SON UMUDUM

TESEDÜF MÜ BU??

Kötü bi günün sonucunda hep kendimi öldüme isteği olur içimde. Yine öyle nereye gittiğimi bilmeden yürüyorum. Belkide sadece sacmalıklardan uzaklasmak için yürüyorumdur. Yada daha fazla saçmalayabilmek için yada herneyse işte. Kulağımda sancağın sesi tüm hücrelerimde hüznü hissediyorum. Güçsüzüm suan bedenim yorgun zihnim uyuşuk kalbim...
Kalbimi sormayın bile encokda o yoruldu atmamak için direniyo ama hergun yeni bi umutla atmaya çalısıyo. Tek desteğim vardı oda gitti... Ayaklarım beni onun yanına sürüklüyo. Mezarının yanında diz çöktüm konusmaya basladım.
"yine benim abicim. Geldim yine yanına bırakamıyorumki seni tek basına. Özledim abi çok özledim. Niye beni tek bıraktınki söz vermiştin hani? Hatırlıyo musun annem ve babam öldüğünde sen bana sıkı sıkı sarılıp 'korkma abim ben gitmem burdayı bırakmam seni' demistin. Sözünü tutmadın abi. Sen her sözünü tutardım bunu neden tutmadın neden bıraktın beni ! Yanlış anlama kızmıyorum abicim. Ama yalnızım abicim kimse anlamaz beni senden baska. Bak bi hafta oldu küçük evimiz çok sessiz. Geceleri uyuyamıyorum abicim. Sen biliyosun bunu karanlıktan korkarım. Evimiz sen yokken çok karanlık abicim özledim seni hemde cok özledim."
Abim canımdan cok sevdiğim bu hayattaki tek sığınağımdı ama gitti...
"ağlamıyorum bak sildim gözyaşlarımı sen sevmezsin ağlamamı grip oldum oyüzden burnum kırmızı. Ağladığımdan değil. Gıdıklayarak uyandırırdın beni simdi sevmediğim alarm sesi uyandırıyo beni. Senin tatlı sesin değil abicim simdi gidiyorum. Yarın yine gelicem söz veriyorum. Abicim arada rüyarlarıma gel olurmu? Özledim çünkü sesini. özledim beni kırmaktan korkan ürkek gözlerini özledim abicim gel olurmu..."
Gitmek istemiyorum aslında. Gidip ne yapıcamki heryeri anılar kokan o evde. Abimsiz yeni bi hayata nasıl baslıcam. Bak beni ne kadar çaresiz bıraktın abi. Tekrar yürüyorum insanlara çarpa çarpa sendeleye sendeleye tekrar yürüyorum. Gözyaşlarım istemsizce akıp gidiyo. Nefret edersin ağlamamdan nefret edersin hep gülmemi istersin ama sen yokken gülemiyorumki ben. Sancak-hoşçakal-ı dinliyorum
Şarkı tüm bedenimi kaplamışken kendimi bıraktım. Bacaklarım beni artık taşıyamıycaktı anladım. Bir kol tuttu beni yüzünü seçemiyorum gözlerim kapanıyo etraf kararıyo...
Yağmurlar yağmış
Gökyüzünden ben üsümüyorum ya sen?
Topraklar dayanmaz yerinden
Kalk yanıma gel bu sefer
Korkma sen yerine kimse gelmedi
Ben hala seviyorum
Hoşçakal beni düşünme
Ölmedin aslında biliyorum
Bakınca camdan ne kar ne yağmurlar aksın
Yokluğunsa yağsın yüzüme
Görünca karşımda bir sana bi ona baktım
Aktı gözlerimden icime
Ölmemi dile dokunmaktansa kanıma
Simdi gördügüm o düsler yok tuttugum eller yok
Ölmek isterdim sana sarıla sarıla
Artık kokun yok üstümde sarılıp göğsünde ölmek isterdim
Bugun son defa öldürüyorum yazarak seni
Onlarca kez ölmüs dediler hakkıda senin
Bugun son defa katlanıyorum söylenenlere
Çünkü iyi geliyo öldü denip böyle bilinmesi
Bugun son defa karşılaştık ummadık yerde
Oysa kaç sehir değistirdim ve çıkmadım evden
Bugun son defa gülümsüyorum haketsemesende
Bugun ilk defa baska birine gülümsemeni görüyorum
Demekki bitermisiz herkes
Demekki bu sehri değil bu dünyayı terk etmeli
Sırtımda bıcak izleri bilirsin yıllarca gecmedi
Varsın bilmesin yanındaki
Sanki tanımamış gibi
Sen ne kadar saplasanda acıtmayan kadın
Öldükten sonra bile kendime gülmeyi yasakladım bak yine de kızmıyorum unuttum bile öldürdüm seni
Şimdi mezarda değil onunla yatmaktasın
Korkma sen yerine kimse gelmedi ben hayla seviyorum
Hoscakal beni düşünme ölmedin aslında biliyorum
Ooooooooo
Ne kadar yalanmıs ilk geldiginde yanıma
Ölmemi dile dokunmaktan sakınamam
Simdi gördügüm o düsler yok tuttugum eller yok ölmek isterdim sana sarıla sarıla
Artık kokun yok üstümde sarılıp göğsünde ölmek isterdim....

