Relationship Status: HIDDEN (DARAGON)

RS:H 57

Dedicated to sa D❤G Fam ko. Tampo daw sila kasi hindi ako nagdededic ng part dito para sa kanila. Hahaha! Ayan na Jammy Unnie. Hehehe ^____^ Dami kong pamilya no? And opkors I'm thankful sa mga families kong yan. XD Mukha tuloy akong walang totoong pamilya. (Biological Family) Hahaha! Sa mga families kong yan ako mostly kumukuha ng ideas and strength to write. ✌ ^____^

HAPPY READING. :)

_______•••______
(sign po yan as end or start. XD)

• DARA's POV •

Naupo ako sa bench dito sa Han River at pinagmasdan ang mga bumabagsak na snow.

I tried my best not to cry, but I can't. I still ended up staining my cheeks by my tears.

Tinakpan ko na ang bibig ko para lang hindi makagawa ng ingay pero useless pa din.

Ang hirap na ang sakit. Ba't ganto?

Tumingala ako sa langit at sinalubong ako ng malalamig na snow.

Tears continously flow from my eyes. Kahit anong pigil ko na wag umiyak, ang hirap.

"B-Bakit. . .  ganto? Bakit. . . kami? Hindi ba. . . pwedeng maging masaya naman kami? Kakapag balikan p-pa lang po namin. T-Tas. . . eto na? B-Bakit?" Bulong ko habang nakatingala sa langit.

Ewan ko. Yung mga iniisip ko, kusa ng lumalabas sa bibig ko.

Is our love story really that complicated? Yung tipong, kahit anong gawin naming pag resolba sa mga problema hindi pwedeng lulubayan kami nito. Yung parang, useless ang lahat ng efforts namin dahil susunod sunudin kami ng pagsubok.

I don't know what to do anymore.

Kasalanan na bang maging masaya ngayon kasama ang taong mahal mo?

Mali na bang sumaya kasama sya?

I laughed bitterly.

Ugh, para na siguro akong timang dito. I'm not even on my disguise.

Para ba talaga kami sa isa't isa? I suddenly thought of it.

Kung ganon nga. Ba't ganto yung nangyayari?

Bakit kahit anong pilit naming tanggalin ang mga buhol sa string na naguugnay samin, hindi 'to nauubos.

Bakit kahit anong pilit kong takbuhin ang puwang na nagseseparate samin, di ko pa din sya maabot.

Bakit ang hirap na maging masaya kasama sya? Kung meron man, panandalian lamang. At pagtapos non, ayan na naman si pagsubok di kami tinatantanan!

Nakakainis.

Tumungo ako at pinahid ang mga luha sa pisngi ko. I think my tears are unlimited, no matter how much I wipe it all. It still continously fall.

I bitted my lower lip saka sumandal sa bench. Pinagmasdan ko ang ganda ng Han River.

No matter how much beautiful it is, I can't appreciate it.

"I don't want to let go, pero kung iyon lang ang paraan..." I murmured to myself then I cried again.

Bakit lagi na lang akong umiiyak?

Bakit ba napakatanga ko?

Nakakainis na.

Hindi naman ganto ang buhay ko dati ah? Simple lamang ako at laging nakangiti, pero ngayon.