Sabahına kalktığında; kapıdan çıkarken,bir mektup daha,kapıda bulmuştu.
Ecem sevinçli bir şekilde,
"Kesin İlmihan abladandır,onun huyları bu işler" dedi.
Mektubu aldı,odasına geçti ve mektubu açtı mektupta şunlar yazıyordu;
Teşekkür ederim,
Aslında Seda ile aramda çok kötü şeyler yaşanmıştı.
Öldürdün onu fakat anneni öldüren o değildi ve seni kandırdım.Hamit babanı ve Seda'yı dinleseydin keşke çok pişman olacaksın gerçekleri öğrenince... hoşçakal
Seni bu acılarla yaşamaya bırakıyorum.
Birdaha görüşmemek üzere...
Ecem nefes alamıyordu,ölüyordu.
Allah'ım suçsuz yere birini öldürdüm naptım? ben dedi.
İlmihan'a saydırıyordu,şuan yerinde duramıyordu.
Dışardan sesler yükseliyordu ağlamaklı sesler....
Hemen pencereye doğru yöneldi.
Seda'nın cenaze namazı vardı,oda hemen aşağı indi ve orda Ozan'da vardı.
Ozan ona hiç birşey demedi.
Birden ilerlerken;
Arkasından birden biri dokundu.
Ecem bağırarak;
-Eyvah! dedi.
Arkasını döndüğünde Seda'nın annesi
Özlem Hanım'ı gördü.
Özlem Hanım ona:
-Korkmana,gerek yok canım kim yaptı bunu kızıma?
Allah için anlat !! Lütfenn dedi.
Ecem ,kadının gözlerine bakakaldı.Kadın yani Seda'nın annesi ağlıyordu.
Ecem'de ona:
-Abla gerçekten bilmiyorum,başınız sağolsun dedi.
Ve ilerledi
Tam gidecekken,Özlem Hanım onu durdurdu ve:
-Al bu mektubu,bu mektubu Seda sana yazdı,dedi.
Ecem aldı mektubu aldı ve:
-Bana mı? Eminmisiniz? dedi.
Özlem Hanım'da:
-Hiç bu kadar emin olmamıştım,ama evet sana bu kağıt diyerek yanından ayrılmıştı.
Ecem;
İlerledi, evinin yolunu tuttu.
Ecem eve vardığında,yatağının baş ucuna oturdu ve mektubu açtı; ve şunlar yazıyordu;
Sevgili Ecem;
Ecem olayları anlatmak istiyorum,
Biz seninle gerçek (öz) kardeşiz.
Hamit babam annem Gül ile evlendikten sonra İlmihan'da Hamit babamı sevdiğinden annemiz Gül'den ayırmaya çalışıyordu ve bir gün bunu başardı.
Bende ondan intikam almak için hep uğraştım,oda bana uğraşmaya devam edersen sonun kötü olucak dedi.
Tabikide inanmıyorum.Sana birşey yapmasın yeter.
Söz veriyorum artık yanında olucağım.
Senin bana yaptığın kötülükleride unuttum.Seni koruyacağım.
Herşey senin için...
Hamit babam gerçek babamız.
O beni evlatlık edinmek isteyen birine vermiş,bunların hepsi gerçek seni çok seviyorum.
Ben bunları yazmasaydım öğrenemeyecektin.
Annemiz yaşıyor fakat ne halde bilmiyorum.
Hepsinde İlmihan'ın payı var.
Fakat kardeşim savaşıcağız,ve annemizi geri alıcağız dimi?
Ben senden şikayetçi olmadım.
Hiç olurmuyum? seni hapislerde süründürmek istemiyorum, ve sana ablalık yapamadım fakat bundan sonra öğrendin yapacağım... yazıyordu.
Ecem ağlıyordu,o kadar çok ağlıyorduki,
Abla diye bağırıyordu.
Kendi kendine;
BEN KARDEŞ PARÇAMI ÖLDÜRDÜM dedi.Ağlamaya başladı.
"BEN SENSİZ YAŞAYAMAM ABLA"
diye kendini yerlere vurdu;
bağırarak ağlıyordu.
Keşke seni geri kazanabilsem dedi.
Son pişmanlık fayda etmedi.
Hemen ilerledi,çantasından silahı çıkardı.
"Ben bu acıyla yaşayamıyacağım,Allah'ım dedi.
Ve kafasına silahı dayadı.
Oracıkta kendini vurdu.
Hamit Bey evden sesler duydu,Hemen evin merdivenlerinden yukarı çıktı.
Ecem'i o halde gördü,oda ölmüştü.
Ecem'de bir kağıda herşeyi aktarmıştı,yaptığı hatayı...
İşte o sırada
Hamit'te İlmihan'ın peşini bırakmayacaktı.
Bir kaç saat sonra Seda'nın yanına Ecem gömüldü.
Hamit İlmihan'ı arayıp ona yalvardı ve yakardı.
Gül'ü getir,kızlarını görsün nolur!
Bu iyiliği yap dedi.
İlmihan onu dinledi,Gül'ü getirdi ve
Bu iyiliği yaptı.
İlmihan tuttuğu adamlarla Gül'ü gönderdi.
Gül ile Hamit birbirlerini gördüklerinde,sarıldılar ve ağladılar.
Hemen Seda ile Ecem'in olduğu mezarlığa gittiler.
Arkadada iki adam duruyordu.
Yarım saatlik burdaydılar,sonra Gül'ü götüreceklerdi.
Gül (yani anneleri)Seda ile Ecem'in her ikisininde topraklarını kokladı,ve ağlıyordu annelik yapamamıştı.
Hamit Bey'de:
-Kızlarmızı göremedin ama; mezarlarını gördün dedi.
Yine birbirlerine sarılıp,ağladılar.
Hamit Bey:
-Hıçkıra hıçkıra ağlarken:
-Ecem seni bulmak için o kadar uğraştıki,
çok hemde çok...
Ama olmadı,göremedin kızımızı maaleseff dedi.
İlmihan gidip,Seda'nın seni öldürdüğünü söylemiş,oda intikam almak için Seda'yı öldürmüş.
Gül Hanım'da göz yaşlarıyla;
-Ne! Nasıl olur bu
ve Hamit
Sen nerden biliyorsun ki? dedi titremeli ve ağlamaklı bir sesle..
Hamit'te:
-Ecem bir kağıda not bırakmış,gördüm oda kendini az önce öldürdü,dedi.
Hepsi çok kötüydü,yazık etmişti Seda ve Ecem kendine....
Hepsi mezarlıktan yavaşça uzaklaştılar ağlayarak...
Ve;
Gül'ü adamlar götürdü,
Hamit Bey'de ağlayarak ordan uzaklaştı.
SON
Burda demek istediğim;
Hemen birilerinin dediğine inanıp,başkalarını sorgulamayın.
Herşeyi öğrenip,doğruları görüp hareket edin sonra;
SON PİŞMANLIK FAYDA ETMEZ...