*********
Gözlerimi açmadan nerede olduğumu tahmin edebiliyodum. Bu kokuyu nerde olsa tanırdım.Hastanedeyim. Abimin son aylarını burda geçirmiştik. Abim diyalize girerdi ben onu beklerdim kolidorda. Her eve gelişimde hastane kokusu üstüme sinerdi. Sevmezdim hayla sevmem. Ama abim için sesimi cıkarmıyodum. Hap yanındayım diye fısıldardı korktuğumda. Hep yanındayım... Gözlerimi açtım ve basucumda bekleyen çocuğa baktım aynı abim gibi bakıyodu şevkatle ve ürkek. Abim geldi aklıma hiç çıkmıyoduki aklımdan. Bir damla yas süzüldü gözlerimden. Çocuk bana doğru eğildi
- İyimisin ?
Diye sordu. Ona sen kimsin der gibi baktım. Gülümsedi. Çok içten gülümsedi sıcak bi gülümsemeydi bu. Abimden sonra ilk. Anlamış olacakki
-Pardon kendimi tanıtmadım ben batuhan
Dedi. Zihnimde yankılanan bu isim BATUHAN BATUHAN...
Abimin ismi Batuhandı. Kalbime bi hançer saplandı sanki. Bir göz yaşı daha kendini rahat bıraktı akıp gitti...
-İyimisin?
Diye yineledi sorusunu.
-Abimin ismide Batuhan yani Batuhandı
Dedim sesim titremeye başlamıştı. Anlamayan ama çok masum gözlerle baktı. Beni ürkütmek istemezmiş gibi
-Abim .dedim bi nefes aldım .öldü...
Gözyaşlarımı serbest bıraktım. Yaklaştı korumak istermişcesine sarıldı.
-Ağlama.dedi. Aglama.
Allahım neden??? Çok benziyo abime nedenn???
Bu çocuğa güvenmek istedim bi an. Serbest bıraktım kendimi. Uzaklaştı benden. Ona bakınca abimi görüyodum.
-Anlat. Dedi soğuk kanlılıkla.
Anlamayan gözlerle baktım ona
-Anlat başına ne geldiyse. Dedi
O an ilk defa güvenmek istedim. O an ilk defa abimden başka birine güvenmek istedim.
- Ben annemi ve babamı çok küçük yaşta kaybettim 4-5 yaşlarındaydım abimse 7-8. Trafik kazasında kaybettik. İkimiz tek kaldık tabi kimse bizi istemedi. Çok ağlamıştım abime sarılıp. "Korkma abim korkma demisti ben yanındayım burdayım ben bırakmam seni " demisti. Komsuda kalıyoduk aradan 3-4 sene geçti. Abim artık 14-15 yaslarında calısıyo. Ben 9-10 yaslarındayım okula gidiyorum. Abim biriktirdiği parayla küçük bi ev almıştı bize. Bana abkm baktı hep. Onsuz hiç kalmadım. Tek uyumaktan korkarım hep abimle uyurdum. Bi hafta öncesine kadar da öyleydi. 1-2 ay önce abimin kanser olduğunu öğrendik. 17 yasindayım artık abimde 20 yaşındaydı. Kanser olmuştu. Aylarımız günlerimiz hastane kolidorunda geçti. Ağlamamdan nefret ederdi. Hergece sımsıkı sarılıp öyle uyurdum. Kokusunu içime çekerdim bidaha göremicek gibi öylede oldu. Gitti...
Ağlamaya devam ettim. Bana acıyan gözlerle bakmıyodu. Aksine hayla abim gibi bakıyodu.
-Öyle bakmasan. dedim.
-Neden .diye sordu.
-Abim bana hep öyle bakardı.dedim.
Kendimi yine gözyaşlarına teslim ettim.

************
Ah şu yeni çocuk neden benziyosun abime bukadar??
Her baktığımda o masum yüzüne abimi görüyorum sanki. Onun sıcak bakışlarını hissediyorum. Sonra kulağıma "korkma ben gitmem abim"dedigi an geliyo aklıma.

-Bi sorunmu var ?
Diye sordu batuhan. Sen konustukça kalbimdeki bosluk genişliyo görmüyomusun??
Ama insan bu kadar masumken üzemem üzülmek ne kadar kötü bisey bilirim.

-Sadece. Dedim nefes aldım. Sadece abimi özledim.
Sesim kısık çıkmıstı.

-Anlıyorum. Dedi
Hayır anlamıyosun aptal !! Anlayamaz beni kimse. Başımı salladım sadece. Yüzüm düsen bi tutam saçı kulagımın arkasına götürerek.

-Neden hayla burdasın?
Diye sordum tedirgin olmus gibiydi.

-Rahatsızmı ettim. Diye sordu masum masum bakarken.

-Hayır. Dedim omuz silkerek. Kedini açıklama yapmak zorunda kalmıs gibi hissetmis olsa gerek kıpırdandı.

-Aslında kendime bir ev arıyordum. 18 yaşıma girdim ve artık yurtta kalamıyorum. 18 yaşından sonra herkes basının çaresine bakmak zorunda .
Dedi sıkılarak.
Benim öyle bir sorunum yoktu. Abim evimizi satın almıştı yani zor olmustu ama. İleride sıkıntı cekmemek icin. Batuhan tekrar kıpırdanmaya basladı.

-Seninle kalabilirmiyim?
Ne diye bilirdimki . Bilmiyorum!! Konuşmak icin ağzımı araladım ama o benden önce davrandı.

-Ama senin icin sorun olucaksa .
Dedi
-Yok önemli degil kalabilirsin.
Dedim.
O an neye güvendiğimi bilmiyordum hangi akla hizmet kabul ettiysem daha bi kac saat önce tanıştığım birisiyleaynı evde kalmayı daha önce abimle yasadığım evi paylasmayı kabul etmistim.

Bu benmiydim gercekten? Neye güveniyordumki ? Abim yoktu beni koruycak kimse yok !! Bu cumle zihnimde yankılandı BENİ KORUYACAK KİMSEK YOK!
Güvenmek istiyodum abimden sonra ilk defa birine güvenmek istiyodum....