Bazen..

1.BÖLÜM

O günü de öylesine sıradan bir günmüş gibi sanıyordum. Taa ki o karşıma çıktığı andan itibaren....
Durakta otobüs bekliyordum her zamanki gibi, vızır vızır geçen arabalar, Hiç durmaksızın çalışan minibüsler ve sıra bekleyen yolcular... Kafami çevirmem ile onu görmem bir olmuştu. Sadece hoşuöa gitmişti aslında ne bir aşk ne de sevgi yoktu bende. Yanıma geldi;

+Merhaba! Bir şey sorabilir miyim?
-Tabii buyurun?
+Telefonumun şarjı yok acaba saati söyleyebilir misiniz?
-20.00
+Çok teşekkür ederim sizi de rahatsız ettim kusura bakmayın.
-Önemli değil, Rica ederim.

Ve gitti.... Eve geldiğim de aklımda o vardı neden bilmiyordum garip bir mutluluk ve hani tekrar görsem keşke hissi vardır ya tam anlamıyla onu yaşamıştım. Akşam iş çıkışı büyük bir heyecanla Belki görürüm umuduyla gittim durağa, heryeri gözlerimle süzdüm fakat yoktu. "Hem zaten neden olsun ki? Dünyada milyonlarca insan var sana da öyle denk geldi işte niye takıyosun?" Diye geçirdim içimden. Aradan üç dört gün geçtikten sonra hemşirelik yaptığım hastahane de bir baktım ki o çocuk, Ağlıyordu. Anlamsız bir şekilde gözlerim doldu. Yanına gittim..

+Merhaba, beni tanımamışsındır belki ama ben seni tanıdım, Saati sormuştun...
-Tanıdım tabiki hafızam kuvvetlidir otursana.
+Ben burda çalışıyorum. Ağladığını gördüm ve sormak istedim. Neyin var?
-Ablam trafik kazası geçirmiş ve şuan ameliyatta hiç bir bilgi vermiyorlar!
+şşşş sakin ol ben öğrenmeye çalışıcam

Dedikten hemen sonra doktor geldi. Kötü haberi verdi ve gitti. Onun gözünden süzülen her yaş benim canımı acıtmıştı. Aslında sıradan bir günde karşıma çıkan sıradan bir insandı neden canımı yakmıştı ki? Bağırmaya başladı bütün hastahane onun çığlıklarıyla yankılanıyordu. Ve bağırdım. "GÜVENLİK SEDYE GETİRİN HEMEN SEDYE GETİRİN!" Sakinleştirici yaptık bir kaç saat sonra kendine gelmişti. Yanındaydım ve yine ağlamaya başladı. Kafasını okşadım, sakin ol ben yanındayım sakin ol herşey düzelicek dedikten sonra tekrar uykuya daldı. Aradan saatler geçmişti iş çıkışıma gelmişti. Odasına geldiğimde yoktu
Sekretere sordum bana bir kağıt verdi.

"Beni aramak istersen numaram yazıyor"

Mutlu olmuştum. Eve gittiğim de direk aradım

+Merhaba, notunu gördüm ve aramak istedim. Nasılsın?
-Aramazsın sanmıştım.
+Aramamam için bir sebep yok. Merak ettim seni.
+Merak ediyorsan eğer vericeğim adrese gel.

Dedi ve kapattı. Telefonuma mesaj geldi ev adresini vermişti önce gidip gitmemekte kararsız kaldım ama gitsem ona destek olurum düşüncesiyle çıktım evden. Yarım saat sonra kapısındaydım. Ayaklarım geri geri gidiyordu, Parmaklarım ise zile basmakta kararsızdı sanki. Zile basmama gerek kalmadan kapıyı açtı zaten.
+Kapı deliğinden seni izliyordum korkma gel hadi içeri. Eğer istersen dışarı da çıkabiliriz?
-Problem yok.
Dedim ve içeri girdim. Evi yalnız yaşayan bir erkeğe göre fazla düzenli ve çok güzeldi. Oturdum ve
+Daha iyimisin? Bugun seni öyle gördüğüm de çok üzüldüm.
-İyi olmaya çalışıyorum Yarın cenaze var.
+Gelmemi ister misin?
-Çok sevinirim.

İki,üç dakika kocaman bir sessizlik ardından anlatmaya başladı.
"Bana ablam baktı. Ne annem vardı ne babam, Hayatım boyunca ikisine de tanımadım kendimi bildim bileli ablam vardı. Annem beni doğururken hayatını kaybetmiş, Babam ise ben 1yaşındayken kanserden hayatını kaybetmiş. Ben ablamı hem annem hem babam bilmiştim. Herşeyde bana destek olan, elimi hiç bırakmayan o vardı ve şimdi oda gitti"
Cümlesini tamamladıktan sonra gözyaşlarını akıtmamak için sıktığı çenesini serbest bırakıp ağlamaya başladı. İlk kez bir erkeğin gözyaşına tanık olmuştum. Sustum çünkü konuşsam da bir şey ifade etmiyecekti. Elini tuttum "Ben yanındayım"

1.bölüm bu kadar arkadaşlar bana ulaşmak isteyenler;
tumblr: Sakadegilgercek