B:Hadi o zaman bir şeyler yapalım. Dışarı çıkıp İstanbulu gezelim. Beşiktaş mesela?
C:Olur aslında gezmiş oluruz.
B:Tamam o zaman. Kaanı da çağıralım.
Ve Kaanın da yanımıza gelmesiyle hareket ettik.
A:Beşiktaş. Çok adını duydum oranın.
B:Ve bu şarkı sizlere gelsin.
Eğer, her gece yattığında büyülü düşler sana benden bahsediyorsa....
---
K:Evet burada iniyoruz. İşte Beşiktaş! Didem hey! Telefonun çalıyor.
Ne kadar dalmışsam artık. Çalan telefonu bile duymadım. Gelen aramaya baktım. Annem.
D:Of anne! Aradı da aradı. Yeter ya.
K:Annenin kıymetini bil bence. Çünkü bir kere bile annesinin sesini duymadan büyüyen çocuklar var.
Telefonu açtım ve annemle konuştum. Merak etmişler beni.
A:E geldik buraya gezelim mi artık?
Cü:Haydi gidelim.
----
D:Ay çok yoruldum!
K:Öldüm bittim!
C:Ahh!
A:İstanbul gördük suyunu çıkarttık.
Cü:Benim karnım acıktı ya.
B:Aynen!
K:Ne açsınız oğlum siz.
C:Hadi tabu oynayalım kaybeden takım yemek yapsın.
K:Ciddi misiniz?
B:He aynen.
A:Tamam o zaman.
K:Ben Didem, Ayşen ok?
C:Kabul.
D:Tamam ben oyunu açıyorum. Hıh. Başladı.
D:Ben neyim?
K:Güzel?
D:Ay sağol değil ama.
A:İnsan
D:Evet. İnsanlar ne yapar?
K:Yemek yer.
D:Oley! Yemek.
----
K:Ya nası yendiniz?
D:Bırak ya. Hile yaptılar.
B:Yenildiler ya. Acısını çıkarıyorlar.
A:Da ben yemek yapma kısmına katılamıyacağım. İşim var harbiden.
K:Tamam mutfağa gidelim mecbur.
D:Hadi. Yemek yapmasını biliyorsundur umarım?
K:Hayır.
D:İşimiz zor olacak galiba.
K:Öğret o zaman.
D:Hadi başlayalım.
