The Bad Boy's Club (Finished)

Chapter 23 (Part 1)

Typo errors are a lot.

Chapter 23 (Part 1)

Kumatok ng tatlong beses si Vannie sa room kung saan nakaconfine si Samuel Ignacio. She was with her younger sister, Sophie. Pagkatapos niyang kumatok ay kaagad silang pumasok sa loob.

Nakita naman ni Vanessa na mahimbing na natutulog lang ang lalake. Kaagad niyang nilagay ang mga prutas na dala niya sa table sa gilid ng hinihigaan nito.

"Wow, ate! Ang ganda ng room niya." Namamanghang sabi ni Sophie sa kanya habang pinagmamasdan ang loob ng room. Hindi tuloy maiwasan ni Vannie na matawa sa sinabi nito. Nasa sa isang private ward kasi pinaconfine si Samuel kaya ganun na lang kaganda ang room nito. And also they were in a private hospital.

"Sophie, behave. Baka magising siya." Aniya rito. Talagang malikot na malikot ito na parang hindi mapakali habang lakad ng lakad sa loob ng room.

"Uhm.." Napansin naman ni Vannie na nagising si Sam. Unting-unti nitong binuksan ang mga mata nito. And when he saw her, he looked surprised. Parang hindi ito makapaniwala na nandoon siya.

"Vanessa?" Nakakunot-noong tanong nito. "W-What are you doing here?"

Matapos kasi mangyari ang lahat ng iyon, kaagad niyang dinala si Samuel sa ospital. The guys who were the suspects of the crime got away. Natamo ng isang saksak sa likod si Samuel dahil doon at mabuti na lang hindi ganun kalala ang nakuha niya kaya hindi rin ito magtatagal sa ospital. Thank God.

"Ate, pwede ba akong lumabas para pumasyal?" Napatigil naman silang dalawa ni Sam nang magsalita si Sophie.

"Sophie, no." She commanded. Baka mawala pa ito doon dahil sa kakulitan nito. Masyado pa namang malaki ang ospital at hindi rin nila kabisada ang mga lugar doon. The only hospital that they mostly go is their dad's. "Dito ka lang. Baka mamaya mawala ka pa."

"Ate naman.." Sophie pouted.

"Let her go, Vanessa." Sumabat naman bigla si Samuel, "Hindi naman siya mawawala rito." Tumingin naman it okay Sophie, "Kid, my room is 512. Go back here quickly after you stroll everything."

"Sam!" Hindi naman makapaniwala si Vannie sa sinabi nito. At tantiya niya, tuwang-tuwa pa ngayon ang kapatid niya dahil sa sinabi nito.

"Yehey! Salamat kuya! Sige ate!" Kaagad naman itong lumabas sa room at ngayon, silang dalawa na lang ni Samuel Ignacio ang naiwan.

"Sam, bakit mo siya pinayagan?" Naiiritang tanong ni Vannie dito. But Samuel just laughed like nothing happened. Parang wala lang din dito na nasaksak ito sa likod. The guy even got conscious immediately the day after the incident. Hindi niya tuloy maiwasang isipin na 'matagal namamatay ang mga masasamang damo.'

"Take it easy, president," The guy cockily said. She won't get lost. My dad has a small share in this hospital, she can be easily located kung mawala man siya." He cockily replied.

She just rolled her eyes. "Pinadalhan ka ni Mama ng mga prutas. Kainin mo 'to. Galing pa 'to sa probinsya." She just said as she was sorting out the fruits she brought.

"Did you cry?"

Napatigil naman si Vannie sa biglang tanong nito, "W-What?"

"Did you cry when you thought I was almost going to die?" He asked amusingly. Namamanghang nakatingin pa ito sa kanya.

"No." She quickly denied. Well, yes. She did. Eh kasi naman, akala niya talagang mamamatay na ito sa harapan niya. Yes, she doesn't want that someone will die especially in front of her.

"You're lying."

Napatigil na naman siya at napatingin sa lalake. The amusement that formed on his eyes was still there. Hindi niya maiwasang mairita na naman sa sinasabi nito. The nerve of this guy.

"I saw you crying before I passed out. Are.. you afraid that I'm going to die?"

"No. Saka bakit ba? Matulog ka na nga lang." Naaasar na siya sa mga sinasabi nito. Ano bang gustong iparating nito sa kanya?

"Are you accepting my apology?"

"No. Wala akong sinabing apology accepted." She immediately answered without looking at him. She just kept herself busy through arranging the fruits at the side table. This guy really has a lot of confidence.

"I'm sorry."

Napahinto na naman siya sa ginagawa niya. Napatingin na naman siya rito. Why is giving her sudden gestures?

"I'm sorry for everything." The sincerity of the guy was really visible.

"Forget it," Sabi na lang niya rito. She doesn't want to talk and remember what happened between them before, "Just take a rest. Kami na lang muna ni Sophie ang magbabantay sayo rito."

"Why are you here? I know.. I know I don't deserve the trust that you have given to me, Vanessa. Why are you still doing this to me?"

Hindi naman sumagot si Vanessa rito. Umupo na lang siya sa couch katabi sa kama nito. She avoided his gaze. Ayaw niyang magtama ang mga tingin nila. Ayaw niyang makaramdam ng iba sa oras na magkakatitigan na naman sila.

"Are you starting to like me?"

Nagulat naman si Vannie sa tanong nito.

"Because.. I still like you a lot, Vanessa."

Magsasalita na sana si Vannie sa sinabi nito nang tumunog ang phone niya. She then saw it was Adrian calling her, "I-I have to answer the call. I'll just be back." She just said and immediately went to the door. Pero sakto namang pagbukas niya sa pinto, bumalik na rin si Sophie.

"Ate!"

"Sophie, pumasok ka muna sa loob. Kakausapin ko lang ang Kuya Adrian mo." Aniya rito at padabog naman itong pumasok sa loob.

---

Inoobserbahan naman ni Samuel ang kapatid ni Vanessa na si Sophie. She was just there, sitting on the couch—humming. Alam niyang bored na bored ito doon sa room niya. Hindi pa kasi bumabalik si Vanesa doon at aminado siyang mahigit kalahating oras na rin itong 'di bumabalik.

"Sophie, do you want to turn on the TV?" Sabi niya rito. The kid's eyes suddenly lit up.

"Talaga kuya?" Mukhang excited na excited talaga ito.

"Yeah," Kibit-balikat na sabi niya rito, "Feel at home."

"Yehey! Thank you, kuya!" Mabilis naman nitong kinuha ang remote control ng tv doon. The kid quickly turned on the TV and sat on the couch.

"May pizza at drinks din akong inorder kagabi. Makakain pa rin naman kasi it's on the fridge. You want to eat it?"

"Sige Kuya! Salamat!" Tumayo naman ito at mabilis na tinungo ang fridge. Kinuha kaagad nito ang pizza at ang coke na nandoon. Hindi tuloy maiwasang matawa ni Sam dito. If he only had a sibling.

"Alam mo Kuya," Sabi pa nito habang kinakain na ang isang slice ng pizza, "Gusto kita. Kasi mabait ka saka hindi ka parang si Papa. Eh kasi.. kapag si Kuya Adrian na at si Ate ang magkasama parang sina Mama at Papa rin sila."

"Kaya buti na lang may kaibigan si Ate na gaya mo. Pero secret lang natin 'to kuya ha.. may sasabihin ako sayo." Tumayo naman kaagad ito at nilapitan siya sa kama.

She went near to his ear and whispered, "Mas gusto kita para kay Ate kesa kay Kuya Adrian."

//