Mutluydum ya da mutsuz belki birazda buruk.Yanımda iki en sevdigim insanlar var ; Eda, İlayda.Okulların kapanmasına 1 hafta var haziran gelmiş dısarlardayız.Bisiklet sürüyoruz şimdilik her şey güzel ilaydagilin evine dogru gidiyoruz o sırada tam onu görmemle bitiyo her şey , tepe taklak oluyorum.Eski sevgilim karşımda ne hos tabi sevgili demeye de bin hacet.Bazen konusuyoruz ama isi düştükçe bende her seferinde oltaya düşüyorum ama bu sefer oyle olmayacak olmamaliydi...Görmemis gibi yapıp yanından geçip gittim arkamı döndüm ilayda ve eda baktım konuşuyolar biraz bekledim onları geldiler falan onların gelmesiyle ben tekrar ayaklandım gidiyodum kolumdan tutup durduldular git, yap, dene.. Gitmek istemedim onu görmek istemedim bi şans dediler tekrar konus dediler gitmiycektim ama arkadaşlarım sağolsun bagırıp durdurunca hic bisey diyemedim sadece bi bakış, bi bakış attım onlara ardından beni cesaretlendirmeleriyle bisikleti bırakıp yanına dogru yürüdüm. Yanına geldiğimde nefesimi kontrol edemez olmustum.
Efendim dedi ifadesiz suratıyla.
Nasılsın ?
İyiyim.
Gerçekten iyi olup olmadığını merak ettim iyiyse benim işim yoktu ama bırakıp da gidemedim tabi ondan bi şans dileyecek halim de yoktu.Yüzüme ne var der gibi bakınca sordum.
Neden böylesin bana ?
Çünkü seni sevmiyorum ve sana iyi olmak için bi sebebim de yok.
Bi an sanki vücudumdaki bütün kanlar cekildi gibi hissettim baktım umursamıyo benim de umursayacak halim kalmamıştı omuz silktim gözümden bi damla yaş düşsede aldırış etmeden yürüdüm ve yanından yavasça gittim..
