Apartmanın dış kapısını açınca sert soğukta yüzüne çarpan bu şamar niteliğindeki rüzgarı seviyordu. Rüzgar dostu, en iyi arkadaşı aklınca..
Dışarıya adım atınca arkasından kapanan kapının bir daha kendisi tarafından açılmayacağını biliyordu. Kapının ardında sakladığı fısıltılar aklını yitirmesi olasılığını çokça tetikliyordu.
Yavaş adımlarla ilerliyordu sanki bu sert rüzgar, meltemmişcesine kucaklayıp uçuşturuyor. Böyle düşününce gülümsedi Kamelya ,mavi sırt çantasının iplerini sıktı. Arkasına bakmaya niyeti yoktu. Cesaretsizlik değil kararlılık göstergesiydi ruhuna. Bayırda aşşağıya inerken içsesi durması gerektiğini fısıldadı. kafasını olumsuz anlamda salladı. Sola döndü fırının yanan ışıklarına şöyle bir göz attı yandaki manavdaki meyveleri inceledi.İlerlemeye devam etti.
"neden bu kadar sessizdi bu lanet
olası sokak" diye geçirdi içinden.
Adrenalin patlaması yaşıyordu sanki, karnınla kalbi arasındaki acıya anlam veremiyordu. Bağırmasına sebebiyet gibi duruyordu neydi bu böyle?
Gidiyordu artık içindeki acıyı sökeceğine inanarak, kalbine üstüne sinmiş morlukları temizleyeceğine yemin ederek ve kuşkusuz soluklanabileceğine..
Yapayalnızdı artık,
zaten bunu istemiyormuydu?
Gidiyordu işte aşık olduğu özgürlüğe, yalnızlığa, sessizce gidiyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
RÜZGARIN KIZI
Romance"Şöyle sert bir rüzgara kapılasım var sanki öyle olursa üzerimdeki tüm ağırlık toz olup benden ayrılacak gibi Esintiye takılasım var işte Nereye gittiğini bilmeden nezaman duracağını bilmeden fakat biliyormuşcasına bir okadar kararlı,korkusuz,dertsi...
