İMPOSSİBLE

6.Bölüm"Karanlık."

6.Bölüm"Karanlık."

Karanlık mıydı beni buraya çeken yoksa karanlığın cazibesi mi ? neden buradayım ve bu insanlarda kim ? burası neden bu kadar soğuk?. Soğuk içimi titretirken vücudum ateşe atılmış gibi yanıyordu. Tek görebildiğim renk siyah tek hissebildiğim karanlık.

Hayatım karanlık üzerine kuruluydu, yalan olmayan tek masum şey aşkımdı.Saf ve temizdi.Yaptığım kirli işlerin, canavara dönüşmemin aksine o temizdi.Suçsuzdu ve artık yoktu.En güvendiğim adam yanımda yoktu.Onsuz her dakika üşüyordum.Çıkış yolunu bulmak için her ne kadar uğraşsamda boşluğun içine hapsolmuştum.

Kaç kez yaşamam gerektiğini kendime hatırlattığımı ve kaç kez karanlık bir uykuya dalmak üzereyken uyandırılmış olduğumu hatırlamıyorum. Gittikçe büyüyüp her şeyi içine alan daireler gibi yaşamaktayım hayatımı. Ölüyorum her nefes alış verişim de bir parçam da kopup gidiyor hayatımdan. Bunu ben seçmemiştim.Bunu ben istemedim.Hayatım berbat değildi. Hayatım cehennemin dibine düşmüş bir günahkarın çektiği acıdan farksızdı şuan çektiğim acı. Her şey yavaş , yavaş yıkılıyor ve bu benim suçum.Yaşamak benim suçum. Klaus belasını başıma sarmak benim suçum.Tüm aptallıklarına ses çıkarmamak benim suçum.Ondan korkak gibi saklanmak benim suçum.Aptal bir canavara dönüşmekte benim suçum.Yaşamamalıyım.Yıllar önce kavuşmalıydım huzura.Şimdi ise gideceğim tek yer cehennemin dibi.Çırpındıkça boğulduğum okyanus benim cehennemim.

Benim cehennemim yaşamım.Ölseydim, hiç birsi yaşanmayacaktı.Günün birinde evlenip çocuk sahibi olacaktım.Sonra da ölüp gedecektim ve huzuru bulacaktım.Şimdi ise kendi cehnnemimde boğuluyorum.Evet bir suçlu varsa o da benim.Yaşamam yanlıştı.Başından bitmeliydi.Kaçmayıp öldürmesine izin vemeliydim.Harcadığım vakitler benim suçum.Yaşadığım her dakika haram.

Yanağımı okşayan bir el hissettiğim de buna kim cesaret ettiğini bilmek istiyordum!.Gözlerimi açmam gerekliydi. Fakat başıma iki de bir saplanan ağrı bunu pek kolaylaştırmıyordu. Ağzımdan yamak yamalak çıkan inleme ile tanıdık bir ses duydum. Gözlerimi hızlı bir şekilde açtım. Yanı başımda oturan Elijah ve gözlerini benden ayırmayan Damon ile karşı karşıya gelirken bir an önce buradan gitmem gerektiği his ile dolup taştım.

"Onu seviyorum.Buna karışmaya hakkın yok.Ona ölen sevgilisinden daha uzun zamandır aşığım.Onu tanıdığım ilk andan beri." dedi Elijah karşısındaki her kimse ona bakarak.O beni seviyorsa bunu neden söylemedi?Bin yıldır bana aşık bir adamı yeni fark ediyorum.Aşk hayatım çok mükemmel gerçekten."Bana ne oldu?" diye mırıldandım.Sesim kuru ve boğuk çıkmıştı.Elijah endişeli gözlerini üzerime diktiğinde derin bir nefes verdim ve kuru bir şekilde öksürdüm.

"Lanet bağlanma büyüsünü bozmaya çalıştın.Büyünün gücüne daha fazla dayanamadığın için bayıldın sadece." dedi benim sesime aksin canlı ses tonuyla. Gözlerine bir kaç saniye bakıp gözlerimi yanımda bana endişe dolu bakan Elijaha çevirdim.

"Bozuldu mu bari ?" dedim. Elijaha bakarak. Bozulmasını istiyordum. Bu lanet olası kasabadan ayrılıp yeni bir hayat kurmak için bu cehennem den gidebildiğim kadar uzağa gidip sorumsuzca hayatımı yaşamalıyım.

" Bozuldu !" diyen Damon fazlasıyla öfke doluydu. Onun öfkesini Yanımda oturan Elijahaya bağlayarak derin bir nefes alıp verdim

"Sen neden burdasın?" dedim Elijah'a bakarak.Yüzünden tanıyamadığım bir ifade geçti."Beni gördüğüne sevinmedin mi?"dediğinde hızlı bir şekilde başımı iki yana salladım ve doğrulup ona sarıldım.Nedensizce.

Aniden sarılmam ile Salvatore kardeşlerin delice bakışlarına maruz kalmış ve onlara dik dik bakmıştım. Konuşmak istemiyorum yada daha fazla kendimi anlatmak. Anlatsam da anlayacak kimse yoktu nasıl olsa ve bu yüzden dert etmeme gerek yoktu.