Life with secret ~The Secret Werewolf Trilogy~

Ӈ.5

Zuchtend loop ik de school binnen, om direct omver gelopen te worden door Sophie en iemand die achter haar aan zit. Zodra ik zie wie begin ik spontaan te trillen:

Mark....

Waarom zit hij achter Sophie aan? En waarom heb ik die sterke behoefte om haar te beschermen? Ze is hier nog geeneens een week en toch doe ik alsof we beste vrienden zijn en voor altijd met elkaar zullen optrekken.

'GEEF TERUG!'

Snel draai ik me om en ren naar Sophie en Mark toe. Mark heeft Sophie ingesloten en haar schooltas afgepakt.

'Neh. Oh, wat is dit? Mooi hoor.' Zegt Mark terwijl hij een doosje omhoog houdt om het te bekijken.

'Dat is iets waar jij vanaf moet blijven.' Zeg ik ijskoud terwijl ik voor hem kom staan.

'En waarom zou ik naar jou luisteren?'

'Omdat ik je anders even flink in elkaar ga timmeren.'

Mark lacht schamper.

'Alsof jij dat kan.'

'Ik heb al vechtlessen sinds ik vijf ben. Jou kan ik makkelijk aan, vetzak.'

Een paar tellen blijft Mark stil, waarna hij hard begint te lachen.

'Oké, uk. Jij en ik, na school, op het veld. Dan zullen we nog wel eens zien wie er sterker is dan de ander.'

Nog na lachend laat Mark Sophies tas vallen en loopt hij weg.

'Gaat het, Sophie?' Vraag ik bezorgd als ik haar met een klap op de grond hoor komen.

Blijkbaar hield Mark haar aan stuk van de grond af, that asshole...

'Jawel, au, mijn staartbotje doet alleen pijn maar voor de rest ben ik helemaal oké.'

Sceptisch kijk ik haar aan.

'Waaat? Ik ben echt oké!'

'Ja, en daarom rende je me bijna ondersteboven.'

'Hé, Mark zat achter me aan, okay?'

'Dat is geen excuus.'

'Voor mij wel. En trouwens... Waarom heb je een Nederlandse naam als je hier bent geboren?'

'Ik heb Nederlandse familie en ben daarom naar mijn oma vernoemd. Je bent eigenlijk de eerste die mijn naam direct goed uitspreekt. Afgezien van mijn oma en vader dan.'

'Duh, ik ben Nederlands.'

'Nee, echt waar? Dat wist ik nog niet hoor.' Zeg ik sarcastisch waardoor Sophie met haar ogen rolt maar glimlacht.

'Ik ga trouwens verhuizen.'

'Je blijft toch wel op deze school, hè?'

'Ja, tuurlijk!'

'Mooi.'

'Ahh, zou je me anders gaan missen?'

'Nee, anders zou ik Quinten in m'n eentje moeten overleven en dat kan ik niet hoor.'

'En mij zou je niet gaan missen?'

'Nee, duh.'

'Noh.'

Sophie barst in lachen uit en al snel volg ik haar voorbeeld waarna we lachend naar onze les lopen.

'Dames, als jullie nu eindelijk eventjes zouden willen opletten? Dank jullie wel.' Zegt de leraar duidelijk geïrriteerd omdat hij alweer moet stoppen met zijn uitleg om te zeggen dat twee meisjes weer eens hun giechelkoppen niet kunnen houden, zoals gewoonlijk.