Breathless (m.c.) 3 | end

2

แอมเบอร์ไม่รู้สึกตัวว่าเธอเดินออกมาจากสวนสาธารณะนั่นยังไง
เธอไม่รู้ว่าไมเคิลหายไปจากสายตาเธอตอนไหน
ไม่รู้ว่าตัวเองกำลังจะเดินไปทำอะไร

ภาพต่างๆตรงหน้าเธอเป็นเพียงภาพเบลอๆที่มีแสงจ้าจนแสบตา
ผู้คนต่างเดินผ่านเธอไปคนแล้วคนเล่า คนเก่าเดินผ่านไปและมีคนใหม่เดินผ่านมา
แอมเบอร์ไม่ได้สนใจว่าคนเหล่านั้นจะมองเธอว่ายังไง เธอไม่เคยสนใจสายตาของคนอื่น

ชีวิตของเธอคือดีแลน สายตาของเธออยู่ที่ดีแลน
เหมือนกับที่ชีวิตของดีแลนคือของเธอ สายตาของเขามีแค่เธอ
พวกเรามีกันและกันเสมอ เขาอยู่ข้างกายเธอเสมอ

แต่ตอนนี้เธอมองไปทางไหนกลับไม่เจอดีแลนเลย

เธอเดินผ่านเส้นทางอันแสนคุ้นเคย ที่เธอกับเขาเคยเดินเคียงข้างกัน
มือของดีแลนมักจะคอยให้ความอบอุ่นแก่มือเธอตลอดเส้นทาง
แต่ปัจจุบันนี้ เมื่อแอมเบอร์ยกมือของเธอขึ้นมามองดูเธอเห็นแต่ความว่างเปล่า

สัมผัสสุดท้ายของมือดีแลนคือตอนที่เธอจับมือเขาครั้งสุดท้ายก่อนที่จะปิดฝาโลงศพของเขาลง มือของดีแลนทั้งแข็งและเย็น แอมเบอร์ยังคงจำความรู้สึกหนาวเย็นนั้นได้ดี นอกเหนือจากความเย็นของมือดีแลนสิ่งที่ทำให้เธอเจ็บจนจะขาดใจก็คือการที่เธอต้องรับรู้ว่ามือของเขาจะไม่มีทางขยับมาเกาะกุมมือเธอได้อีกตลอดไป

น้ำตาของแอมเบอร์ทำให้มือข้างที่เธอมองอยู่กลายเป็นภาพมัวๆภาพหนึ่ง

โลกใบนี้ช่างว่างเปล่าเหลือเกินสำหรับเธอ

เขาช่างใจร้ายกับเธอเหลือเกินที่ทิ้งเธอเอาไว้อย่างนี้

เจ้าร้านดอกไม้ตรงหัวมุมถนนยังคงยืนจัดระเบียบสิ่งของต่างๆอยู่หน้าร้านของเขาเหมือนเดิม เด็กๆต่างวิ่งเล่นไปมาตามทางเดินราวกับอยู่ในสนามเด็กเล่น พ่อแม่ของพวกเขายังตะโกนปรามลูกด้วยประโยคเดิมๆ เหมือนกับที่เธอและดีแลนเคยชี้ชวนกันดูทุกครั้งที่พวกเขาเดินผ่าน