De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H30: Het Strand

Die nacht was Wolfs al vroeg vertrokken, op weg naar Zuid Frankrijk. Hij had nog overdacht om met zijn oude, vertrouwde Lancia op pad te gaan, maar had dat idee toch niet doorgezet. Zijn oude klassieker was niet de snelste, daarom besloot hij om die maar te laten staan. Hij wilde immers zo snel mogelijk bij zijn bestemming aankomen. Het was - tot zijn opluchting - niet erg druk op de weg. Het zonnetje scheen en hij floot mee met de muziek die uit de speakers klonk, zo vlogen de uren voorbij. Aan het begin van de middag haalde hij twee dik belegde broodjes bij een tankstation, die er heerlijk uit hadden gezien, maar toch tegenvielen. Alleen zijn espresso uit een papieren bekertje smaakte hem, tenminste als hij het niet vergeleek met de espresso die hij thuis zette. Maar het maakte hem allemaal niets meer uit. Over een paar uur zou hij zijn dochter weer zien; dát was hetgeen dat telde.
Nadat hij het dorpje in was gereden had hij een hoop moeten zoeken, maar uiteindelijk vond hij het nieuwe pension.
Toen hij de auto uitstapte rook hij de geur van de zee al. Het pension stond écht pal aan zee, zoals de website ook al zei.
Wolfs twijfelde; meteen aanbellen, of eerst het strand bekijken. De keuze was snel gemaakt, hij had het lef niet om meteen aan te bellen. Hij was verschrikkelijk bang voor de reactie van Frank en Eva.
Nadat Wolfs de autodeur met een klap had dichtgegooid en de auto op slot had gedaan, beklom hij de duin voor zich en kwam al snel uit op het strand. Hij genoot van de wind die door zijn haar blies.
Genietend liep hij een stukje over het strand. Het was niet druk. Enkele kinderen aan de rand van de zee en verschillende volwassenen - vermoedelijk de ouders van de kinderen - die onder een parasol lagen te genieten.
Wolfs had ondertussen zijn slippers uit gedaan en hield deze vast in zijn rechterhand. Het zachte zand gleed door zijn tenen tijdens het lopen.
Wolfs zijn adem stokte toen hij een stem hoorde; een Nederlandse stem. De stem die hij uit duizenden herkende.
'Hier blijven, schat!', klonk de stem nog eens.
Verbaasd keek Wolfs in het rond. Toen hij naar links keek zag hij ze. Zijn dochtertje en Eva. Fien rende vrolijk door het warme zand. Eva zat op haar hurken. Ze glimlachte en stak haar armen naar haar dochter uit. De lange bruine haren vlogen mee met de wind.
Wolfs liep in de richting van het stel. Hoe dichterbij hij kwam, hoe moeilijker het werd om het droog te houden.
Fien was gegroeid, ontzettend veel gegroeid.
Pas toen Wolfs zo'n tien meter van hen afstond, zag Eva hem. Haar glimlach verdween per direct van haar gezicht en haar mond viel open van verbazing.
'Wolfs', mompelde ze met hese stem. Ze stond op en staarde de man voor zich aan.
'Eva', zei Wolfs zachtjes. Hij bekeek haar van top tot teen. Eva was Eva niet meer. Haar haren waren niet vastgebonden in een staart en ze droeg een zomerjurkje, iets wat totaal niet bij haar paste. Maar hij kon niet ontkennen dat ze er goed uit zag; hij had haar zo altijd al willen zien.
Fien was plots heel verlegen geworden en had haar armpjes om het been van haar moeder geslagen.
Wolfs zakte door zijn hurken en richtte zijn aandacht op zijn dochter.
'Fientje?'
Voorzichtig draaide ze zich om, nog steeds het been van Eva vasthoudend. Ze bekeek de man voor zich. Na een kleine minuut leek ze hem vaag te herkennen.
'Hé prinses', glimlachte Wolfs. Hij stak zijn armen naar het kleine meisje uit.
Zonder twijfelen liet Fien haar moeder los en wankelde over het warme zand naar Wolfs toe. Toen ze binnen het bereik van haar vader was, tilde hij haar op. Wolfs drukte zijn meisje dicht tegen zijn borst aan en liet zijn tranen vloeien, hij schaamde zich er niet voor.
'Papa heeft je zo gemist', drukte hij een kus op haar voorhoofd.
Fien brabbelde wat en knuffelde hem stevig.
Eva stond er wat ontdaan bij; ze had niet verwacht dat Wolfs zijn gemis zo groot zou zijn, ze werd er bijna zelf emotioneel van.
'Wat ben je toch groot geworden, Fien.' Wolfs hield zijn dochter een stukje bij hem vandaan zodat hij haar helemaal kon bekijken. Ze begon op Eva te lijken, al kon hij ook niet ontkennen dat ze bepaalde dingen van hem had meegekregen, zoals haar neusje en oogjes.
Voorzichtig liep Eva in de richting van het stel.
'Waarom ben je hier?', vroeg ze Wolfs, ook al kon ze het antwoord wel raden.
'Voor haar natuurlijk.' Hij knuffelde Fien nog eens.
Eva sloeg haar ogen neer.
'Het spijt me zo', fluisterde ze. Nu pas had ze door hoeveel pijn ze hem had gedaan door Fien bij hem weg te halen.
Wolfs glimlachte flauw.
'Kom', stak hij zijn arm naar haar uit.
Eva nam zijn aanbod aan en liet zich tussen zijn armen klemmen, hun dochtertje tussen hen in.
Wolfs streelde door Eva haar haren. Hij drukte zijn lippen op haar kruin en snoof de geur van haar shampoo op. Zo bleven ze enkele minuten in stilte staan.
'Ben je al bij Frank geweest?', verbrak Eva uiteindelijk de stilte.
'Nee, nog niet', schudde Wolfs zijn hoofd. 'Hoe denk je dat hij reageert?'
Eva haalde haar schouders op.
'Ik heb echt geen idee.'
'Ik ga mijn spullen pakken. Kunnen we vanavond misschien praten met z'n tweeën?'
'Ja, ja is goed', knikte Eva.
Wolfs drukte een kus op Fien haar voorhoofdje en gaf haar terug aan Eva. Nadat hij Eva een knipoog gaf, liep hij het strand af om zijn spullen te pakken en aan te bellen bij het pension.