Gece oluyor sonra...
Herkes uykusunun tavanında bir tiyatro oynatırken,
Bense amel defterim gibi görüyorum tavanımı...
Karanlık,boş,iyi amellerimin aydınlığına aç....
Ne yaparsam oraya işlenecek...
Ve sonunda, ebediyetin sahnesine çıktığımda;
Beni bekleyen hazin sonu,
Tavanımın aydınlığı belirleyecek...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Mutlu Son Sonsuzluktur...
PoesíaHaydi bir şeyler yazayım diye kaleme sarılmayın. Beklemeyi bilin. Susayınca,acıkınca nasıl anlıyorsak, yazmak anını da anlarız. (Cahit.Z) Sevgiler :)
