Is This Amour [ปล่อยให้ความรักนำทางเราไป](เถื่อน)

Is This Amour ตอนที่31 เกล้ากัปตัน

กัปตันสปีคกิ้ง
"พี่กัปตันทานเยอะๆนะคะ" กี้เด็กสาววัยสะพรั่งตักเมนูกับข้าวให้กับหนุ่มหน้าตี๋อย่างมีความสุข
"ครับ ขอบคุณนะครับ" ผมยิ้มๆให้กี้ไป ไอ้พี่ชายตัวดีของกี้ก็นั่งอยู่ข้างๆผมครับ แต่มันก็ไม่ได้ช่วยอะไรผม-__- เอาแต่กิน กิน และก็กินอย่างเดียว
ผมเลยตักข้าวใส่ปากไปสองสามคำอย่างช้าๆ
"เห้ย" ผมหันไปกระซิบกระซาบพลางเอาศอกไปดันแขนเกล้า อีกฝ่ายหันมาเลิกคิ้วใส่ผม "..พ่อแม่มึงไม่กลับบ้านอีกเหรอว่ะ"
"ยังอะ กลับดึก" เกล้าพูดกระซิบกระซาบตามผม
"อืม........แล้วเมื่อไหร่จะได้คุยเรื่องชมรมสักทีอะ"
"กินข้าวก่อนดิ"
"กูไม่ได้ว่างขนาดนั้นนะว้อย=__=" ผมแทบจะว๊ากใส่มันครับ
"เดี๋ยวค่อยไปคุยบนห้อง"
"จะคุยตรงนี้ ทำไมต้องคุยบนห้อง"
"มันอยู่กันสองคน คุยง่ายดี"
"พวกพี่สองคนกระซิบไรอะคะ"
ผมกับเกล้าเงยหน้าขึ้นมองกี้อย่างอ้ำอึ้ง
"เอ่อ....อ้าว อยากให้เกล้าป้อนก็ไม่บอกดีๆนะกัปตัน"
"หะ อ๊ะ.." ผมอ้าปากแทบไม่ทัน เมื่ออีกฝ่ายเอาช้อนที่พูนไปด้วยข้าว ยัดเข้าปากผม
"อะ อ้ามมมม"
อ้ามพ่องสิ=__= ปากกูอูมไปหมดละ ผมมองมันตาขวางๆก่อนจะตัดสินใจที่จัดการกับจานข้าวตัวเองให้หมด ว่าแต่..เมื่อกี้ช้อนใคร?
"เกล้า เมื่อกี้ตักข้าวจากไหนมาให้กู เอ้ย ให้เขาอะ"
"ก็จานเกล้าไง อร่อยอะดิ อยากกินอ่อ อะ อ้ามมมม"
มันยัดเข้าปากผมอีกคำครับ=__= เดี๋ยวกูก็ยัดตีนใส่ปากมึงบ้างเลยดีไหม
"คือ นั่นมันช้อนมึงนะ"
"ก็ใช่อะดิ ทำไมเหรอ อยากกินอีกอะดิ"
"พอ หยุดอยู่ตรงนั้น" ผมยกมือขึ้นสั่งให้มันหยุดยัดข้าวใส่ปากผมสักทีครับ และมันก็หยุดจริงๆหากแต่ผมได้ยินเสียงแปลกๆจากกี้ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
"พวกพี่น่ารักกันจังอา>.<"
"เอ่ออ..ครับ แหะ^__^" ผมยิ้มเหยๆส่งกลับไป เอิ่มมม ต้องเล่นๆปตามบทก่อน
"พวกพี่ๆกินต่อกันเลยนะคะ เดี๋ยวกี้ไปทำการบ้านบนห้องก่อน"
"คะ" เกล้าที่นั่งอยู่ข้างๆพูดขึ้น
ผมมองตามร่างของเด็กสาวจนหายลับไปจากระดับสายตา
"เอาละ อยู่กันสองคนละ คุยได้ยัง"
"ยังกินอยู่" เกล้าเอาช้อนชี้ไปที่จานข้าวพลางเคี้ยวข้าวแก้มตุย
"=__= งั้นกูกลับ"
"เห้ย..อย่าเพิ่งดิ" ผมที่ลุกพรวดขึ้นจากเก้าอี้ชะงักลงเมื่อเกล้าคว้าจับเข้าที่ข้อมือของผมแน่น
สัมผัสอุ่นๆจากฝ่ามือนั้นผมยังจดจำได้ดี ภาพในรถแท็กซี่และสีหน้าเป็นกังวลใจของเกล้าโผล่พรวดขึ้นมาในหัวของผมทันใด ผมชำเลืองไปมองที่ข้อมือ ไม่นานนักเกล้าก็ค่อยๆผละมือของเขาออกจากข้อมือของผม
"โทษที เจ็บเหรอ?"
"เจ็บอะไรวะ?"
"ก็..เห็นกัปตันเงียบเลยคิดว่าผมอาจจะบีบข้อมือแรงไปหน่อย" โห..กูยังไม่ทันได้คิดเลย
"มึงคิดมากไปและ"
"ไม่รู้สิ"
ผมตัดสินใจกลับไปนั่งที่เดิม "อืม..กูนั่งและ"
เกล้าชำเลืองมองผมและอมยิ้มขึ้นนิดๆก่อนจะตักข้าวเข้าปากคำหนึ่ง
"กัปตันอยากรู้อะไรอีกเกี่ยวกับชมรมอะ?"
"อื้ม ก็เรื่องของงบอะ งบที่มึงบอกว่าจะได้นี่มันเท่าไรว่ะ?"
"เอ่อ...ก็ มันก็ต้องแล้วแต่อาจารย์อะ เรื่องงบมันขึ้นอยู่กับความจำเป็นของชมรม เราสามารถแจ้งได้"
"อ้ออ"
"สงสัยไรอีกไหม?"
ผมนึกคำถามอยู่ครับ "เออ..กูไม่มีไรและ งั้นกลับแล้วนะ บาย" ผมลุกพรวดออกจากเก้าอี้และกำลังจะเดินออกจากบ้านเกล้า ร่างสูงๆของมันรีบวิ่งเข้ามาหาผมทันที
"เห้ย และกลับไง?"
"แท็กซี่ หรือไม่ก็เดินแหละ บ้านมึงกะบ้านกูก็ไม่ค่อยไกลเท่าไร"
"จะบ้าหรือไง งั้นเดี๋ยวไปส่งรอแปป เอากุญแจมอไซค์ก่อน"
เกล้ากำลังจะสะบัดตัววิ่งไปเอากุญแจแต่ผมก็คว้าไหล่มันทันก่อน
"เห้ยๆๆ ไม่ต้องๆ กูกลับเองได้ โตแล้วนะห่า"
"เดี๋ยวไปส่งเองน่า"
"อะไรของมึงเนี้ย กูบอกว่าจะกลับเอง"
"ไม่เอา นี่มันสองทุ่มแล้วนะเว้ย จะกลับไงละครับกัปตัน"
"กูกลับตีสามยังได้เลย=__= ไม่เป็นไรหรอก สบายมาก"
"ก็ผมเป็นห่วงนิ"
ผมเงียบทันใด เมื่อเกล้าพูดจบ ดวงตาสีดำสนิทนั้นจ้องมองเข้ามาในนัยต์ตาของผมราวกับจะส่งผ่านความรู้สึกจากคำพูดนั้นให้ผมรับรู้
"อะ ไอ้ห่า..กูโตแล้ว มึงจะห่วงกูทำไมละสัส"
"ก็..แฟนผมทั้งคนนิครับ"
"-/- พอเลยมึง" จากที่ผมจับไหล่มันก็เปลี่ยนพลักไหล่มันเต็มแรงเลยครับ ไอ้คนที่โดนพลักก็ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ไม่หยุด ผมสะบัดตัวหมายจะเดินออกจากประตูบ้าน "จะมาก็มา อย่ามาลีลานะสัส"
"55555ได้ๆ"
สิ่นเสียงของเกล้าผมก็เดินออกมารอหน้าบ้านตามคำพูด ว่าแต่ทำไมถึงยิ้มไม่หุบเลยละ เอะๆ เห้ย ไม่ใช่หรอก จะบ้าหรือไง แค่มันแซวๆใครๆก็เขินก็อายทั้งนั้นแหละ ปัดโธ๊ะ

