Sıcak bir yaz günüydü.Hala hatırlıyorum.Sanki dün gibiydi.Bana yapılan şeyler beni değiştirmişti.Artık daha yaşlıyım,olgunum.Olaylara bakış açım değişti.
Ve şu anda burdayım.Yıllardır kendime anlatamadığım gerçekleri psikiyatriste anlatıyorum,daha doğrusu anlatamıyorum.
"Bayan Less,öncelikle size kendimi tanıtayım,ben Barbara Blue"dedi doktor.Aslında böyle konuşmasına şasşırmıştım çünkü bu kadar klasik konuşmasını beklemiyordum.Güzel bir kadındı,30 lu yaşlarında olmasına raamen genç gösteriyordu."Lütfen bana Melanie diyin"dedim.Kafa salladı.Kadın beni gözleriyle süzüyordu.Biraz rahatsız olmuştum,hemen gitmek istiyordum,zaten annemin zoruyla gelmiştim.
Kadın bir şey diyecekmiş gibi oldu.Melanie dedi bundan sonra önümüzde uzun bir seans süresi olucak dedi.Kafamı salladım.Bana Barbara siyebilirsin dedi.Sonra bana olayla ilgili birkaç soru sordu.Melanie dedi bu olayı bana anlatmak ister misin?dedi.Ben ağlamaya başladım.Bana ne olduğunu bilmiyordum.Ama kendimi terk edilmiş küçük bir çocuk gibi hissetmiştim.Barbara bana peçete uzattı.Ben...Ben bunu şimdi konuşmak istemiyorum dedim.Anlayışla karşıladı.O sırada zil çaldı ve seansın bittiğini anladım.
Dışarı çıktım.Annem girişte beni bekliyordu.Beni görünce bana sarıldı.Ben yine ağlamaya başladım.Bana baktı.Eliyle yanağımı sildi ve bana gülümsedi.Alışverişe gidelim mi?dedi.İşte benim annem böyleydi.
