Future, past, present

Hoofdstuk 14 - geen ochtendmens

De rit naar huis gaat veel sneller dan de heenweg. Ik zit ontspannen achterop en raak gewend aan de snelheid van de motor. Pieter racet door het verkeer heen en ik geniet van de spanning. We rijden langs de duurdere huizen en komen aan bij ons huis. Wat we daar aantreffen is een uit de hand gelopen feest, want de muziek komt ons tegemoet zodra we in de buurt van het huis komen. Ik voel mijn spieren zich aanspannen en probeer de angst te negeren die in mijn buik roert. Pieter lijkt zich van geen kwaad bewust als we van de motor stappen en richting het huis lopen. 

'Mam is morgen pas terug. Dus laten we het feest langzaam aan afbreken en dan ruimen we morgen op, goed?' vraagt hij en loopt naar binnen. Ik knik en loop direct door naar mijn kamer. Pieter mag het feest afbreken, want ik wil rust aan mijn hoofd. Beneden hoor ik Pieter schreeuwen en het geluid neemt langzaam af. Ik denk na over wat er zich net heeft afgespeeld beneden en in de pizzeria. Ik voel me moe en uitgeput, waardoor ik langzaam in slaap val. Niet wetende wat mijn dromen zullen doen.

Ik word wakker door de felheid van de zon en hoor een stem praten 'Jij bent met geen mogelijkheid wakker te krijgen Yvet.' en ik knipper tegen de zon en de schaduw die naast mijn bed staat. 'Ook goedemorgen...' mompel ik en besef dat ik mijn kleren van gisteren nog aan heb. 'Ja, goedemorgen. We moeten het huis nog opruimen voordat mam thuis komt.' zegt Pieter en trekt me overeind. Ik mopper en kreun. 'Jij bent dus echt geen ochtendmens.' zegt hij en begint te lachen. Kwaad kijk ik hem aan en stap dan uit bed. 'Ik ga douchen en daarna kom ik je helpen.' zeg ik en om de woorden krachten bij te zetten loop ik richting de badkamer. 'Niet te lang, mam is hier over anderhalf uur!' roept hij en ik hoor hem naar beneden gaan. Als ik gedoucht en aangekleed ben loop ik naar beneden en overzie de bende. 'Pieter! Hoe wil je dit is hemelsnaam opruimen in... een uur?' vraag ik en pak een vuilniszak uit de keuken. 'Gewoon snel opruimen.' hoor ik ergens uit een kamer roepen. Ik kijk naar de chips, drank, plastic bekers en zucht. Snel begin ik in hoog tempo de woonkamer schoon te maken. Als die schoon is loop ik naar de keuken en begin daar de rotzooi op te ruimen. Net als ik de vuilniszakken in de container stop hoor ik Janja de oprit oprijden. Ik loop snel naar binnen en ga aan de tafel zitten bij Pieter en Angela. Pieter steekt zijn duim op en Angela kijkt me met een kwade kop aan. Ik negeer haar opzettelijk en gun Pieter een glimlach. 

'Zo wat is het hier gezellig!' roept Janja als ze ons alle drie in de keuken aantreft. Ik kijk op en loop dan naar de koelkast om wat te drinken te pakken. 'Goed om jullie drie zo samen te zien, want ik wilde eigenlijk even met jullie praten.' vervolgt Janja en gebaard dat ik ook weer moet gaan zitten. 

'Yvet woont nu bij ons in, maar ik weet je achternaam niet. Ik wil je graag laten registreren op ons adres. Daarna wil ik graag je ouders vinden en hun een voorstel doen die ze niet kunnen weigeren.' zegt ze en kijkt ons alle drie aan. 'Mam, dat hoeft niet. Yvet haar ouders zijn dood.' zegt Angela en kijkt mij even aan. Janja schrikt van de woorden van haar dochter en kijkt van Angela naar Yvet. 'Sorry, dat wist ik niet.' zegt ze en weet even niets te zeggen. 'Mijn achternaam is Thomson en ja mijn ouders zijn dood. Sorry dat ik het je niet heb verteld Janja.' zeg ik en kijk even naar mijn nagels, want wil niet zien hoe het medelijden op haar gezicht staat. 'In dat geval hoef ik je ouders geen voorstel te doen. Heb je geen andere familie Yvet? Thomson is een mooie achternaam.' zegt Janja zacht en knijpt me even in mijn hand. 'Nee, geen andere familie. Niet dat ik weet.' lieg ik. 'Oke, nou ja meisje. Je bent hier meer dan welkom en ik heb een voorstel voor jou, maar denk dat je dat al weet. Ik zou je graag mee willen nemen naar de studio om te werken aan je portfolio.' 

Verschrikt kijk ik op, want ik had nog niet gerekend op deze vraag. Ik wist dat deze vraag er aan zat te komen, maar ik heb nog geen antwoord. Ik wil dit niet. Ik wil niet op de foto en ik wil niet bekend worden, want dan kunnen ze me vinden. Ik kijk van Pieter naar Angela naar Janja en weer terug. Ik voel me hopeloos en voel me in een hoek gedrukt. 'Mam, ik denk niet dat Yvet daar al aan toe is.' zegt Pieter dan en geeft me een bemoedigend knikje. 'Nee, ik wil liever niet werken aan iets wat lijkt op modellenwerk of een carrière waarbij ik op de foto sta.' zeg ik dan in de hoop dat ze het begrijpt. 'Je hoeft niet verlegen te zijn. Je bent hartstikke knap en ik denk dat het werken in de studio je goed zou passen.' zegt Janja. 'Janja, ik ben heel dankbaar dat ik hier mag blijven, maar ik wil gewoon niet op de foto.' zeg ik. 'Oke, ik dacht dat je akkoord zou gaan. Wat wil je dan met je leven? Werken of naar school?' vraagt ze en kijkt me onderzoekend aan. Ik kan niet zien of ze kwaad is. Haar gezicht is volstrekt neutraal en ik durf eigenlijk niets meer te zeggen. 'Ik denk dat het goed is voor Janja als ze naar school toe gaat. We zullen uiteraard moeten kijken welk niveau ze heeft en of ze met haar leeftijd mee kan doen, maar ik denk dat het goed is dat ze iniedergeval probeert om naar school te gaan.' zegt Pieter en kijkt ze moeder serieus aan. Ik sta versteld van zijn pleidooi en doe moeite om mijn gezicht neutraal te houden. 'Ik denk dat je gelijk hebt Pieter. Ze gaat naar school, maar alleen als jij en Angela een beetje op haar letten. Ik zal morgenochtend de school bellen om ervoor te zorgen dat ze mag beginnen.' zegt Janja en nu voel ik pas echt angst. Ik ben bang voor wat er komen gaat, positieve angst in vergelijking met wat ik de afgelopen jaren heb doorstaan. Ik knijp even in mijn arm en weet dat ik wakker ben.