De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H32: Lief

Samen met hun dochtertje zaten Eva en Wolfs op het strand. Ze hadden een stukje gewandeld en waren daarna onder een boom neergeploft. Eva had het welbekende kleedje weer meegenomen, waar ze plaats op konden nemen. Ze had namelijk een hekel aan al het zand tussen haar kleding, maar op een strand kon je dat helaas toch niet helemaal tegengaan.
Wolfs zat tegen de boom aan en zijn dochter zat tussen zijn benen. Eva zat tegenover hen. Eva en Wolfs bekeken Fien, die ijverig met haar speelgoed zat te spelen terwijl ze wat in zichzelf mompelde.
Die ochtend had Wolfs gemerkt dat Frank zich totaal niet in Eva interesseerde. Hij vroeg haar niet wat ze die dag zou doen, het maakte hem niets uit. Wolfs had zich in moeten houden om er niets van te zeggen, hij vond het werkelijk onbeschaafd. Dat was het moment dat hij zijn keuze had gemaakt: Eva en Fien zouden met hem mee naar Nederland gaan, ongeacht wat Frank er van zou vinden.
Wolfs verlegde zijn blik naar Eva. Hij bekeek haar van top tot teen. Net zoals de dag ervoor droeg ze het donkerblauwe, simpele zomerjurkje. Ze zag er zorgeloos uit; haar haren wapperden in de wind en een glimlach bedekte haar gezicht.
'Eef?'
Ze keek op, recht in de ogen van Wolfs. Ze zond hem een vragende blik.
'Ik wil dat jullie mee terug naar Nederland komen', draaide Wolfs er niet omheen.
Eva sloeg haar ogen neer.
'Dat kan toch niet zomaar, Wolfs', schudde ze haar hoofd.
'Fien hoort hier niet, jullie horen hier niet', vond Wolfs.
Eva zei niets. Ze wist dat hij gelijk had, maar ze kon het niet. Ze kon Frank niet alleen achterlaten. Haar man, de vader van Fien. Tenminste, voor hoever je hem een vader kon noemen; hij had het vaak te druk om zich met zijn dochter te bemoeien. Soms dacht Eva dat hij er spijt van had. Dat hij zich had verkeken op het kijken van een kind, maar ze durfde het niet aan hem te vragen.
'Ik wil niet dat je ongelukkig bent, daarvoor geef ik teveel om je.'
Eva keek weer op. Ze glimlachte flauw.
'Je bent lief', zei ze hem. 'Maar ik denk niet dat ik het kan', schudde ze haar hoofd. Ze voelde de tranen in haar ogen prikken, maar ze deed haar best deze niet naar buiten te laten komen.
'Ik kan jullie niet alleen laten, Eva.'
Eva haalde lichtjes haar schouders op, alsof het haar niets kon schelen.
'Ik ben ook niet van plan om jullie hier te laten. Ik heb Fien al veel te lang moeten missen', ging Wolfs verder.
'Frank heeft toch ook recht op haar? Het is ook zijn dochter', sprak Eva hem tegen.
'Kom op, Eva!', zei Wolfs verontwaardigd. 'Ik ben hier pas een paar dagen, maar dat is lang genoeg om door te hebben dat hij zich totaal niet over jullie bekommert!'
'Dat is niet waar', schudde Eva haar hoofd. Ze wist niet waarom ze loog.
'Het boeit hem niks, hoe het met jullie gaat. Als dat klote pension van hem maar goed loopt', drukte Wolfs haar met de neus op de feiten. Zijn volume was aardig verhoogd. Fien schrok ervan.
'Jij wilt toch ook dat het weer normaal is? Dat je weer aan het werk kan?', ging hij verder, zijn volume weer een stuk laten zakken.
'Ik ben getrouwd, Wolfs. Ik heb niks verder. Misschien is er helemaal geen vacature vrij in Maastricht. Ik heb geen huis daar, helemaal niks', zag Eva het niet zitten.
'Eef, alsjeblieft', smeekte Wolfs haar. Hij zette Fien naast zich neer en kroop naar Eva toe. Hij nam haar gezicht in zijn handen. 'Het komt goed, Eva', beloofde hij haar. 'We worden gelukkig, met z'n drieën.' Hij boog naar haar gezicht toe en drukte zijn lippen op die van haar voor een korte kus. 'Ik hou zoveel van je, Eva', bekende hij. 'Waarom heb je dat niet door?' Nog eens plantte hij zijn lippen op die van haar. Dit maal voor een passionele zoen. Wolfs streelde door haar haren en Eva streelde zijn rug.
Na enkele minuten lieten ze elkaar weer los. Een beetje onwennig keken ze elkaar aan, maar niet veel later verscheen bij beide een gelukzalige glimlach op het gezicht.
'Ik hou ook van jou', gaf Eva fluisterend toe.
De glimlach op Wolfs zijn gezicht werd nog groter, blij met haar bekentis. Voorzichtig duwde hij haar achterover.
'Wat doe je', giechelde Eva. Ze kwam neer met haar rug op het kleedje en haar hoofd in het zachte zand. Voor één keer deerde het haar niet, in alle andere gevallen had ze zichzelf waarschijnlijk vervloekt.
Als antwoord drukte Wolfs zijn lippen op haar bovenlip, om daarna langzaam over te gaan op haar onderlip. Eva opende haar lippen en zocht een weg naar zijn tong met de hare. Genietend trok ze zachtjes aan zijn haren.
Wolfs liet zijn hand over haar bovenlichaam glijden, steeds verder naar beneden. Zijn hand gleed langzaam onder haar jurkje terwijl zijn lippen nog steeds op die van haar geplakt zaten. Hij kon zich niet meer inhouden en gleed met zijn hand over haar slipje.
Dat was voor Eva de druppel; met kracht duwde ze hem van zich af.
'Niet hier, gek', lachte ze. Eva fatsoeneerde haar jurkje weer en kwam overeind, zodat ook Wolfs weer rechtop moest gaan zitten.
'Kon me niet inhouden', grijnsde Wolfs.
'Dat doe je toch niet met je kind erbij', schudde Eva lachend haar hoofd. Ze streelde met haar hand over zijn stoppelbaardje.
'Ik ben gewoon blij dat je eindelijk weet hoeveel je voor me betekent', haalde Wolfs kleintjes zijn schouders op.
Eva glimlachte breed bij het horen van die woorden.
Ze nam plaats tussen Wolfs zijn benen en leunde tegen zijn borst aan.
Wolfs nam dankbaar van deze positie gebruik en drukte een lange kus op haar kruin.
'Ik ben blij dat je gekomen bent', onderbrak Eva de vredige stilte.
Wolfs zijn greep om haar middel verstevigde.
'Ik ook, Eef. Ik ook.'