De Reddende Engel [Flikken Maastricht]

H33: Alles Komt Goed

'Tot vanmiddag', fluisterde Frank in Eva haar oor. Hij drukte een kus op haar voorhoofd.
'Hoe laat is het?', kreunde Eva slaperig, voorzichtig opende ze haar ogen. Ze was wakker geworden door hem.
'Zeven uur, ik moet nu echt gaan.'
Eva humde wat en sloot haar ogen weer.
'Het gaat vanavond niet lukken, denk ik', zei Frank twijfelend.
Iedere week op donderdag zorgde Frank ervoor dat hij vrij was. Dan gingen ze wat leuks doen met z'n drieën. Verscheidene keren had hij het afgezegd, omdat hij het te druk had. En nu deed hij dat weer, voor de tweede keer op rij.
Eva opende haar ogen weer, ze keek hem nijdig aan.
'Stik erin', siste ze, waarna ze zich op haar andere zij draaide en haar ogen weer sloot.
'Eefje', probeerde Frank het goed te praten.
'Nee, ga nu maar', kapte Eva hem af, 'ik wil slapen.'
'Sorry.' Hij streelde kort door Eva haar haren en liep daarna de kamer uit.
'Klootzak', mompelde Eva. Ze deed een poging om weer in slaap te komen, maar het leek niet te lukken. Ze dacht na en bleef maar malen.
Na een halfuurtje had ze er genoeg van. Ze stapte uit bed en trok een joggingbroek aan - enkel een hemdje en slipje vond ze te koud. Ze wreef de slaap uit haar ogen en liep naar de kamer waar Wolfs verbleef. Ze klopte, maar kreeg geen reactie.
'Wolfs?' Ze klopte nog wat harder. Weer geen reactie. Waarschijnlijk lag hij nog te slapen, wat ook niet zo gek was om half acht in de ochtend. Zonder pardon liep ze zijn kamer in. Ze glimlachte toen ze hem zag liggen, diep in slaap. Het was niet meer de stoere vent die ze kende; hij zag er zelfs schattig uit.
'Wolfs?', fluisterde Eva. Ze nam plaats op de bedrand en streelde door zijn wilde haren.
Hij lag onder de spierwitte dekens. Een deel van zijn bovenlichaam was niet bedekt, waardoor zijn gespierde borstkas te zien was. Zijn gespierde armen die boven de dekens lagen, maakten het plaatje compleet.
Voorzichtig schudde Eva de man voor zich heen en weer, in de hoop dat hij zou ontwaken uit zijn slaap.
'Wolfs', zei ze nog eens, dit maal wat harder dan de keer ervoor.
'Eva', bromde Wolfs, 'ik wil slapen.'
'Maar...'
Wolfs liet haar niet uitpraten. Hij legde een vinger op haar lippen, als teken dat ze stil moest zijn. Toen hij aan het licht gewend was, opende hij zijn ogen wat verder. Zonder aankondiging pakte hij haar arm vast en trok haar bij zich op bed.
'Wolfs, niet doen.' Eva probeerde serieus te klinken, maar kon een lach niet onderdrukken, waardoor ze zich zelf meteen verraadde. Nu had hij ook door dat ze het helemaal niet erg vond.
Wolfs klemde zijn armen stevig om Eva heen en hij drukte zijn lippen in haar nek.
Eva wurmde zich lachend los uit zijn armen en kroop naast hem onder de deken. Ze kroop tegen zijn blote borst aan en Wolfs sloot haar weer in zijn armen. Hij drukte zijn neus in haar haren.
'Je ruikt zo lekker', vertelde hij haar met schorre stem, nog steeds slaapdronken. Eva draaide zich op haar andere zij zodat ze hem aan kon kijken.
'We gaan met je mee naar Nederland', vertelde ze met een glimlach wat haar besluit was.
'Echt? Super, Eef', glimlachte Wolfs. Hij klonk niet erg enthousiast, wat kwam doordat hij pas net wakker was. Wolfs drukte een liefdevolle kus op de lippen van de vrouw in zijn armen. 'Maar dat had je straks ook wel mogen vertellen hoor.' Hij gaf haar en knipoog. 'Het is nog zo vroeg', legde hij uit.
'Ik wil nu gaan', zei Eva ineens, na een paar minuten stilte.
'Nu?' Wolfs trok zijn wenkbrauw op.
'Ja, tenminste zo snel mogelijk. Ik wil dat we weg zijn voordat Frank thuis is.' Eva was bang dat ze anders weer terug zou krabbelen, terwijl ze juist zo blij was dat ze deze beslissing had gemaakt.
'Ben je zeker?'
Eva knikte overtuigend; ze voelde geen enkele twijfel.
'Heel zeker.'

Nadat Fien wakker was geworden en ze ontbeten hadden, pakten ze de spullen in. Eva had enkele koffers ergens vandaan getoverd waarna ze zich bezig hielden met het zoveel mogelijk in één koffer te krijgen.
Nu pas zag Eva ook pas hoeveel speelgoed Fien had. Het was gewoonweg niet mogelijk om alles mee te nemen. Het speelgoed waar Fien nooit mee speelde, zou ze waarschijnlijk ook niet missen; met die gedachte stelde Eva zich gerust.
Eva vond het niet makkelijk om alles achter te laten. Ze hield van Frank, ook al was hun relatie al lang niet meer zoals hij ooit geweest was. Huilend had Eva een paar minuten tegen Wolfs zijn borst aangezeten, terwijl hij er alles aandeed om haar te troosten. Maar snel was al haar hardheid weer terug en ging ze door alsof er niets gebeurd was, alsof ze het verdriet niet meer voelde.

Eva wierp een laatste blik op het pension achter haar. Het zou waarschijnlijk de laatste keer zijn dat ze het zag. Ze had het er moeilijk mee.
'Het komt goed, hè', probeerde Wolfs haar gerust te stellen.
'Ja', glimlachte Eva waterig. Ze verlegde haar blik naar het meisje dat tussen haar en Wolfs in liep.
Fien maakte kleine, wankelende stapjes. Haar rechterhand zat in de linkerhand van Wolfs geklemd en haar linkerhand zat in de rechterhand van haar moeder geklemd. Eva en Wolfs trokken iedereen een koffer en een grote weekendtas met zich mee.
Voor Eva voelde het dubbel. Zonder gedag te zeggen - dat zou het alleen maar moeilijker maken - was ze weggegaan. Voorgoed. Maar het was goed, het was de beste oplossing, dat wist ze zelf ook wel. Stiekem keek ze uit naar de toekomst, benieuwd wat die haar zou brengen. Ze maakte zich er geen zorgen, het zou geweldig worden, dat wist ze zeker. En dat alles met Fien, haar kleine meisje en natuurlijk Wolfs, haar reddende engel.

EINDE