Lost in my own mind

hissetmeyi özlemek

Bir kaç sayfa daha yırttım kendimden,
Bir kaç defter daha ateşe verdim yeniden.

  Hissetmemek ilk başlarda o kadar kolay,güzel ve rahat görünüyor ki.
Etrafında ki onca insan acı,aşk vb.şeylerle sızlanıp dururken,sen kulaklarınla müziğin keyfini çıkarırsın,okuduğun kitaplarla hayal gücünün sınırlarını zorlarsın.

Komik gelir çünkü ve saçma.
"Bu kadar abartılacak ne var ki?" dersin kendine.
"Bir insan işte, vazgeçilmez değil ya?" diye düşünürsün.
Ne de olsa insanlar tekrar tekrar aynı şeyleri yaşayabilir.
Sırf bir kere olmadı diye sırf o değer verdiğin insan sana karşılığını vermedi veya yanında yok diye kendilerini çok büyük bir acı içinde görmeleri saçma gelir.Güler geçersin.
     Salak olduklarını düşündüğün zaman çok olmuştur. "Şimdi bu haldesiniz ama ilerde yine aynı şeyleri hissediceğiniz birileri olucak." dersin.
Böyle gider uzun bir süre.

Ve sonra öyle bir an gelir ki;"keşke," dersin "keşke,o insanlardan biri olsam."
Çünkü sen hissedemezsin.
Kimseyi "kaybettim" diyecek kadar umursayamazsın.Öyle bir hissizlik içindesindir ki kendine kızarsın.
"Neden lan?" dersin."Bende mi sorun var,ben neden hissedemiyorum?"diye kendini sorgularsın.
Hissetmek istersin.
Acıyı,kaybetmeyi,değeri,sevgiyi ve hatta o acıdığın,gülüp geçtiğin aşkı...

Ama olmaz.Hissedemezsin.
Yalnızlık o kadar içine işlerki sen kendin olmaktan çıkarsın.
Boşluktasındır.Tutunabileceğin tek şey yalnızlığındır.
Sende onunla yaşamayı öğrenirsin.
Aç en sevdiğin kitabı,tekrar tekrar oku bir sayfasını,sonra bir sigara daha yak yalnızlığının şerefine,bu gecede ondan başka sarılacak hiç kimsen yok çünkü.
                                  İyi geceler.