Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 16

Plottwist twee: bereid je voor!

--------------------

Het is één grote chaos in mijn hoofd. Zelfs voor flasbacks is er geen ruimte meer over. En wat nog wel het ergste is; hij blijft maar door praten.

'Stop!' Nog een keer, 'stop alsjeblieft.' Deze keer zeg ik het harder. Heel even zegt hij niks meer. Hij kijkt me diep in mijn ogen aan. Hij lijkt zóveel op Shawn dat het bijna eng is.

'Weet je wat het ergst is dat ik ooit in mijn leven heb gedaan?' Fluistert hij. Er verschijnt pijn in zijn ogen en ik kan er niks tegen inbrengen. Daarom schud ik mijn hoofd. Ik schud mijn hoofd ten teken dat ik het niet wil horen, maar hij negeert het gewoon 'Ik heb... Ik heb...' zijn stem hapert, 'ik heb jou vader vermoord.'

Leegte.

Leegte.

Leegte.

Alleen maar leegte.
Hij geeft me een antwoord waar ik al maanden naar zoek; het was geen zelfmoord. Mijn vader is vermoord. Het is de schuld van iemand anders. Ik kan nu iemand laten boeten. Die gene staat zelfs voor me.
Ik zou nu van alles kunnen doen.
Gillen, huilen, schoppen, slaan.

Het enige wat ik doe is de vraag stellen. 'Waarom?' Ik snak naar adem.

Van dat ene kleine woordje kan een stem dus al breken en dat bewijs ik dan ook. Ik kan hem niet aankijken en blijf maar voor me uit staren. Door de leegte in mijn hoofd is er ook weer ruimte voor een flashback maar die laat op zich laat wachten.

'Oké, je hebt het recht om het te weten. Kom.' hij komt naar me toe gelopen en maakt me los waardoor ik gewoon van de stoel los kan staan. Langzaam rek ik al mijn spieren uit. Alles is helemaal stijf. Ik word overmand door vermoeidheid. Ik heb het idee dat ik flauw ga vallen.

De broer van Shawn doet de deur voor me open en we lopen naar een woonkamer. Hij gaat op de bank zitten en gebaart dat ik naast hem moet gaan zitten. Iets in mijn lichaam schreeuwt dat ik het niet moet doen. Iets schreeuwt dat ik heel hard weg moet rennen. Ver van de moordenaar vandaan. Maar toch ga ik naast hem op de bank zitten. Hij zal antwoord geven op alle vragen die ik al vijf maanden lang elke seconde van de dag aan mezelf stel en ik ben te uitgeput om er nu van weg te rennen. Dit is mijn kans om het te weten te komen.