Chapter 1.
Bang. Doodsbang ben ik. Alsof ik in shock ben, alles zie ik wazig en het gebons van mijn vader op de badkamerdeur hoor in nauwelijks meer. Wanhopig klem ik mijn handen vast aan de wastafel en kijk in de spiegel, bloed stroomt als een kleine rode waterval uit mijn neus langs mijn lippen, langzaam druipt het bloed via mijn kin op mijn T-shirt. Prikkelend stromen er tranen over mijn wangen "DOE DIE DEUR OPEN" schreeuwt mijn vader door de deur. Ik voel een rilling langs mijn rug lopen, ‘’wat moet ik doen? de deur open doen? hier blijven zitten tot het stopt?’’ vragen vliegen bonzend door mijn hoofd heen. Nog steeds stroomt er een kleine rode waterval van bloed uit mijn neus druppend via mijn kin op mijn shirt. ‘’Nee, ik moet hier weg’’ fluister ik heel zacht zodat ik het net kan horen om mezelf te overtuigen. Ik draai me om, zoekend naar een oplossing, het raam vangt mijn aandacht, ook al zie ik die heel wazig door mijn tranende ogen. Ik maak een snelle beweging naar het raam toe en maak hem open. Hoog. Veel te hoog. is het eerste wat me te binnen schiet als ik naar de met onkruid bedekte tegels kijk. Ik buig mezelf over het kozijn om te kijken of ik ergens op kan staan, rode druppels bloed en natte tranen druppelen naar beneden op de tegels. ‘’Je moet wel’’ klinkt een zachte stem door mijn hoofd ‘’Dit is je kans’’ bonzend hoor ik de zachte stem wegdwalen door mijn hoofd. De stem heeft gelijk, dit is mijn enige kans om weg te gaan van deze ellende, normaal als dit gebeurde kon ik mezelf niet opsluiten in de badkamer, mijn vader was veel te sterk om me te laten ontsnappen. Maar dit keer niet. Met de gedachte veeg ik de prikkelende tranen van mijn wangen af en til mijn benen over het raamkozijn. Een koele wind verkoeld mijn half natte wangen en blaast mijn haar zachtjes alle kanten op, Ik draai me langzaam om en leun met mijn handen op het kozijn, mijn voeten hangen doelloos naar beneden, ze voelen zo zwaar alsof ze me naar beneden willen trekken. Onzeker laat ik mezelf stukje bij beetje verder naar beneden zakken, mijn voeten zoekend naar iets om op te staan. Nog steeds hoor ik mijn vader als een gek op de deur slaan.
''Hey! Wat doe je daar?!'' roept een onbekende stem bezorgd vanaf de overkant van de straat. Langzaam probeer ik mijn hoofd om te draaien terwijl ik de onbekende met snelle voetstappen deze kant op hoor rennen. Nog steeds zijn mijn ogen waterig en ik kan de rennende onbekende niet goed zien, volgens mij is hij zwart gekleed. Ik geef de moed op om te zien wie het is en draai mijn hoofd weer om. Mijn handen beginnen pijn te doen en ik voel mijn armen langzaam beginnen te tintelen. ''Niet bewegen, ik help je wel'' hoor ik de onbekende stem zeggen die nu onder me staat op de tegels. ''Als ik tot 3 tel, laat je je vallen''. De bonzende stem komt weer terug in mijn hoofd 'Je moet wel' 'Dit is je kans' Gelijk vertrouw de onbekende. ''3..2...1.'' Langzaam glippen mijn pijnlijke vingers van het kozijn af en ik val.
