Prinses van sneeuw en duisternis

21

Aelfric kijkt me net zo verbaasd aan als ik me voel. 'Valerie, je ogen.' fluistert hij. Ik verstijf tot op het bot. Het enige wat nog zijn taak uit lijkt te voeren, is mijn hart. 'Wat is er?' Hij kijkt me nog steeds verschrikt aan. 'Ze zijn paars.' mompelt hij, alsof hij het zelf niet gelooft. Wat ik heel goed kan begrijpen, aangezien ik het ook niet geloof. 'We hebben een spiegel nodig.' mompel ik op mijn beurt terug. Een grote frons verschijnt in zijn gezicht.
'Iets aan de toon in "we" doet me vermoeden dat er meer is.' Ik kijk hem schuldig aan. 'Daarom hebben we ook een spiegel nodig.' zeg ik als ik hem overeind trek. Hij laat zich gewillig meeslepen naar iets wat op een badkamer lijkt. Er hangt een spiegel. En als ik in de spiegel kijk, zie ik dat hij gelijk heeft. Mijn ogen zijn inderdaad paars. De kleur die Aelfric's ogen eerder nog hadden.
'Grijs.' is het enige wat hij uitbrengt als hij naar zichzelf kijkt. 'Wat is er gebeurd, Valerie?' Ik kijk nog steeds naar mijn spiegelbeeld. Een soort schaduw uit een ander leven. Thuis hadden we geen spiegel, dus zo vaak heb ik mezelf niet gezien. Ik heb hoge jukbeenderen. Mijn paarse ogen zijn groot van verbazing en mijn haar lijkt nog zwarter dan dat ik had verwacht. Mijn wimpers zijn lang en hebben dezelfde kleur als mijn wenkbrauwen en haar. Ik ben een vreemdeling.
'Valerie?' Ik ruk mezelf van mijn weerspiegeling los om naar hem te kijken. Hij ziet er treurig uit. Niet als Aelfric. Geen paarse ogen die duiden op sporen van magie. Ik ben nu degene die ze heeft. 'Wat weet je nog?' vraag ik om het een beetje uit te stellen. Ik weet dat het geen zin heeft, maar automatisch doe ik het toch. 'Duisternis.' antwoordt hij heel serieus. 'En woede.' voegt hij er nog snel aan toe. Ik neem een diepe teug adem en kijk hem op mijn beurt weer heel serieus aan. 'Je stierf. Herfst doodde je.' Ik sluit mijn ogen, maar niet snel genoeg om zijn open mond te missen.