Dün bir halk otobusunde yüzüme rastladım. Pek temiz sayılmayan cam üzerine düşmüş bir çift göz bana neden diye soruyordu sanki. Daha evvel bu denli rahatsız hissetmemistim; çünkü soru da bendim cevap da. Ve öyle garip bir anın içindeydim ki soruyu da bilmiyordum cevabı da. Bakışlarımı yansimamdan kaçırmaya çalışıp bunu beceremeyecek kadar yenilmiştim kendime; ve bu yenilgi bana hayatımı sonbahar yapraklari gibi örten diğer yenilgilerimi hatırlatıyordu. Hayır, her birini baştan yasiyordum. Derinleşiyordu sokaklar, daha derin..
Neden sonra, bir sokak lambasının yanından gectik kayboldu aksim. Tuhaf kisiligimden olsa gerek terk edilmiş gibi hissettim. Sadece kendime sahip olduğum bu zamanlarda kendi varligimi kaldiramiyor, yoklugumla başa çıkamıyordum. Acizdim. Ve bunu fark ettiğim an düşündüğüm yegane şey aciz kelimesinin ne kadar naif, ne kadar yerinde bir kelime olduğuydu.
Yaptığım yerinde tespitin bana verdiği güven ve ustundelik duygusuyla bakışlarımı diğer insanlar üzerinde gezdirmeye karar verdim. O anda karanlıktan bir çift göz gördü gözlerim. Karanlıktan daha siyah bir çift goze baktım öylece. O kimdi, yakışıklı mıydı, gulusu güzel mıydı? O an bu soruların hiç önemi yoktu. Ben onun hayatından birkaç saniye çalmıştım dahasi hayatlarimiz kısa bir anlığına da olsa birbirine temas etmişti. İçimdeki çocukça telaslari sacma düşünceleri anlayabileceğini hissetmem ve korkmam da bu sebepleydi. O an söz verdim kendime. Bir daha kimsenin hayatıma girmesine izin vermeyecektim. Yansimam, benliğim bile beni terk edebiliyorken böylesi bir riski almayacaktim.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
*
De Todoİçimin bir kısmını acı çekmeye ayırmış Tanrı, bundan eminim. Daha hiç kimsenin canını yakmadan, daha kalbim beyazken ileride işleyeceğim günahlar için cezalandırılmış böylesi bir acıya mahkum edilmiş olmalıyım. Annemin sıcaklığının yerini alan boşlu...
