De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H29: Vakantiedagen

Het vertrek kon hij zich nog goed voor de geest halen. Hoe hij voor de laatste keer zijn kleine meisje in de armen sloot. Zijn ogen waren rood van de tranen terwijl hij haar knuffelde. Fien had haar hoofdje op zijn borst gelegd en zat met haar handje aan zijn overhemd. Die ene traan die een weg over zijn wang naar beneden vond, had hij niet tegen kunnen houden. Wolfs huilde haast nooit, maar toen, dat moment; hij kon het niet meer inhouden. Al zijn opgekropte emoties waren eruit gekomen.
Eva had het kleine meisje van hem af moeten pakken, uit zich zelf zou hij haar nooit terug hebben gegeven.
Toen Wolfs de auto de straat uit zag rijden kwam het nog in hem op om ze achterna te rijden. Om gewoon in de auto te stappen en aan te rijden, op naar het zonnige Frankrijk. Zonder spullen, kleding of iets; het maakte hem niet uit. Maar diep in zijn hart wist hij dat het geen goed idee was.
Met betraande ogen had hij zich omgedraaid en was hij de auto ingestapt. Een laatste keer kwam het in hem op om zijn voormalige huisgenoten achterna te rijden. Hij deed het niet. Hij startte de auto en reed de straat uit, de andere kant op weliswaar.
Hij had vrij snel, nadat Eva de verhuizing had aangekondigd, een nieuwe woning gevonden. Een ruim appartement net buiten het centrum, met uitzicht op de Maas. Zonder dat hij er bewust over na had gedacht, had hij gezorgd voor voldoende slaapkamers. Wolfs was er van overtuigd dat Fien weer terug naar Maastricht zou komen, hij zou daar meer dan zijn best voor doen.
Elke avond zat Wolfs achter zijn laptop. Meestal op het balkon, soms - als het buiten flink was afgekoeld - zat hij binnen, aan de keukentafel. Keer op keer haalde hij de naam "Frank de Ponti" door de zoekmachine, steeds zonder resultaat. Hij hoopte dat hij er zo achter kon komen waar Eva, Frank en Fien woonden. Natuurlijk had hij ook geprobeerd om Eva gewoon te bellen, maar zowel het nummer van Eva als dat van Frank, was niet meer in gebruik.
Zo ging het al drie lange maanden. Wolfs miste Fien ontzettend, maar hij moest doorgaan. Zoeken zou geen optie zijn, daar was geen beginnen aan.
Hij had een nieuwe partner gekregen. Alex; nog een jonge rechercheur, maar hij was goed in zijn werk. Het klikte goed tussen de twee, ze waren zelfs vrienden geworden.
Deze dag was weer zo'n dag als alle andere; dacht Wolfs tenminste. Rond acht uur 's avonds verkaste hij naar zijn balkon, samen met zijn laptop. De lucht was helder blauw en er heerste een aangename temperatuur.
Voor de zoveelste keer ging hij naar de zoekmachine, hij bleef hoop houden. De eerste paar keer trilden zijn handen enorm toen hij de naam van zijn voormalig beste vriend intikte. Hij had keer op keer het gevoel gehad dat het moment daar was, dat hij wat te weten zou komen. Jammer genoeg was dat al drie maanden lang niet het geval. Dat zorgde ervoor dat het een routine was geworden, hij verwachtte er niet veel meer van. Stiekem, ergens in zijn achterhoofd verwachtte hij het natuurlijk wel, anders zou hij nooit elke dag de moeite genomen hebben om te zoeken.
Zijn vingers gleden het toetsenbord. Hij had nooit zijn "typediploma" gehaald, maar hij wist précies, zonder te hoeven kijken, waar de letters uit de naam van Frank stonden. Het waren dan ook een van de enigste woorden die hij zonder zicht te hebben op het toetsenbord kon typen.
Tot alle verbazing van Wolfs kreeg hij dit maal wél een resultaat. Een website die hij nog nooit had gezien, stond bovenaan.
Toch ietwat gespannen klikte Wolfs op de link. Zijn ogen gleden over de Franse tekst die te zien was. Hij kon er uit opmaken dat Frank weer een pension was begonnen. In de linker kolom zag hij de naam "Frank de Ponti" en de adresgegevens staan. Wolfs' hart maakte een sprongetje. Vliegensvlug kopieerde Wolfs alle tekst. Nadat hij de lap tekst van de website had vertaald - met een vertaalmachine, zijn Frans was niet denderend - las hij het globaal door. Zijn verwachtingen werden bevestigd; Frank was inderdaad een nieuw pension begonnen. Wolfs kon niet begrijpen dat Eva dat had goedgekeurd, maar dat zou een zorg voor later zijn.
Wolfs pakte zijn mobiele telefoon uit zijn broekzak en zocht naar het nummer van zijn baas. Hij hoopte maar dat ze het niet erg vond dat hij haar op dit tijdstip nog wilde bereiken.
'Met Frieda Mechels', klonk er al vanaf de andere kant van de lijn toen de telefoon net één keer over was gegaan.
'Met Wolfs, ik wil graag mijn vakantiedagen opnemen', viel hij gelijk met de deur in huis.
'Oh, maar dat zal niet gaan meneer Wolfs, jullie zitten met een zaak', moest Mechels hem teleurstellen.
'Alex kan het best alleen aan', vond Wolfs.
'Vanwaar de haast?'
'Ik wil naar Frankrijk, het liefst vandaag nog', vertelde Wolfs haar.
'Laat me raden, naar Eva?' Een grinnik kon ze niet onderdrukken.
'Maakt dat wat uit?', reageerde Wolfs, ietwat nors.
'Nee, nee, maar helaas zal je nog even moeten wachten. Wij hebben je nodig op het bureau, het is een grote zaak.'
'Dan neem ik ontslag', was Wolfs zijn simpele oplossing. Hij was serieus, dat merkte Mechels ook.
'Je krijgt vijf vakantiedagen, volgende week wil ik je gewoon weer op het bureau zien.' Zonder groet hing ze op.
Wolfs glimlachte breed. Hij legde de telefoon op de tafel en richtte zich weer op zijn laptop. De plaatsnaam kende hij niet. Ook daar was de zoekmachine handig voor. In enkele tellen wist hij al waar het lag. Het Zuiden van Frankrijk, dat had hij wel verwacht. Het was een eindje rijden, maar dat had hij er zeker voor over. Wolfs besloot om vroeg zijn bed in te duiken, zodat hij die nacht kon vertrekken, dan zou hij er de volgende dag al zijn.
Met een voldaan gevoel klapte Wolfs zijn laptop dicht. Hij sloot de deur en knipte alle lampen uit, terwijl hij fantaseerde over het moment dat hij eindelijk Fien weer in de armen kon sluiten.

---
Ik beloof jullie dat het snel allemaal weer goed is ;-)