"Arya biz gidiyoruz" bugün annem ve babamın evlilik yıl dönümü birlikte akşam yemeği yiyecekler ben gitmedim çünkü bugün onlar için önemli olduğunu biliyorum
"Tamam annem görüşürüz" evde kalıp film izlemeyi tercih ederim hmmm...
Alacakaranlık ya da sensiz asla bence bugün bu kadar duygusallık yeter alacakaranlık...
" Bu sesde ne "ah olamaz uyuya kalmışım ve her yerim tutulmuş telefonum çalıyor
"Efendim anne"
"Şey siz bu telefonun sahibinin kızımısınız"
"Evette siz kimsiniz"
"şey nasıl söylenir bilmiyorum aileniz yolda kaza yapmışlar hastanedeler şuan"
"Ne hangi hastane hemen geliyorum"
"mesaj olarak atıyorum hastenenin adını "
"Tamam teşekkürler."
Ah olamaz annem ve babam kaza geçirmişler hemde en özel günlerinde...
Mesaj geldi hemen üstümü değiştirerek hasteneye gittiğimde
"Annemle babam nasıl diye sordum"
Onlara bir şey olursa ben yaşayamazdım doktora nolur iyi deyin diye yalvaran bakışlar attım ve doktor konuşmaya başladığında...
"Mallesef kaybettik "
dediğinde sanki bütün dünyam başıma yıkılıdı bir anda başım ağrımaya başladı kendimi terk edilmiş gibi hissediyordum kalbim kalbim acıyordu şimdiye kadar hiç olmadığı kadar canım çok yanıyordu ve sonra ani bi karanlık perde çekildi gözlerimin önüne...
"Anne yaşıyorsun"
"Tabikide neden böyle bi soru sordun ki tatlım biz senin her daim yanındayız "
"Beni senin telefonundan birisi aradı ve.. ve.. hastanede olduğunuzu söyledi hastaneye gittiğimde öldü dediler"
"Kötü bi rüya görümüssün sadece bak buradayız " dedi ona sarılacakken bi anda gözlerimi açtığımda hastanenim o bastırıcı kokusu geldi rüya olması için dua ederken kendimi toparlayarak koşmaya başladım inanmıyordum inanamazdımda hayır... hayır... rüya olsun lütfen ve bi an karşımda teyzemi gördüm bana geçiçek bugünler diyerek ağlıyordu ağlama ağlama bu bir şaka diyin...
............................
Annemi ve babamı özleyerek ağladımda onları gömüyordular bağırıyordum son ses
"Onlar ölmedi ölmedin uyuyorlar sadece bırakın beni"diye ama bırakmamışlardı hayır haır ölemezler beni bırakmaz onlar bırakamazlar daha çok erken lütfen gitmeyin ve artık dayanamayarak göz kapaklarımı yumdum gözlerimi açtığımda sıcacık bi evdeydim ama burası kendi evim değildi yataktan kalkarak doğruldum ve içeriye teyzem girdi ve iyi misin diye sordu başı sallayarak
"Evet"dedim başım ağrıyordu
"Kaç saatten beri uyuyorum "
"2 gündür "dedi şaşırarak ona baktım bu kadarmı sarsılmıştım keşke ömür boyu uyusam açmasam gözlerimi ona
"Neden beni buraya getirin "diye sordum
"Artık burda kalacaksın benimle seni ben okutacağım"
"Gerçekten yük olmak istemem başımın çaresine bakarım"dediğinde kızgınlıkla bana baktı.
"Yük mü sen bana kardeşimin emanetisin koçaman 2 katlı ev sanada yeter banada çalışıyorum neyimiz eksik"diye sordu
"Özür dilerim hale teyzecim" diye yanağına öpücük konurdum doktordu parası var bekar güzel dolgun dudakları kırmızı yanakları vardı ama ben sadece annemi istiyordum ne para nede başka bir şey hale teyzem
''hadi çok güzel bir kahvaltı hazırladım seni bekliyor ve yeni bi arkadaş sana bahsetmemiştim dimi benim bi tane çok yakın arkadaşım vardı eskiden onla terardan karşılaştık annende tanırdı birlikte aynı evde yaşamaya karar verdik ve bir tanede senin yaşlarında oğlu var emin ol çok seviceksin'' dedi içimden eminim öyledir diye söyleniyordum şimdiye kadar her zaman babam hariç tüm erkeklerden nefret etmişimdir nedeni ise bilmiyorum aşağıya yemek yemek için inerken salonda birisi duruyordu ve sonra bana bakarak
"Merhaba arya"dedi.
