Soraya - on hold-

Hoofdstuk 14.

~14~

Moe en voldaan loopt ze terug naar de slaapvertrekken van de dienstmaagden. Wat was het toch een heerlijke avond. Met zijn alle hebben ze bij de haard gezeten terwijl zij het verhaal vertelde over Noach en de zondvloed. Wat waren ze toch onder de indruk. Dat zo iets zomaar kon gebeuren. Niemand die Noach geloofde over wat er zou gebeuren. De dieren die twee aan twee aankwamen bij de grote ark die hij had gebouwd.

Marcelo was zo onder de indruk. Die wilde precies weten hoe Noach dat heeft kunnen maken. Hoe de regen zo lang neerviel dat de hele aarde onder water kwam te staan. Dat alle mensen op de aarde stierven in het water. Een verdrinkingsdood aan zoveel ongelovige mensen. De belofte die God hen gaf toen ze op de aarde kwamen. Zelfs met zulke noodweer als nu zou hij voor hen zorgen.

Ergens diep van binnen voelt ze de liefde die hij aan hen geeft. Zoals ze voor de jonge Sarah mag zorgen. Zo'n klein onschuldig meisje in deze grote wereld. Niet wetend wat er allemaal om haar heen gebeurd. Ze hoeft zich nog nergens zorgen over te maken. Niet bang zijn voor wat er allemaal gaat komen.

Ze zal een hoop gaan meemaken als ze groter wordt. Helemaal met zulke ooms als Lorenzo en Marcelo. Ja, die ooms van haar zijn toch ook bijzonder. Lorenzo liep onder haar verhaal zomaar ineens weg. Ze had het bijna niet opgemerkt. Toen ze omhoog keek zag ze hem daar staan bij de deur. Een blik die ze moeilijk kon begrijpen en hij was verdwenen. Ze loopt langs zijn kamer heen en haar hart lijkt stil te staan.

Een vrouwengelach klinkt er vandaan. 'Wat ben je toch prachtig' hoort ze zijn zwoele stem zeggen. Vol verbazing knippert ze met haar ogen. 'Oh Lorenzo doe toch niet zo' lacht de vrouw. Ze kent de stem niet en gaat dichter bij de deur staan. Ze wil niet afluisteren, maar haar lichaam lijkt een eigen leven te hebben. 'Je bent gewoon prachtig. Heb nog nooit zo'n mooie prachtige vrouw gezien. Draai eens een rondje voor me' gaat Lorenzo verder. Ze voelt haar maag samentrekken.

Een misselijkheid gevoel neemt de overhand. Met haar hand voor haar mond rent ze de trap af naar buiten. Buiten in de bosjes geeft ze over. Tranen wellen op in haar ogen. Ruw veegt ze deze weg. Hij is het niet waard om haar tranen te krijgen. Hij heeft een kus van haar afgenomen. Gestolen kan ze nu wel zeggen. Hij laat haar dus echt zo achter.

Let maar op als hij haar zat is komt hij weer met zijn mooie praatjes bij haar aan. Die zal nooit meer wat van haar krijgen. Haar hart heeft ze ineens zo goed als terug. Wel een grote kras erop achtergelaten. Ze loopt langzaam naar de kamer van de dienstmaagden. Ze kijkt niet op als ze haar naar hoort. Die stem kan ze nu wel uitkotsen.

Een hand om haar pols zorgt ervoor dat ze stopt. 'Soraya, wat is er?' vraagt hij zacht. Oké, ze heeft haar hart nog helemaal niet terug. Hij heeft het nog steeds van haar gestolen. Die kras is niet een normale kras het lijkt wel een scheur. 'Laat me met rust meneer' antwoord ze schor. Alsjeblieft haar stem mag haar niet in de steek laten. Niet op dit moment. 'Wat is er?' vraagt hij nogmaals en gaat voor haar staan. 'Denk daar maar eens over na met die prachtige vrouw Lorenzo' antwoord ze nijdig. Ze kijkt op in zijn ogen. Die tranen mag hij zien van wat hij haar heeft aangedaan. Misschien boeit het hem niets, maar ze houdt hoop.

Ze trekt haar pols los en rent door de gang heen. Ze hoeft hem niet meer te zien. De woorden die hij zegt maken haar nu angstig en bang. Gisteren was ze nog zo veilig in zijn armen. Er is niets meer van over. Hij is niet te vertrouwen. Het gaat hem om de lust. Ergens in haar hart wist ze dat allang. Dat het beeld alleen zo moet uitkomen maakt haar woest.

Ze sluit de deur achter zich en laat zich op het bed vallen. Er zijn al aardig wat meisjes die slapen op dit moment. Het liefst zou ze zo wanhopig willen huilen, maar ze wil de andere niet wakker maken. Dat ze morgen naar haar ouders mag komt haar nu zo goed uit. Ze wil hen er alleen niet mee opzadelen. Het was haar fout om in zijn mooie praatjes te trappen. Haar vader zou gelijk iemand te sturen dat ze ontslag neemt.