre welcome baby girl. Pagaling ka ha."

Then i left. Ang hirap talagang pakiusapan ang mga bata. Mabuti na lang naayos ko ng mabuti.