tomboy

1.

Jamie, kom alsjeblieft naar beneden! "Nee, ik zit hier wel goed"! Zo hoort een echte dame zich niet te gedragen Jamie! Dus kom naar beneden voordat ik jou kom halen! Jamie zucht luid zodat haar moeder haar hoort. NU! schreeuwt haar moeder luidruchtig. "Jaha...niet meteen zo schreeuwen" zegt Jamie op een geïrriteerde toon. Langzaam klimt ze uit de dikke boom die aan het eind van de straat staat. Haar kleren zitten vol de modder en er zitten ook een paar scheurtjes in. Jamie! Je nieuwe kleren! Zegt haar moeder die met een bleek gezicht naar haar kleren kijkt. Ze waren heel duur Jamie! NU mee naar huis dametje! Jamie wordt mee getrokken door haar moeder die haar arm strak vast grijpt. Eenmaal thuis wordt Jamie flink toegesproken door haar ouders. ze willen niet dat Jamie zich gedraagt als een jongen. Jamie knikt overal ja op, ze wilt geen ruzie hebben met haar ouders. Jamie kan wel in huilen uitbarsten. Ze wilt dit niet, dit alles. Ze wilt gewoon met jongens omgaan, zelfs dat wordt haar verboden. "Ze zouden een slecht voorbeeld voor haar zijn" zeggen haar ouders altijd tegen elkaar als ze het over Jamie hebben. stiekem gaat ze gewoon met jongens om. Maar ze heeft zeker veel meisjes te vriend. Na het "grondig gesprek" rent Jamie naar boven, ze kan wel janken van verdriet. Haar lange lokken bewegen sierlijk langs haar gezicht, of ja sierlijk, Jamie heeft er een hekel aan. Altijd dat haar in de weg. Ze gooit haar deur open , stapt haar kamer binnen en maakt het weer met een knal dicht. Snel doet ze de deur op slot hopend dat er niemand meer binnen kan komen. Ze laat zich vallen op haar bed. Een traan rolt langs haar bolle wangen. Ze gaat op haar bed zitten met haar rug tegen de muur aan. Ze pakt haar knuffel die ze al 14 jaar heeft. Ze kreeg hem bij haar geboorte, het is een grote zwarte beer. Het heeft haar altijd geholpen in moeilijke tijden, daarom is hij ook zo belangrijk voor haar. Natuurlijk weet ze dat ze er te oud voor is maar ze kan het niet over haar hart krijgen om hem weg te doen. Jamie snuift haar neus op en droogt haar tranen door met haar hand over haar gezicht te wrijven. Vanuit haar betraande ooghoeken ziet ze een grote poster op haar muur. Er staat met grote letters op : BE WHO YOU WANT TO BE. Snikkend kijkt ze ernaar. Ze blijft zeker 5 minuten kijken naar de poster. "Maar dat kan ik niet" fluistert ze tegen zichzelf. Ze rent naar de poster en scheurt hem woest doormidden. Ze ploft weer op bed en begint te huilen. Ze herhaalt zacht "maar dat kan ik niet"