I should've told you..

Hoofdstuk 21

{Luna}

Nog net op tijd kon ik Daniël opvangen, daar lag hij dan, in mijn armen, levenloos met betraande wangen. Langzaam veegde ik de, ondertussen al zowat opgedroogde, tranen weg van zijn zachte koude wangen.
Daar zat ik dan, op de koude badkamer vloer, met een flauwgevallen Daniël in mijn armen.

Het leek een eeuwigheid te duren voor hij wakker werd, maar waarschijnlijk was het nog geen 5 minuten erna.
Geschrokken keek hij me aan, zijn ogen schoten door de kamer en toen hij doorhad dat hij thuis was werd hij langzaam weer rustig, gelukkig.

Zachtjes aaide ik hem door zijn haren, glimlachend keek ik hem aan en sprak hem zachtjes geruststellende woorden toe.

Langzaam kwam Daan overeind en keek me een beetje moeilijk aan.
"Wat is er gebeurd Luna?"
Terwijl hij overeind kwam greep hij met een pijnlijke blik, naar zijn buik. Hij kreunde zachtjes en zakte toen als een soort van papje in elkaar.

"Daan, wat voel je? Wat heb je?"

Hij gaf me een gebaar en ik maakte eruit dat ik m'n mond moest houden, dus dat deed ik dan ook maar.
Ongemakkelijk keek ik naar, de in elkaar gekrompen, Daan. Ik wou iets doen.. Maar wat moest of kon ik doen?
Het was duidelijk dat hij me gebaarde om stil te zijn, dus ik wist niet zo goed wat ik met de situatie aan moest.
Toch begon ik zachtjes zijn naam uit te spreken..

"Daan.."
Het was even stil en dat maakte voor mij duidelijk dat hij geen reactie zou geven op zijn naam.
"Wat heb je? Zeg nou iets.. Dan kan ik tenminste nog iéts goed doen."

Langzaam tilde hij zijn hoofd weer op en glimlachte nogal gemaakt. Het voelde altijd als een steek wanneer hij dat deed, maar ik kon het hem deze keer niet bepaald kwalijk nemen.
"Het gaat wel Zo.."

Mijn hart stopte met kloppen en ik hapte naar adem.. Ik had het gevoel of dat kleine woordje alle lucht uit me zoog.
Zo snel ik kon stond ik op.

"Zo?"
Ik sprak de woorden vol walging uit, ik wist niet wie het was, maar ík was het niet en ook niet een van zijn goede vriendinnen.. Allerlei verkeerde ideeën spookten door mijn hoofd en spottend keek ik op Daniël neer.

"Nou? Zeg verdomme wat Daniël Hills."
Pijnlijk keek hij me aan, hij wist dat het menens was, want zijn achternaam gebruikte ik alleen als ik écht serieus was. Langzaam probeerde hij weg te kruipen maar ik hield hem tegen door zijn weg te blokkeren.

"Oh nee, nee nee nee.
Jij gaat nergens heen voordat jij hebt uitgelegd wie Zo is."
Het kwam er half lachend uit, maar we wisten beiden dat het spottend en sarcastisch was. Ik keek hem vuil aan toen hij langs me heen probeerde te kruipen. Met een arm duwde ik hem terug en keek hem nu woest aan.
Geïrriteerd zuchtte ik, moest ik het uit hem gaan trekken ofzo?
Het waren eerst gedachtes, maar toen ik merkte dat Daan niet van plan was te praten, sprak ik de woorden hard op uit..;

"Moet ik het soms uit je trekken? Want ik ben niet te beroerd om je een handje te helpen hoor."
Zuchtend keek Daniël me opnieuw aan, hij schudde nee als antwoord op mijn vraag.

"Nee luna dat hoeft niet, ik... Ik had alleen gehoopt dat ik het biechtten nog wat langer kon uitstellen.. Maar ik gok dat dat geen mogelijkheid meer is..?"

Ik begon te lachen, eerst zachtjes, maar hoe langer ik lachte, hoe harder het ging.
"Tjee Daan, sinds wanneer ben jij zo goed in gokken? Misschien kun je je leven gaan verspillen in het casino? Doe je tenminste nog wat nuttigs.. Én dan daarbij, zo'n spel machine kan je niet kwetsen... Bingo, dubbel geluk voor jou hè?"

