Düşündüğümüz kadar kolay mıydı hayat ?
Adım İclal. On yedi yaşındayım. Hayata daha yedi yaşında atılmaya başladım. Mecburdum buna.. Tek başıma ayakta durmaya. Kimsem yoktu çalacak bir kapım bile . Doğum günümde kaybetmiştim ailemi , hayallerimi umutlarımı yaşayacağım o mutlu günlerimi. Zor biliyor musunuz hem de çok zor . En çok korktuğum şey başıma gelmişti , YALNIZLIK .. Titriyordum rüzgarda savrulan küçük bir dal gibi .. Üşüyordum hem de çok . Sıcacık bir kucağa o kadar çok muhtactım ki . Yolda yürüyen aileleri gördükçe tutamıyordum gözyaşlarımı .. Geceleri üstüm açıldıgında üstümü örtecek ne annem vardı ne de babam . Söylemeye dilim bile varmıyor ama yalnızım. Başımı yaslayabileceğim bir omuz bile yok . Aslinda hayatimin yarisindan cogu yok cunku ben yokluktum hep eksikliktim . Kendi ayaklarinin ustunde durmaya calisann zavalli bir kiz . Okuyordum . Cunku okuyup annemin babamin mezar tasini yaptiracaktim . İslak bir tahta uzerinde yaziyordu adlari . Dayanamiyordum artik,gucum kalmamisti .
