Hayatım lise çagimda basladi ailemden ayrilmam yurtta kalmam yepyeni bi hayata hic olmaya adım atar gibi gittim o yollara..
Ben ela belki bu hikayemi kendi hayatımı kimine ders kimine ise vah dedittirmek icin yazmiyorum herkesin derdi var herkes biraz bu hayat yolunda yorulmus herkesin bir gideni biteni var tipki bende oldugu gibi zor hayata sımsıki tutunmaya calisan bi kiz..
Ailevi durumum pek iyi degildi lisede yurtta kalmak zorundaydim ve bi devlet yurduna yerlestirildim asil simdi baslamisti hayat itilip kalkinmak hersey..
6 kisilik bi oda yanima caresizligimide alip gitmistim ben ailemden ayrilmadim ki hic istanbulda bi devlet yurdunda tek basima ne yaparim ben maddi durumumuz yoktu babamlar pek para gonderemezdi. Sanirim alismak zorundaydim belkide okuluma kaydimi yaptirdim biraz duzene girmisti sanki alismistim yurda yemekler pek güzel cikmazdi olsun severdim ama yemekhaneye inip kosedeki masama oturup verdikleri tatsiz tuzsuz corba soguyana kadar yagmuru izlerdim yildizlari izlerdim. Arkadasim kimsem yok yalniz dolasirdim yurdun o karanlik kuytu koridorlarinda ders calisirdim kafamida pek vermezdim ya, ama beni mutlu eden bisey vardi telefonum pek eski sayilmazdi tek bi sarkim vardi sıkıldikca onu dinlerdim cok sey anlatirdi bana
Asil acilarimdan pay ettigim kucuk dunyama geleyim sessiz derlerdi bana kimselerle konusmazdim ne konusacaktimki bana o guzel hayatlarinda sikayetci olduklari onemsiz seyleri anlatirlardi ben ise kocaman dunyama sigdiramadigim kucuk bi umuttan bile bahsedemezdim ki ne anlatacaktim ki..
Onlar kirlenen beyaz ayakkabilarindan sikayetcilerdi bense kis geliyo montum yok diye dert ederdim korkak urkek tavirlarim hep sakinligini korudu icimden olurdumde sesim cikmazdi bu yuzden sessizsin derlerdi sanirim artik biseyler yapmamin zamani gelmisti boyle yasayamazdim okumaliydim calismaliydim param yok aile sicakligim yoktu.
Kendim ayakta durmak zorundaydim artik yurtta bi kac arkadasla tanistim devlet yurdu pek zengin olmazdi onlarinda maddi durumu pek yoktu ama arayan merak eden bi aileleri vardi belki mecburiyetten gonderilmislerdi bende mecburiyetten geldim ama ailemden kimse aramazdi ara sira babam arar iki ayda bi 10 lira gonderir idare et derdi yalniz kalmistim hayatin siyah labirentlerinde ve bi karar aldim calismak zorundaydim o gun okula gitmedim is aramaya ciktim bilmiyorum fazla uzaklasamiyordumda yurttan caresizce hafif rengi solmus ustumle bi magazaya girdim kucuk sirince bi yerdi is aradigimi soyledim biraz tersler gibi bakislarla bana baktilar patron yok dediler biliyodum ordaydi patron yavasca cikarken usuldan bekle diye bi soz duydum dondugumde gel basla yarin dedi heycandan elimdeki telefonumu dusurdum kirilmisti cok denedim calismadi simdi ise beni yalniz birakmayan son sarkimdanda olmustum ve ogun aksaminda banyo yaptim saclarimi taradim guzelce o kucuk puslu camin yanina oturdum saatlerce yagan yagmuru izledim baktim sadece herkes mutlu mu acaba su hayatta herkese zormu biseyler amansizca icime isleyen bu aci bu yalnizlik kolay degil ama hep.bi umut beslerdim icimde gelecegime dair yagmurlari izledikce ferahlatirdi icimi derinden derine aglardim ama zerre yas gelmezdi gozumden susardim da kimseye acamazdim su icimdeki haykiran feryadi gece sessiz kalmisti yurt bi aglama hickirik sesi duydum karanlik kuytu koridorlarda o sesi takip ettim bi kiz oylesine agliyoduki gozleri yuzu oyle bitmistiki aglamaktan titreyen o vucudu urpertti beni hafifce yaklastim bilmiyorum ne diyecegimi sadece iyimisin? diyebildim. Yuzume bakti kizarmis sebepsizce islanan gozleriyle ve anlatti baslamaya sevdigim adam beni terketti dedi susmustum daha once yasayamadigim bisey icin tatmin edici bi kelime bulamadim sustum ve gittim ne yapabilirdim ki ne demeliydim hayat bu iste ben kendi caresizligime aglarken bi insanin yokluguda boyle yaparmis insani ve yine korktum daha yasamam gereken kotu seyler olabilecegi ihtimali bile koreltti yasama sevincimi.
Sabah oldu hafta sonu ve bugun is gunum elimde kalan temiz kiyafetlerimi giydim hazilandim ve o kucuk yol kosesinde kalmis magazaya usulca girdim. Yine tuhaf bakan insanlar yine amansiz hayatin cilveleri insanlar hep boylemidir ve hircin ise baslamam gerektigini soyleyen soguk patronum.