Die woorden moesten hard aankomen, maar dat was ook juist de bedoeling. Ik was d'r helemaal klaar mee en de rem die ik tot nu toe altijd had gebruikt op zulke momenten, negeerde ik nu volledig. Vol gassen die handel.

Mijn ogen waren inmiddels weer gericht op Daan, hij leek wat gebroken.. mooi.
Ergens had ik medelij met hem, want als ik écht boos was kon ik aardig wat kwetsende dingen zeggen.. Maar hij verdiende het, dus al snel duwde ik het medelevende gevoel weg.

Het was een paar seconden stil, maar uiteindelijk begon Daniël toch maar te praten..;

"Luna.. Ik weet niet hoe ik moet beginnen.. Het is.. Laat ik het zo zeggen.. Niet zomaar iets."

Wat maalde hij nou? Zijn smoesjes begonnen me te irriteren en ik kon het niet laten om het hem duidelijk te maken..
"Daan wat loop je nou sloom te wezen, zeg het gewoon.. Ik kan ook zonder begrip weg gaan hoor, maar dan hoef je mij hier niet meer terug te verwachten."

Zuchtend keek hij naar de grond, met moeite stond hij op en pakte hij mijn hand. Langzaam nam hij me mee naar de slaapkamer en zakte met tegenzin op bed. Ik volgde zijn bewegingen en uiteindelijk zat ik ook op bed.
Hij keek me dwingend aan en het dwingende effect deed zijn werk, mijn blik zat vast in de zijne.

"Luna.. Voor ik vertel wat er gebeurd is.. Ik wil even zeggen dat ik je nooit pijn heb willen doen, maar dat in paniek toch heb gedaan.. Oké?"

Langzaam knikte ik en wenkte dat hij moest vertellen wat er was. Mijn adem stokte in mijn keel toen hij met tegenzin begon te praten. De nieuwsgierigheid was bijna niet meer te houden, dus ik gaf hem mijn twee-dubbele-dosis aandacht.

"Ik heb niet altijd in Nederland geleefd..
Maar dat wist je al, je wist al dat ik hiervoor in Canada heb geleefd voor mijn vaders baan, uiteindelijk ben ik weer terug naar Nederland verhuist omdat hij hier ook een goede baan kon krijgen.."

Langzaam knikte ik, het deed me denken aan de tijd dat ik in Canada was voor een familie vakantie..

Flashback;
"Hoi mijn naam is Daniël."

Lief keek de, blijkbaar Nederlandse,  jongen me aan. Ik voelde dat ik moest blozen en langzaam stak ik mijn hand uit en gaf de jongen, die blijkbaar Daniël heette, een hand.
Zo stom als ik was klapte ik dicht, wat op zich ook weer apart was, want flirten was eigenlijk nooit een probleem geweest voor me. Ik lachte dom en keek toen beschaamd naar de grond.
Deze jongen was duidelijk anders dan de rest, hij maakte me nerveus.

"Mag ik misschien ook weten hoe deze knappe jonge dame heet?"
De woorden klonken als muziek in mijn oren en ik voelde me ook zeer gevleid toen ze bij me aankwamen. Nog steeds een beetje beschaamd keek ik hem aan en half knorrend vertelde ik de jongen mijn naam.

"De naam is Luna."
Gadverdekkie Luna, dat klink wel heel serieus.
Ik moest lachen bij de gedachte dat ik gadverdekkie zei, normaal zei of dacht ik het woord nooit.

De jongen, die nog steeds tegenover me stond, keek me inmiddels geamuseerd aan. En lachend begon hij tegen me te praten.
"Heeft Luna ook een achternaam?"

Het was een vraag die amper werd gesteld, de meeste mensen leken mijn achternaam niet zo interessant te vinden, maar zoals ik al zei, hij was anders, anders dan alle anderen.
Einde Flashback.

Het was Daniël die me uit mijn flashback praatte. Geschrokken keek ik hem aan.

"Luna, alsjeblieft, het is al moeilijk zat om het op te biechten, maar alles herhalen is pas echt vreselijk.."

"Daan sorry, alsjeblieft vertel het me.. Ik moest denken aan onze ontmoeting.."

Ik zag een brok in zijn keel ontstaan en het zorgde er bij mij voor dat óók ik moeite kreeg met slikken.

"Mijn leven in Canada, was nooit zoals ik me het had voorgesteld.."

Met ingehouden adem bereide ik me voor op wat ging komen en luisterde ik aandachtig naar wat Daan me te vertellen had.