Yeni Başlangıç

Tanışma - 1

Bakırköy Ruh ve Sinir Hastalıkları Hastanesinde hayatının kırılma noktasını yaşayan birçok insan vardır. İlkim'de ailesi tarafından bu umutla hastaneye yatırıldı. Tabi kendisi pek gönüllü olmasa da hapishane buradan daha beterdi. En azından rahat diyerek göz yumdu ve kabullendi.

Sabah uyandı ve her günkü gibi burada olmasına lanet ederek kalktı yüzünü yıkadı ve yemekhaneye indi. Uyuşturucu sattığı zamanlardan beri ağzı iyi laf yapardı. O zamanlar iş içindi tabi ama şimdi sıkıldığından oradakilere sarıyor, laf atıyor ve dalga geçiyordu. Her zamanki gibi tabağını ağzına kadar doldurmuş bahçeye çıkıp bir masaya oturmuştu. Onu gören iştaha gelirdi. Yemeğini bitirdikten sonra masadan kalktı tabldotunu çöpe attı ve etrafı dolaşmaya başladı. Onun tabiriyle delilerle uğraşmak en büyük aktivitesiydi. Dolaşırken bahçede hiç görmediği birini fark etti. Buralardan değildi ve ona göre buralara ait de değildi. Daha önce gelenlere benzemiyordu. Genelde buraya gelenler kızarmış gözleri olan, göz altı torba torba olmuş, morarmış, asık suratlı yada abuk subuk hareketleri olan insanlar olurdu. Bu kız ise güler yüzlü, gözlerinin içi parlayan, samimi, düzgün bir tipti. Yavaşça ve izleyerek yeni kızın yanına yaklaştı İlkim ve omzuna dokundu. Kız ona doğru döndü ve gülümsedi. İlkim;

"Sen yenisin galiba ben seni ilk defa görüyorum."
"Evet, bugün getirdiler. Adım Emine."
"Bende İlkim. Memnun oldum."

Tanışma faslı olurken İlkim Emine'yi baştan aşağı süzdü. Gerçekten hiç buralardan birine benzemiyordu. Acaba neden buradaydı? Merakına yenik düştü ve Emine'yi orada bir banka oturtarak sormaya başladı.

"Sen neden buradasın? Pek buradakiler gibi değilsin de gayet normal gibisin. Yani gözlemlerime göre."
"Benim aslında insanlara pek bir zararım olmaz, en azından nefes alanlara. Yani nekrofili hastasıyım. İlgi alanım ölüler. Çalıştığım hastanenin morgunda bir ölüyle ilişkiye girerken yakalandım ve buraya tıkıldım."
"(Kahkaha)Zaten akıllısı beni bulmaz ki. Neyse aramıza hoş geldin."
"Burada akıllısını beklemek çok akıl işi değil. Bu arada saol. Peki sen neden buradasın? Bağımlılardan mısın?"
"Sayılır. Kullanıyorum ama aşırı dozda değil yani pek bağımlı sayılmam. Zaten burada olmamın sebebi kullanmam değil satmam. Ailem memurlara kullanıcı olduğuma dair ifade verdirerek hastaneye yatırılacağımı söylediler. Bende burada buldum kendimi. Bir nevi ceza evi ama daha konforlu. Televizyon ve İnternet bile var."

Birbirlerine bakıp gülüştüler. İlkim Emine'ye hastaneyi gezdirdi. Katları, odaları, kafeteryayı, bahçeyi hatta lavaboları bile. Akşama kadar gezdiler, yemek yediler, ellerindeki imkanlarla eğlendiler. En son bahçede dolaşırken Ezgi ve Merve'ye rastladılar. İlkim'in tabiriyle delilerin içerisinde arkadaş edinmek zor. En azından normal arkadaş. Merve'yle Ezgi içlerinden en normal olanlarıydı. İlkim Ezgi ve Merve'yi Emine ile tanıştırmak için ortaya atladı.

"Bu yeni kız Emine. Buradan gibi gözükmese de burada ayrıca kendisi yeni kankam olur. Emine bunlarda eski kankam olan ikili Ezgi'yle Merve."
"Memnun oldum. Ben Ezgi. Buraya mazoşizmden yatırıldım. Acı çekmek hoşuma gidiyor. Bir gün ayak parmağımı kestiğimi fark etti babam sonrası belli zaten kendime zarar vermemem için gerekliymiş bahanesiyle buraya kapatıldım."
"Bende Merve olan oluyorum memnun oldum. Buraya da sevgili milletvekilimiz Mehmet İLBEY sayesinde yatırıldım. Neymiş itibarı sarsılmış falan filan. Kleptoman olduğum ortaya çıkınca beni kendinden uzaklaştırdı yani. Babam oluyor kendisi."
"Memnun oldum. İyi anlaşacağız desene. Bende nekrofili hastasıyım. Çalıştığım hastanede bir ölüyle ilişkiye girerken yakalandım ve buraya getirildim."

Emine'yi çabuk benimseyen kızlar gün geçtikçe daha yakın oldular, hatta aynı odada kalmak için izin istediler. Kabul edilince gece gündüz beraber takılmaya başladılar. Tabi daha tanışacakları insanlar, öğrenecekleri hayatlarve alacakları dersler vardı.