Thomas 1268
Wat gênant, waarom deed ze zo raar. Ik dacht dat we het zelfde voelde voor elkaar
Maar daar dacht zij dus anders over. Ik loop terug naar het kamp, en toch weet ik dat ik nooit te lang boos op haar kan blijven, daarvoor ben ik te verliefd op haar. Het liefst zou ik haar nu dicht tegen me aan willen hebben.
Diep in me hoop ik ook dat zij dat ook wilt. Ik ben aan gekomen bij het kamp, het eerste wat ik zie is dat Eric en Aïcha samen het eten aan het voorbereiden zijn. Wanneer ze me zien ze ik twee vragende blikken naar me kijken. Maar ik zie dat ze niet naar mij kijken maar rechts van me, ik kijk naar rechts en zie daar Annika staan. Ze ziet er verdrietig uit en ik zie dat ze net gehuild heeft. Waarom denk ik dan? Ze wenkt dat ik achter haar aan moet komen. Ik voel dat mijn hart mijn lichaam weer overneemt en ga achter haar aan. Als ze stopt zie ik pas waar we zijn, we zijn bij het meertje waar zij mij ehhh nou ja letterlijk naakt zag. Ze wijst voor haar en ik ga voor haar staan. Ze staat voor me met een glimlach.
Ik snap niet wat er te lachen valt floept uit mijn mond, ik heb meteen spijt van wat ik heb gezegd. Maar tot mijn verbazing blijft ze gewoon glimlachen. Ze heeft echt een geweldige glimlach. Op dit soort momenten vergeet ik waarom ik boos op haar was. Ze komt met haar gezicht dichterbij, haar lippen komen op de mijne en zonder iets te zeggen zoen ik haar. Onze zoen werd ruw verbroken door watergolf over ons heen.
