(Twee weken later)
POV DIONI
"Beste vrienden, familie en kennissen van Bibi Jurado-Gomez, we zijn vandaag samen gekomen om het verlies te delen van een erg dapper meisje." Horen we de man echter de microfoon zeggen. Ik kijk de zaal even rond en zie iedereen die erg veel voor me betekenen, maar natuurlijk het meest voor Bibi. Ik zie Cassius en Zoë, hand in hand, naast elkaar zitten en beide hebben ze tranen in hun ogen.
Zacht hoor ik Samuel naast mij snikken, ik leg m'n hand op zijn schouder als troost. Ik volg zijn blik en eindig bij de kist van Bibi, wat mij ook weer tranen bezorgd.
Ik weet dat je nooit jezelf de schuld moet geven van iemands dood, maar wat nou als ik toch had ingegrepen of wat nou als Bibi toch niks had gedaan of wat als we toch een ander pad naar huis hadden gelopen... Dat soort vragen spoken allemaal door mijn hoofd, ook al weet ik donders goed dat ik haar daar niet terug mee krijg.
"We gaan nu luisteren naar een paar woordjes van haar broer, Dioni je mag naar voren komen." Zegt de man achter de microfoon dan waarna het stil wordt. Ik sta rustig op en haal mijn briefje uit mijn zak, ik leg hem op het tafeltje waar de microfoon ook op staat en haal nog een keer diep adem.
"Liefste Bibi,
ik ben zoals je weet niet zo goed in praten voor grote groepen en speeches houden, maar ik ga toch proberen er het beste van te maken." Begon ik mijn verhaal en ging weer verder.
"Vroeger toen we nog klein waren speelde jij altijd met je barbie poppen en terwijl je daar mee bezig was vroeg je of ik een leuk verhaaltje wilde voorlezen en ik heb dat altijd met plezier gedaan."
Ik werp even m'n blik op de kist van Bibi en probeer dan weer rustig verder te gaan.
"Een paar jaar later toen we al wat groter waren geworden zwommen we altijd samen in het zwembad in onze achtertuin waar we altijd super veel lol hadden. Ook bracht ik je altijd naar school en naar je klas, je vond het nooit leuk als ik weg ging want we zijn altijd al beste maatjes geweest."
Door alle leuke herinneringen verscheen er voor heel even een klein glimlachje op mijn gezicht.
"Ik denk dat voor nog niet iedereen het helemaal duidelijk waardoor Bibi is overleden, dus zal ik het zo goed mogelijk uit proberen te leggen. Voordat Bibi in het ziekenhuis terecht kwam was er een jongen, hij was onze buurjongen Benjamin, hij wilde Bibi verkrachten." Zei ik en wanneer ik dat laatste woord uit spreek sla ik mijn ogen neer.
"Samuel hoorde een gegil uit een steegje komen en we zijn er naar toe gegaan, en gelukkig maar want Samuel heeft Bibi gered."
Ik kijk even naar Sam, hij kijk naar de kist van Bibi, diep heel diep in gedachten.
"Na dat incident heeft Bibi in een lange coma gelegen maar is er weer goed vanaf gekomen. Voor een tijd waren we van Benjamin af, tot op die avond dat Bibi, Kaj en ik onderweg naar huis waren..."
Ik slik en en lopen tranen over mijn wangen en ik weet even niks te zeggen. De zaal is stil op wat gesnik na, dan voel ik twee armen rond mij en aan de geur van de persoon ruik ik al wie het is. Het is Kaj, mijn beste vriend en we hebben beiden gezien hoe mijn zusje het niet heeft overleefd. De tranen blijven stromen en ook Kaj hoor ik snikken. Ik pak Kaj nu ook stevig vast (als het niet op zo een gelegenheid als dit was zouden wij er op dit moment super gay uit zien) op dit moment kan ik alles laten gaan, vaak kropte ik mijn gevoelens op maar meestal was Bibi dan degene waar ik naar toe ging, zij kon me altijd wel weer vrolijk maken, alleen kan dat nu niet meer.
Kaj wurmt zich uit mijn greep en kijkt me met rode en betraande ogen aan. Ik knik naar hem, "bedankt" zeg ik tegen hem zonder dat er geluid uit mijn mond komt en hij loopt het podium weer af. Ik haal weer een keer diep adem en maak mijn verhaal af.
"Wat ik tot slot wil zeggen is, Bibi je bent en blijft voor altijd de liefste en beste zus die er bestaat en ik hou van je, tot later." Zeg ik en sluit mijn verhaal. Ik loop het podium af, ga zitten en een nieuwe huilbui volgt.
Ik kijk naar links en zie Sam, net zoals al die tijd, bij de kist staan. Ik sta op ga bij hem staan en trek hem in een knuffel. Beide laten we alles gaan, ik zat te huilen als een idioot op Samuel's schouder en hij deed hetzelfde.
Ik zal haar missen, heel erg missen. Ik herinner me nog wat ze zei toen ze 13 was en geopereerd werd aan haar hart, we waren allemaal bang, maar vooral zij zelf was bang dat ze de operatie niet zou over leven. Wat ze zei was:
"This is not a goodbye, just a see you later."
END