เกล้าขับรถจนมาจอดเทียบที่หน้าบ้านผม ผมลงจากรถและบอกลามันก่อนจะเข้าบ้านมาแต่แล้วเกล้าก็เรียกผมเอาไว้เสียก่อน
ผมหันไปมองหน้าเกล้า
"เอ่ออ.."
"งั้นกูเข้าบ้านละ"
"เห้ย อย่าเพิ่งๆ"
"และมีไรละครับคุณชายเกล้า"
"คือว่าเรื่องกี้อะ ขอบใจมากนะ"
"...ห้ะ ก็แลกเปลี่ยนกันไง มึงช่วยเรื่องชมรมกู กูช่วยเรื่องน้องมึง"
เกล้ายิ้มละมุนส่งกลับมาให้ผม "อื้ม^__^"
"เออๆ งั้นกูเข้าบ้านแหละ"
ผมเปิดประตูเข้ามาในบ้าน
"ฝันดีนะ"
ผมเงยหน้ามองเกล้าที่ยิ้มให้ผมอยู่ราวกับตัวเองกำลังหูฝาด ผมยืนจับประตูค้างเอาไวัสักพัก "เออๆ ฝันดีเหมือนกัน"
"ครับผม"
และเราทั้งสองคนก็หายไปจากสายตาของกันและกัน ผมได้ยินเสียงรถของเกล้าที่เคลื่อนออกไปในขณะที่ผมกำลังยืนนิ่งไม่ไหวนิ่งอยู่หน้าประตูบ้าน
ใบหน้าที่ร้อนผ่าว และรอยยิ้มที่ไม่สามารถหุบได้นี่มันอะไรกันนะ?
เอะ หรือว่าผม..?!??
ผมเอามือขยุ้มหน้าตัวเอง "ไม่หรอก" และก็เข้าบ้านไปทั้งที่ตัวเองก็ไม่สามารถที่จะปฏิเสธได้เลยว่ากำลัง.........'รู้สึกดี'

##############
ทางไรท์ต้องขอโทษด้วยที่แบบหายๆดองนิยายเป็นชาติ เรียนเยอะอะจ้าาาวิทลัยก็กิจกรรมเยอะอะเนอะเข้าใจหน่อยน้าแต่ไรท์อัพแน่นอนน้าาแต่อาจจะช้าหน่อยยอย่างเพิ่งเบื่อไผอ่านเรื่อวอื่นกันละอิอิ ขอบคุณสำหรับคนที่ติดตามนะจ้ะ