exit

2

"Schijnbaar heeft er in dit bos vroeger een school gestaan. Op een doodnormale schooldag troffen ze een student die daar op school zat dood aan. Na die dag gingen er steeds meer studenten dood. Ze zeiden dat na de dood van die student de school was vervloekt. Kort daarna is de school gesloten en gesloopt. Sommige beweren dat ze de school soms nog zien staan en er geschreeuw vandaan horen komen." Ian en ik staren ademloos naar Thomas. "Het is vast verzonnen" zeg ik. "Ach, het ligt eraan waar je in geloofd" zegt Thomas en hij gooit een takje in het kampvuur.

Ik zet mijn handen op de grond om naar achteren te leunen en raak per ongeluk Ian's hand aan. Kort daarna merk ik dat hij zijn hand zachtjes terug trekt. Ik kijk vanuit mijn ooghoek naar hem. Zie ik hem nu blozen? Veel tijd om erover na te denken heb ik niet omdat Thomas weer begint te praten.

"Hey, weten jullie nog toen we voor de eerste keer ging logeren samen bij Naomi thuis?" zegt hij opeens. Ik glimlach als ik eraan terug denk. Dat was nog op de basisschool. We gingen in mijn achtertuin kamperen. Ik zie ons nog steeds om het kampvuur rennen in mijn gedachten. "Het lijkt wel gisteren" zegt Ian en glimlacht. "Ja" zeg ik dromerig. Soms vergeet ik hoe snel de tijd gaat. Het voelt alsof ik Ian en Thomas al mijn hele leven ken. Ik heb ze 8 jaar geleden op de basisschool ontmoet. Een paar kinderen deden vervelend tegen me en Ian en Thomas kwamen als enige voor me op. Sindsdien zijn we beste vrienden tot op de dag van vandaag.

"Hallo, Naomi, luister je wel?" Thomas schud met zijn hand voor mijn gezicht. "Oh, sorry, wat zei je?" hij grinnikt "Maakt niet uit, ik dacht misschien kunnen we beter gaan slapen?" en hij kijkt naar Ian die knikt. "Ja, klinkt goed, ik ben ook best moe" zeg ik instemmend. Ik sta op en veeg het zand van mijn handen af. Er staan afdrukken van de bladeren en takjes in mijn hand. Ik ga er zachtjes met mijn vingers overheen totdat Thomas naar me toe loopt. "Kleed jij je eerst maar om, roep maar als je klaar bent" ik knik naar Thomas en kruip de tent in.

Ik pak mijn pyjama shirt en broekje en doe ze aan. Als ik mijn pyjama aan heb, doe ik mijn licht bruine lokken in een staart, roep dat ik klaar ben en wacht buiten tot Thomas en Ian klaar zijn met omkleden. Het is best koud als ik buiten de tent sta te wachten. Ian is rustig vandaag. Hij is wel een best rustig type, maar hij is anders vandaag. Misschien komt het door deze rare plek? Mijn gedachte worden onderbroken als ik Ian hoor roepen.

"Je kunt komen hoor." ik loop naar de tent en kruip weer naar binnen. Ian en Thomas liggen al in hun slaapzakken en ik kruip in de mijne die in het midden ligt. Het voelt fijn als ik samen met Ian en Thomas slaapt. Net alsof me niks kan gebeuren als zij bij me zijn. Ik draai me om en kijk naar Thomas. Ondanks dat het altijd lijkt alsof hij zoveel energie heeft ziet hij er toch best moe uit nu. "Welterusten Ian" Ian mompelt iets wat ik versta als een welterusten en draait zich daarna om. "welterusten Thomas" Thomas glimlacht "slaap lekker Naomi" zonder dat ik het door heb kruip ik een stukje dichterbij de slaapzak van Thomas. Ik kan me geen betere vrienden wensen dan hun en ik val met een glimlach in slaap.

Ik word al snel wakker van de kou. Ik loop helemaal te trillen. Ik wist dat het geen slim idee was om een korte pyjama aan te doen. "Ian" fluister ik zachtjes terwijl ik hem zachtjes heen en weer schud, maar hij wordt zoals ik had verwacht niet wakker. Ik draai me om naar Thomas om het bij hem te proberen. "Thomas...?" En ik schud lichtjes aan zijn arm. "Naomi...wat is er...?" Hij draait zich naar me toe en kijkt me vermoeid aan. "Ik kan niet slapen, het is zo koud." Hij grinnikt even. "Ik had al zo'n vermoeden dat jouw pyjama niet een heel goed idee was." ik begin lichtjes te blozen. "Heb je geen extra deken bij of zoiets?" ik schud mijn hoofd.

Ik zie hem even nadenken waarna hij opstaat en de lantaarn aandoet. Hij rits allebei onze slaapzakken los voor hij ze daarna weer aan elkaar ritst tot een grote slaapzak. "Ga maar liggen." zegt Thomas gebarend naar de enorme slaapzak. Ik kruip erin en houd het zachte stof stevig vast. "Vind je het erg als ik erbij kom liggen?" vraagt Thomas waarop ik mijn hoofd schud. Hij doet de lantaarn weer uit voor hij naast me komt liggen. Hij legt zijn hand op mijn arm. "Heb je het echt zo koud? Als je wilt mag je tegen me aan komen liggen als dat helpt?" ik kruip dicht tegen Thomas aan en leg mijn hoofd op zijn borstkas. Thomas is erg warm waardoor ik het al snel niet meer koud heb en slaat een arm om me heen. "Beter?" vraagt hij. "Ja dankje, welterusten Thomas." hij glimlacht even. "Welterusten Naomi." en hij legt zijn hand op mijn haar waar hij kort even over aait. Niet lang daarna val ik weer in slaap.

Ik word wakker van een raar geluid. Het klinkt hoog, maar ik kan niet plaatsen wat precies hoor. Als ik nog eens aandachtig luister hoor ik het niet meer. Ik weet zeker dat ik wel iets hoorde. Ik kijk naar Thomas die nog slaapt. "Hey, Thomas?" fluister ik zacht. "Thomas?" ik prik hem zachtjes met mijn vinger, maar hij reageert niet. Hij slaapt vast erg diep. Hij zag er ook moe uit. Ik draai me om om te kijken of Ian wakker is en zie hem naar boven staren. "Ian" fluister ik. "Ja?" fluistert hij terug en zijn ogen kijken mijn kant nu op. "Hoorde jij dat ook?" hij kijkt even weg en kijkt me dan weer aan. "Ja, ik hoorde het ook."