Nöbet devrine 5 kala

Zekai'ye mektuplar

Sevgili Zekai,

ben göğüs cerrahisi asistanıyım.hastalarımızın çoğu akciğer kanseridir.asistanlığa yeni başladığım sırada babamın akciğer kanseri olduğu ortaya çıktı..2 yaz önceydi..tedavi alıyordu..yazlığa gittim..babamı son kez iyi görüşüm imiş.istanbula döndüğümde o da kötüleşti..ordaki devlet hastanesine gittilerdi..annem "oğlum burada ilgilenmiyorlar" demişti..ordakilerle konuştum...neyse baktım olmuyor..bizim hastaneye gelin dedim..onlarda ordan ambulans ile geldiler..zor nefes alıyordu..böyle hastalıklarda böyle oluyor..yoğun bakıma indirdik..orada solunum cihazları var..kimisi hasta uyanıkken veriliyor kimi uyutulup..uyanıkken verilen alet başta işe yaradı..ama çok irrite edici bir sesi ve hoş olmayan bir görüntüsü var...sonra işler kötüye gitti..

ilk solunum desteği verildiği günün ertesi sabahı "ömer ben kalmıycam burda beni çıkar" dedi..ben de biraz daha sabretmesini söyledim...çıkamazdı çıkarmadım..

zaman geçti..günler geçti...

çok ayrıntı anlatmiyim..hasta kötüye gidince makina ekranındaki değerler düşer...babamın yanından ayrılırken o anı hatırlıyorum..hepsi benim hastanemde oldu..

şimdi yazarken bir sürü şey geliyor aklıma...kendinde değilken hemşire hanım gelip "doktor bbey babanız üzüm şerbeti istedi" dedi...o an onu bulacak bir yer yoktu...kendinde de deildi..makinalara bağlı...aspire eder yani bi meyve suyu versem de boğazına kaçar diye bişi yapmadım...bunu da ilk kez tanımadığım biri olan sana söylüyorum...acaba versemiydim? zaten ölecekti..

bu böyle uzar gider...o geceyi hiç unutmuyorum çünkü...üzerinden zaman geçtikçe irritasyonum azaldı..hastane..yoğun bakım...normal gelmeye başladı...o makinanın sesini ne zaman duysam ilk zamanlar vucudum iğneleniyor gibi olurdu...şimdi azalmakla beraber yine o anlar geliyor aklıma...üzülüyorum..

rüyamda bir süre ilk başta hiçgörmedim..sonra çok sık görmeye başladım...bu aralar hemen hep görüyorum...bazen iyi oluyor beraber bir masada oturmuşuz..bazen hastanede görüyorum...ben yine bişi yapamıyorum o ölüyor..

cuma gecesi yoğun bakımdan çağırdılar...trafik kazası adamın çoğu yeri kırılmış...sıradan bir hastaya bakar gibi gittim...ismi neymiş diye baktım...babamın ismi..az bulunan bi isim..şans.beynimin içinde dönen şarkı yarım kaldı...moralim bozuldu yine...

dün gece 5 te bi hasta geldi..akciğer kanseri yine...eşi ve kızıyla gelmiş..yoğun bakıma indirdim..kansız kalmış baya hem de...kan verdirdim..işte bazı gereken ilaçlar var onları yaptırdım...

5:30 da kliniğe döndüm..üzülmesinler diye eşi ve kızıyla konuştum..şimdiiyi biraz daha toparlıycak kan takılınca dedim...

sabah oldu yanına gittim.."sayende iyi olucam oğlum " dedi..."yukardakilere sölermisin bana su alsınlar içeyim dedi" ben de burda veririz dedim..o an bi hastanın ilaçlarını yazıyordum.hastanın ilaç vs bilgilerinin olduğu tabelaya bakarken.."oğlum demiştim ya su alabilirlermi bana" dedi...ben de tabi amca ,almalarına gerek yok hemen burda veririz biz dedim...hemşirehanımlara söyledim...verdiler...amca bişi söyledi..anlamadım..efendim dedim yanına yaklaştım " sağol beyefendi oğlum " dedi.. bu laf bana tanıdık bir laftı....

yukarı çıktım...öğlen olmadan bir ameliyata girecektim...ameliyathaneye indim...o hastanın işlerinin ben ameliyatta iken yürümesi için diğer asistan arkadaşlara devrettim..

ameliyat için yıkandım..asistan arkadaş geldi...türkçesini yaziyim :hastanın aniden solunumu durdu...solunum makinasına bağladık" dedi..

hastanın hastalığı,görünümü,aile yapısı,benle konuşması,son isteği ve sonu babamınki ile tamamen aynı..

rastlantı diyorum..ama bu sefer suyunu içti..

biraz evvel annem aradı uykulu açtım...lokmacıyı arayıp konuştun mu dedi..aa dedim unuttum..şimdi yazarken farkediyorum..2 yıl önce babam bugün kötüleşmişti.

bu da rastlantı sanırım...