Soraya - on hold-

Hoofdstuk 15.

~15~

De volgende morgen is Soraya al vroeg op. Ze heeft samen met haar moeder ontbeten en is op pad gegaan toen haar moeder op wegging naar haar oppas. Ze had nog aangeboden dat haar moeder wel Bliksem mocht lenen, maar dat sloeg ze toch vriendelijk af. Soraya kan zich ook bijna niet meer herinneren wanneer ze haar moeder op een paard heeft gezien.

Haar vader deed dit nog wel eens vaker, maar haar moeder bleef toch liever met haar voeten op de grond. Het is eigenlijk nog te vroeg om bij de stallen te gaan kijken. Haar vader is vanmorgen nog eerder vertrokken. Over haar vader gesproken. Wat was hij gisteren toch verrast. Zijn enige dochter was ineens weer thuis.

Hij probeerde die tranen weg te knipperen, maar ze had ze echt wel gezien. Ergens achter zich hoort ze gestommel. Leon wordt blijkbaar ook eens wakker. Misschien kan ze hem wel inlichten over haar plannetje. Hij kan haar best wel een handje helpen. Leon komt bij haar zitten en ze zet wat brood en soep voor hem neer.

De soep stelt maar weinig voor helaas. Haar ouders moeten echt met de groentes gaan minderen als ze in de winter ook nog wat willen hebben. 'Leon?' begint ze als ze naast hem gaat zitten. Leon begint te lachen. 'Dat ben je nog steeds niet afgeleerd zusje' lacht hij en gaat verder, 'Wat moet je van me hebben?'

Soraya lacht met haar broer mee. Vroeger deed ze dat ook altijd. Als ze iets aan hem wilde vragen sprak ze eerst zijn naam uit voordat ze de vraag stelde. 'Ik wil met het geld wat ik mee heb gekregen het huisje opknappen voor de winter' legt ze uit. 'Weet moeder daar van?'

'Nee, natuurlijk niet stomkop. Als die daar achter zou komen zou ze me geld afnemen en pas teruggeven als ik wegga' antwoord ze. 'Daar heb je een punt' antwoord haar broer met zijn mond vol. Vol walging kijkt ze van hem weg. Haar broers zijn daarin echt een stel boeren. Er zit geen fatsoen in ze. Haar broers keken altijd naar hun vader. Die natuurlijk het ook deed.

'Maar hoe wil je het gaan regelen?' vraagt hij als hij zijn mond heeft leeggegeten. Soraya draait weer naar hem toe. 'Daarvoor wilde ik jou vragen' antwoord ze glimlachend. Nu maar hopen dat haar broer wil meewerken. Dat zal vast wel, want hij slaapt hier ook in de winter. Het is voor zijn eigen best wil als hij meehelpt.

'Laat me vandaag eens wat rondvragen. We moeten er dan wel voor zorgen dat onze ouders over een paar dagen alle twee weg zijn' antwoord Leon. Soraya haar hart maakt een sprongetje van geluk. 'Dat regel ik wel' antwoord ze en legt haar hand op zijn schouder. Haar vader moet toch vast en zeker werken.

Ze zal eens morgen naar het dorp verder op gaan en vragen of haar moeder daar nog een keer kan oppassen. 'Dit gaat helemaal goed komen' antwoord ze en staat op. Haar broer is klaar met eten en ze begint met het wassen van de spullen.

Wat nog een hele klus hier is. In het kasteel heeft ze het een hele poos niet hoeven doen. Maar ze kan het ook moeilijk laten staan voor haar moeder. Leon die vertikt het en gaat naar buiten. Nu maar hopen dat hij het gaat regelen en niet ergens niets gaat doen.

Als ze de spullen heeft gewassen loopt ze naar de kist in de kamer. Het is haar oude vertrouwde kist. Ze kon natuurlijk niet alles meenemen naar het kasteel. Als ze de kist opent komt haar een vertrouwde geur tegemoet. Haar moeder heeft er zelfs nog wat boeken ingelegd. Misschien mag ze die wel van haar meenemen.

Eigenlijk had ze haar andere boeken mee moeten nemen. Had haar moeder die hier weer kunnen lezen. Oké, dat zou ze niet doen. Ze zou ze netjes in de kist hebben gestopt. 'Je bent nog jong kind. Ga iets doen. Die boeken blijven wel bestaan' hoort ze haar moeder nog zo zeggen. Ergens onder in de bak liggen wat ronde stenen.