Bordeauxrood op Brood

I

Rijdend met de bus over de brug was de laatste mogelijkheid om nog te kunnen genieten van het fenomenale en wereldberoemde plaatje van Boedapest, met het parlementsgebouw aan de oever van de machtige Donau en de kettingbrug daar over heen, die Boeda met Pest verbond. Ik had de metro kunnen nemen, om te ontsnappen aan de hoge Hongaarse landklimaattemperaturen, die vroeg in het najaar het bruisende Boedapest nog tot onmenselijke warmten verhitte, maar die ene foto, die elke ansichtkaart van Boedapest sierde, had ik nog niet zelf met mijn eigen fototoestel genomen. In die luttele laatste seconden probeer ik, hoewel ik weet dan mannen niet kunnen multitasken, én een scherpe, onbewogen foto te maken, én te genieten van het uitzicht. En nu pas besef ik dat ik in Boedapest ben, zoals ik dat altijd pas laat besef. De bus naderde het einde van de brug en reed naar het Keleti-station, dat vol zat met vluchtelingen, die nog net voor de bouw van het Servisch-Hongaarse grenshek Hongarije waren binnen gekomen, enkelen waren er al door heen gekropen. Hongaren zijn nazi's en dus kregen deze mensen wachtend op de trein naar Duitsland amper hulp. Ik loop in mijn machteloosheid ook maar zonder om te kijken door. Ik koop een kiwi en stap in de trein. Bestemming: Cluj-Napoca.