Shawn Mendes - Lost

Hoofdstuk 21

Voorzichtig doe ik de deur achter me dicht. Shawn en ik gaan op de twee kunststof stoeltjes zitten die naast zijn bed staan. Luke ligt vredig in het bed. Het lijkt alsof hij gewoon slaapt. Hij zit alleen vast aan allerlei apparaten die piepende geluiden maken. Ook staat er een infuus naast zijn bed.

Ik kruip bij Shawn opschoot en hij slaat zijn armen stevig om me heen. 'Hij is al lang ziek...' fluistert hij met schorre stem. 'Daarnet is het alleen erger geworden dan normaal verteld mijn moeder net. Daarom is hij met spoed naar het ziekenhuis is gebracht. Hij kreeg een aanval. Het probleem is alleen dat we niet precies weten aan wat er aan de hand is.'

Ik voel zijn tranen op mijn hals druppelen en kijk hem aan. Ik heb hem nog nooit zien huilen, maar zelfs dan is hij knap. Zo mag ik natuurlijk niet denken, maar ik kan er niks aandoen. Toch maakt het me zo verdrietig als ik hem zie huilen, dat ik mijn eigen tranen ook bijna niet meer kan bedwingen, maar ik moet er voor hem zijn nu. Hij heeft me nodig.

Voorzichtig haal ik de tranen met mijn vingers van zijn gezicht af en ik zoen hem even kort. Hij kijkt me dankbaar aan.

Dan schrikken we op van het gehoest van Luke. Allebei kijken we angstig naar hem. Tergend langzaam opent hij zijn ogen. Shawn en ik springen op terwijl we elkaars hand nog vasthouden We gaan naast zijn bed staan.

'Hoi,' zegt hij. Zijn stem klinkt erg zwak en ik voel naast me dat Shawn bijna weer gaat huilen. Luke ziet het ook, 'niet huilen Shawn, het komt goed, we hebben al vaker dit soort dingen meegemaakt en dat weet jij ook. Ik kom hier wel weer bovenop.' Shawn knikt en glimlacht even zwak. Luke begint weer als een gek te hoesten.

Snel laat ik Shawn zijn hand los en pak ik zijn glas water van het kastje naast zijn bed. 'Hier drink maar wat.' hij kan zelf niet overeind komen om te drinken dus ondersteun ik voorzichtig zijn hoofd. Hij drinkt hele kleine slokjes. Na vijf minuten is het halve glas leeg. Hij kijkt me dankbaar aan en ik leg zijn hoofd weer voorzichtig neer op het kussen.

Dan komt er een zusters binnen. 'Sorry jongens, jullie patiënt maakt het goed, maar het bezoekuur is nu echt voorbij. Jullie kunnen morgen weer terug komen.' ik knijp nog even in de hand van Luke om hem gedag te zeggen. Ik weet niet waarom ik dit doe. Hij heeft me ontvoerd. Ik hoor hem te haten! Maar op een of andere manier heb ik medelijden met hem. Dan lopen Shawn en ik de kamer uit.