O máis belo remate

Principio e fin

Imposíbel, imaxinábel, ilóxico, un simple sono propio de alguén que é incapaz de aceptar a realidade... eso define a perfección o que está a pasar pola miña cabeza... que é só vos. Un amor inalacanzábel, unha historia digna de Shakespeare, esa é a miña vida desde que a coñecín. Polo amor de Deus, non chores.

O amor entre nós foi desde un primeir momento algo no que non debemos pensar, eu só fun un simple servo da súa gran facenda; da gran casa real, aquel que era o encargado de acompañalos e de coidalos en todo momento, sempre sen acercarme sequera ás rapazas. Debía ser o mellor amigo dos fillos e das fillas do rei, pero sempre respetando a superioridade dos que debía vixar pese a ser cinco anos maior que o máis grande deles... mellor dito, do home máis grande. Vos, a princesa, era da miña idade.

Esatabamos sempre en contacto, pero vos co frío distanzamento propio da realeza e eu co respeto propio dun servo, mantiñámonos separados o un do outro. Eso foi así moito tempo, a lo menos un ano pasou ata que falamos un chisco máis do xustamente necesario. Encontrabamosnos neste mesmo lugar, vos desexaba pasear e ver o mar. Mais escorreu e precipitouse ao valeiro, porén, por sorte puiden tomar a súa man e tirar de vos ata achegala ata min, o cal correspondeu cun bico na meixela. Logo deso volvemos a palacio sen dirixinos palabra, vos foi aos seus aposentos e eu ao meu dormitorio.

Fixemos como se non pasara nada ata o remate da vosa comida ao día seguinte. Coma de costume, acompañeina ata os seus aposentos para que descansase, mais aquel día colleume polo brazo e tirou de min, bicoume con intenisdade e contoume que me querera desde que chegara aló, pero que a diferenza de clases e a miña frialdade e fixeran dudar. Entón eu biqueina con paixón e vos fíxome prometer que non lle falaría de vosted... ahahaha. Ben, seguirei recordándoche a historia para que entedas o que vou facer sen pararme en moitos detalles- ela sonriume e eu devolvinlle o sorriso-. E para rematar agarroume polo pescozo da camisa e empezouna a desabotoar mentres me tiraba cara a cama para CENSURADO PARA MENORES DE DEZAIOTO ANOS, CONTINÚE LENDO OMITINDO ESTA PAUSA E O QUE POIDERA SUCEDER DURANTE ELA.

Desde aquelo a nosa relación mellorou moito e inclusive chegamos a repetir o sucedido en máis dunha ocasión, pero por desgraza seu pai descubriu o que pasou nunha desas ocasións e non tardou en tomar represalias. Eu fun apartado totalemente de ti, que non poideches saír máis dos teus aposentos. Por sorte ou por desgraza nunca houbo pena de morte por este tipo de actos no noso reino nin había pena algunha por taición á coroa, simplemente o meu traballo pasou a ser un no que non tiña contacto algún contigo.

E pese a que poido seguir vivindo sen problemas, conócome o suficiente como para saber que non sería capaz de vivir sen ti, sen os teus sorrisos, sen as túas apretas, sen os teus fermosos ollos, sen os teus bicos... pero se algo teño máis claro que isto é que non quero que che pase nada, nin pola miña culpa nin por ninguha outra causa. Quero que penses que as miñas mans estarán agarrando as túas como nestes momentos por toda a eternidade. Mais agora debo despegalas para facer a promesa eterna.

Tras iso sonrrín, deixei de agarras as súas más e deixei un río de lágrimas, que reflexaban o solpor, morrería á vez que morre o Sol, esperando que ao igual que ninguén espera o raios dos días pasado ninguén esperara nada de min. Así que tireime ao valeiro no que ela case morre unha vez.