"BADTRIP naman oh. Ang aga ko na ngang nagising late pa rin ako. Tss."
Kasalukuyan akong naglalakad ngayon sa hallway ng aking paaralan. Konting hakbang pa maririnig ko na ang pang-uuyam ng aking lecturer. She hates late especially if it was me. I can't blame her, tardiness is really an unrespectable attitude. Pero anong magagawa ko? Hirap talaga akong gumising ng maaga, aside from that, ang EDSA! Ipapaliwanang ko pa ba kung anong meron sa EDSA? Hay.
This is it. I faced the door, closed my eyes and pray. Lord, kayo na po ang bahala sa akin. I need to be brave, wala pa namang bumabagsak dahil sa tardiness di ba? Well, I'm hoping. I knocked, turned the knob clockwise then pushed the door.
"Ouch!" A piece of crumpled paper hit my face.
"Ooops, sorry Kar! I didn't mean to do that."
"Yeah, rigtht. Apologies accepted? Hmm, can you tell me what's going on here?"
"That?", she innocently pointed out the maddening crowd inside the classroom then gave me a creepy smile, "Wala si Miss kaya nagpaparty lang kami. Nga pala, Jiro said that He'll be at the park. Hindi ka daw nya macontact."
Tinanguan ko lang sya, maging ang iba naming kaklase bago pumunta sa maliit na parke ng unibersidad. I'm saved. Akala ko katapusan ko na eh. Hay, thank you Lord.
Habang ako'y naglalakad, unti-unting tumaas ang gilid ng aking labi. Shocks! Hindi ko man lang mapigilang ngumiti. In front of me was him. My ultimate crush way back in high school. Anong ginagawa nya dito?
"Yow, Karizhel! 'Zup? Late ka na naman 'no at di ka na pinapasok ng lecturer? Hahaha" Yung tawa nya. Yung maliliit nyang dimple. Yung boses nya. Those characteristics of him that made me like him this much. "Ey, I'm talking to you."
"Ay sorry naman, nagagwapuhan kasi ako sayo eh. By the way, long time no see Khient! Anong ginagawa mo dito sa department ko? Namimiss mo na ako 'no?" Siniko ko pa sya para lang maitago yung sayang nararamdaman ko ngayon. He's really here. Matagal na simula ng huli naming pagkikita. Pero ganun pa rin ang epekto nya sa akin.
"Asus, kunwari ka pa, 'kaw ata nakamiss sa akin eh. Di ba crush mo ako?" Akmang hahampasin ko sya pero nahawakan nya ang aking kamay at tumawa ng malakas.
"Ang kapal talaga ng mukha mo."
"Bakit? Hindi ba totoo?" He playfully smirked and I can't help it but to just roll my eyes. Then shoot! I forgot. Si Jiro nga pala.
"Oh come on. Wait lang friend, nakalimutan ko...someone is waiting for me. Bye!"
I am about to run when he pulled my hands. Hindi ako handa kaya na out of balance ako but luckily, mabilis ang reflexes ko. Naalalayan din ako ni Khient.
"Oops, sorry, Kar. Sorry."
"Oo na! Oo na! Ano ba yun bat bigla ka na lang nanghahatak?"
"Pwedeng samahan mo muna akong kumain sa canteen nyo? Pleaaase! Sige na pleease!" He even pouted his lips para lang makumbinsi ako. Pambihira!
"Teka, itetext ko muna si Ji---okay speaking, wait lang ha, sagutin ko lang to." Saglit akong tumalikod kay Khient at sinagot ang tawag ni Jiro. "Yow?...yeah...wala namang prof kaya okay lang hahaha, san ka ba ngayon?....aaah okay...do you need me there?..." sinulyapan ko saglit si Khient bago bumulong, " punta lang akong canteen, samahan ko lang yung crush ko..hahahahaha...ang kapal nito..sige na sige na..babay!"
"Sino yun?" Asked Khient.
"Boyfriend ko." Then I laughed.
"How come?"
