A Beautiful Disaster

Chapter 2

Ella’s POV

It was only a dream, right?

Panaghinip lang yon. Ganon naman lagi eh. Lagi akong nananaghinip ng mga kung anu-ano. Kaya oo, panaghinip lang talaga yun.

Pero hindi eh, iba talaga eh. Iba pakiramdam ko eh. Tssk, di pwede.

Makaligo na nga! Male-late na naman ako nito eh.

~~~

Ano bang nangyari kasi? Napanaghinipan kong binigay ko na daw kay William yung pink envelope! Di pwedeng mangyari yun, di pa ko ready eh!

Paglabas ko ng banyo, tinignan ko agad yung bag ko kung nandun pa yung pink envelope. Dala ko kasi lagi yun eh. Laman nun lahat ng nararamdaman ko para kay William. Sana lang nnandito yun! Kasi kung wala, nalintikan na. Totoo siya. Hindi siya panaghinip!

Toinks. Wala. Eh di okay. Pakamatay ka na lang, Ella. Shonga mo.

O_____O

WALA?!

WALA YUNG PINK ENVELOPE?!!!!!

Wahhh! Nalintikan na talaga! Anak ng tokneneng. Pakamatay na lang kaya ako? Ay wag! Mag-aaral pa ako sa America! Hohoho.

Hayy nako, pano na to ngayon? Ano kayang reaction ni William? For sure nakita niya na yun. Wahhh, parang timang lang Ella. Kainis ka talaga! Shonga ka minsan...

Teka minsan lang ba? Parang lagi yata?  

“Gabriella! What time is it? You’ll be late for school!” –Oh no! Si Ina!

Hayy nako, pangit ng simula ng araw ko. Bigti na ituu.

“I’m coming ma! Just fixing myself!” –Englishera kasi nanay ko, ewan ko ba.

Aayusin ko na lang yung sarili ko. Dapat cute ako kung sakaling nakita na ni loves yung letter.

Think positive, Ella. Kaya mo yan!

“Bye mama! Bye Tatay! Bye kuya Drew! Bye kuya Nate! Bye kuya Ethan!”

“Gabriella!!! Breakfast?!!!!!!”

“I love you too mama!”

I have no appetite, nakakawalang gana yung katangahan ko. Pero katangahan ba yun o katapangan? Ambot.

Pipilitin ko na lang ma-good mood, walang mangyayari kapag nagmukmok ako.

Ano ba to, kinakabahan na naman ako. Bat ba kasi nakakapanghina ng loob yung William na yun? Sana pala nag breakfast na lang ako, feeling ko hihimatayin ako eh.

Pano ba ako dadaan sa locker ko nito? For sure nandun si William. Ella naman kasi, panindigan mo na lang ba. Ginusto mo yan ehh.  Pero di ko naman to masyado gusto, medyo lang.

Pagdating ko sa locker ko...

Nakita ko yung pinaka-ayokong tao sa buhong mundo...

Leaning on my locker with a smirk on his face at dala yung...

*GULP*

Yung pink envelope...

“William Blake Espanillo pala ah.” He said.

“Give me that.” I muttered clenching my fists.

“Nope, why would I? Nilagay mo sa locker ko. Akin na to.”

“It was a mistake.”

“Di ka pa rin nagbabago. Still the princess of disaster.”

“I said give me that envelope.” I tried taking it away from his hands pero tinaas niya yung kamay niya. Eh ang tangkad ng bwisit na to. -___-