Toen was alles beter. Nu ben ik dit. Ik ben arm en hopeloos. Wat ik moet doen? Geen idee. Nu zit ik hier alleen. Mijn mascara helemaal uitgelopen en mijn gezicht is zo bleek als...als. Geen idee. Ik weet het niet meer. Wat moet ik doen?
"ANNAAAAAAA!" Schreeuwde ik zo hard als ik kon. Ze rende op me af. "OMG! Luna! Ik heb je zo erg gemist!". Er stond een glimlach op haar gezicht. "Hoe was je vakantie?" "Mijn vakantie? Oh het was zo mooi! Die bergen, die stranden, de zee en ons uitzicht. Ik mis het zo erg." Zuchtte ik. "En hoe was jou vakantie dan?" "Uhm, nou, niet zo perfect als die van jou, maar het was wel oke denk ik." Zei Anna. Oja, dat is ook zo, dacht ik. Haar ouders zijn ontslagen dus ze konden niet op vakantie. "Sorry Anna, ik bedoelde het niet zo" fluisterde ik en ik sloeg mijn ogen neer. Ik voelde een arm om me heen en keek op. Ik zag het gezicht van Anna, ze huilde. "Anna, wat is er?" "Ik ben gewoon blij je weer te zien." "Je liegt Anna." "Nee, laat me gewoon met rust oke? Je denkt echt dat je alles bent met je perfecte leven! Ik dacht dat onze ontmoeting leuk zou zijn, maar nee hoor. Mevrouwtje perfect moet alles weer verpesten. Wat ben jij toch een ego kind! Rotkind!" Stamvoetend ging Anna weg. Ik draaide mij om. Ze trekt toch wel weer bij...
JE LEEST
Donker dagen...
RandomLuna is een meid van 17. Haar leven is perfect! Lieve vrienden, leuke familie en een leuke school. Tot op die dag. De dag toen alles veranderde en haar leven niet meer zo perfect was als het leek.
