Twins {5sos Fanfictie} √

H.44

P.O.V. Sabine
Esmee zit onder de douche en ik zit hier tegen de muur aangeleund. Een beetje met oortjes in te dag dromen. Morgen gaan we alweer naar huis... Aan de ene kant wel leuk maar ik ga het hier ook wel missen. 'Je hebt geluk dat ik mee mag.' Je mag niet mee, Annabelle ik wil dat je weggaat. 'Ik wil ook wel es wat. Hup snijden.' Ik schud mijn hoofd, ik moet nu sterk zijn. Voor Mikey, Es en Calum. En Ash en Luke natuurlijk niet te vergeten. 'Nee, je gaat snijden en doe dat fucking geschreeuw uit.' NIEMAND BELEDIGD MIJN MUZIEKSMAAK. 'Ik ga je pijn doen als je nu je grote bek niet houdt.' Nee, ik gehoorzaam je niet. 'Hier ga je spijt van krijgen!' Ik begin te huilen en schreeuwen van de hoofdpijn. Annabelle ga uit mijn hoofd. 'NOOIT, IK ZAL EENS SCHREEUWEN IN JOUW HOOFD.' Ga weg! Het spijt me! Ik schreeuw harder en druk mijn handen op mijn oren, hopend dat het weggaat. Ik voel twee veilige armen om mij heen. Ik snik hevig door en ik heb niet eens in de gaten dat ik wordt opgetild. Pas als ik op een bed zit doe ik mijn ogen open, ik huil door maar schreeuw niet meer.

Ik zie Michael en Calum bezorgd kijken. Ik zie Annabelle staan met een gemene grijns. Ze jaagt me de dood nog in. Ik wordt stil gesust door Calum die met zijn hand over mijn rug wrijft. Lieve woordjes worden influistert door Michael. Ik wordt rustig. "Sorry..." Zeg ik zacht, ik hoor een zucht. "Het geeft niet, vertel me wat er gebeurde?" Zegt Cal zachtjes. "Z-ze respecteerde m-mijn keuzes niet." Stotter ik, bang voor haar reactie. "Wie?" Hoor ik Michael zeggen. "Annabelle...." Zeg ik, pas nu denk ik aan de naam. Annabelle, mijn oude pester... Ze heeft me het leven zuur gemaakt. En nu weer. "Ik wil niet naar e-een kliniek T-toe." Zeg ik, Calum begint te huilen. "Natuurlijk sturen we je niet naar een kliniek toe, sweetheart toch. We gaan je helpen, misschien is een afspraak bij een psychiater wel goed?" Zegt hij voorzichtig. Een praatdokter, ik wist het wel. Ze denken dat ik gek ben, ziek in mijn hoofd. Maar ik ben geen domme kip, ik wil gewoon van Annabelle af. En die krijg je mijn hoofd niet uitgepraat. 'Nee, jij snapt het meis.' Zegt ze gemeen. "Ik wil geen praatdokter. Iedereen denkt dat ik ziek in mijn hoofd ben. MAAR IK BEN NIET ZIEK." Roep ik boos. Ik spring van bed en loop richting mijn kamer. 'Snijden!' Ja...

Ik haal een paar keer het mesje over mijn pols, stiekem hopend dat ik mijn slagader raak ofzo. Als ik mijn mesje wil opbergen vliegt de deur open, een verschrikte Michael staat in de deuropening. "I-ik wist niet D-dat je je nu N-nog sneed?" Zegt hij stotterend en hij snelt naar me toe. Nee, ik snijd niet. Mijn arm is ongesteld. Ik doe snel mijn mouw omlaag. "Ik wou alleen zeggen dat het eten klaar is..." Zegt hij zacht als hij ziet dat ik toch niet ga reageren. Als hij net de deur wil uitlopen roep ik hem. "Mikey?" Hij kijkt verast om als hij zijn bijnaam hoort. "Niks tegen Calum zeggen... Oke?" Hij knikt. Ik sta op en geef hem een knuffel. "Ik ga voor jullie naar die psychiater dinges. Alleen voor jullie." Zeg ik. Hij kijkt blij en drukt een kus op mijn voorhoofd. Ik ben op dit moment het gelukkigste meisje van de hele wereld! Liefde is het medicijn.