Şaşırmış ve donuk bir sesle
"Merhaba"
Dedim kahverenginin en kapalı tonu gözleri siyah şaçları bembeyaz tenli biri duruyordu karşısında dona kalmıştım yerimden hareket etmeliydim ama onu gördüğümde bi an annemin ve babamın yokluğunu unutmuştum neyse ya banane yürümeye başladığımda karşısındaki koltuğa oturdum bana bakıyordu gözlerimin içini sanki bu dünyada tek sen acı çekmiyorsun der gibi konuşmaya başladığında
" karnın açmı"
diye sordu hafifçe kafamı hayır anlamında salladım.
"bence de bir şeyler yesek iyi olacak bende açım kurt gibi'' dedi.
mutfağa doğru yürümeye başladı onu isteksizce takip ederek mutfağa ulaştığımda mis gibi kokular geliyordu içeriden sanki annemin sabahları yaptığı patates kızartması kokusuna benziyordu içeri girdiğimde kahvaltı masası vardı gözleriyle oturmamı işaret etti.
"Çabuk ye daha okula gidiceğiz"
ne okulu ah bide okul çıktı başımıza
"Ben gelmesem kendimi iyi hissetmiyorum"bana bakış attığında susmam gerektiğini anladım.Teyzem içeri girerek
"Afiyet olsun canım"
Diye güldü teyzeme bakarak gerçekten de çok iyi anlaşıcaz diye sinirle baktım.
" merhaba rüzgar her zamanki gibi ateş ediyorsun"diyerek güldü.
"A bu arada tanıştınız mı siz ?'' dedi bana bakarak umursamadan öneme döndüm
"arya sana bahsettiğin yeni ev arkadaşın rüzgar rüzgar buda benim kız kardeşimin kızı yani yeğenim arya"
"tanıştığıma memnun oldum demek isterdim ama sanmıyorum "dedi seni teneke kutusu kendisini bir şey sanıyor ben sanki sana bayıldım bak hatta senin aşkından ölüyorum saman kafaya ....
Bir yada iki tane zeytin bide 5, 6 tane patates kızartması yiyerek kalktım masadan bana bakarak
''hadi hızlı ol eğer geç kalırsan okula tek başına bulmak zorunda kalabilirisin okul kıyafetlerin dolabında '' dedi daha fazla orda o hayvanın yüzünü görmemek için hemen yukarı çıkıp giyinmeye başladım giyinirkende bi daha o çocuğa hayvan demiyecektim çünkü hayvanlara hakaret ediyordum giyindikten sonra i kitaplar düzenli şekilde koyulmuş olan çantamı aldım.Bu çantanın bende anısı çok fazla ilk aldığım gün geldi aklıma annemle şeçmiştik aşağıdan bir bağırma sesi gelince kendime gelerek
'' geliyorum tamam ya of '' diyerek aşağı indim bu çocuğun bana kastı neydi
''her zaman böyle geç kalacak mısın ona göre beklicem birdahakine ''
'' tamam ya geldik işte ne uzatıyorsun be kadar '' dedim bayık bir bakış atarak beni tınlamadan yürümesine devam etti. Evden çıkarken bir motosiklet görmüştüm efsaneydi babamla motor yarışlarına gider iddaya girerdik kazananın kim olacağını eski anılarımı düşünürken az kalsın yeri öpücektim taki rüzgar kolumu tutmasaydı
'' önüne bak ne düşünüyorsan sonra düşünürsün'' diyerek otobüs durağına geldikten sonra 1-2 dk sonra otobüse binerek okula gitmeye başladık her yere dikkatlice bakıyordum bir dahakine şu züppeyle gelmemek için okula geldiğimizde yavaşadımlarla okula yürümeye başladım sonra bi an durdum başımdan geçenleri düşünüyordum artık bir şey yapamazdım onları geri getiremezdim Allah'ın taktiri buymuş diyip önüme bakmalıydım unutmalıydım unutamasam da denemeliydim eğer bir yerde takılı kalırsam asla yol alamam annem böyle bir kız olmamı istemezdi yeni bir hayata başlamalıyım
rüzgar bana dönerek ''gelmiyormusun'' dediğinde
'' sen git ben bundan sonrasını tek başıma hallederim '' dedim yapabilirim demi ben güçlü bir kızım yapabilirim dimi evet yapabilirim Bismillahirrahmanirrahim Allah'ım sen yardım et bana nolur
