Echt

Hoofdstuk 9

Ik loop met Monique het ziekenhuis uit.
'Ze blijft leven,' probeert Monique me gerust te stellen. 'Geloof me.' Ik knik. Maar ik weet dat ze liegt. De dokters hebben het zelf gezegd, haar toestand is kritiek. 'Blijf vanavond maar bij mij slapen.'
'Dank je.' Ik pers er een glimlach uit. Even is het stil. 'Mo.' Ik pak Monique vast.
'Ja?'
'Ik heb liever dat dit tussen ons blijft,' zeg ik zachtjes. Monique kijkt me raar aan.
'Eh, ja, tuurlijk. Als jij dat wilt.' Ik knik en bijna onhoorbaar bedank ik haar. 'We gaan naar mijn huis, ik bel mijn moeder wel even.'
'Niemand mag dus weten dat ik bij jou logeer,' verduidelijk ik.
'Ja, dat begrijp ik ook wel hoor! Stel je niet zo aan!' snauwt Monique. Ik knik.
'Sorry.'
'Is al goed.' Ze houdt haar iPhone 6 bij haar oor en begint te babbelen met haar moeder. Na ongeveer tien minuten hangt ze op. 'Het is prima, om het te vieren eten we pizza.' Waarom loopt iedereen te juichen en te vieren? Mijn moeder ligt in het ziekenhuis en haar situatie is kritiek! Kennelijk is het van mijn gezicht af te lezen wat ik er over denk want Monique begint te praten en stoort mijn woedende gedachtes.
'Ik bedoel niet dat je moeder in het ziekenhuis ligt maar dat jij bij ons komt, we mogen jou allemaal erg graag, weet je,' ratelt Monique.
'Maakt niet uit.' Zwijgend wachten we tot we de Mercedes van Monique haar moeder het terrein oprijdt en we instappen.

'Lekker,' zeg ik terwijl ik een stuk pizza met mijn tanden afscheur. Monique's moeder, Valentine, lacht.

'Bedankt,' zegt ze. Ik knik en eet verder. 'Je mag zo lang als je zelf wil blijven van mij,' voegt Valentine er glimlachend aan toe. Ik knik.
'Dank je.' Bram, Monique's jongste broertje van elf jaar, kan maar niet stil zijn en Mohammed, Monique's ena-oudste broer van twintig jaar, zwijgt zoals gewoonlijk. Monique en Joris zijn niet Marokkaans, Mohammed en Achmed wel. Achmed is het huis al uit. De vader van Mohammed en Achmed was Marokkaans maar hij is toen Mohammed vier jaar was overleden aan kanker, Achmed was toen zes. Een jaar na Ayoub zijn dood kreeg Valentine een nieuwe vriend, Reinoud, en weer een jaar daarna kregen ze Monique. Reinoud werd een vader voor Mohammed en Achemed. Achmed is nu al een jaar het huis uit en als ik eerlijk ben, mis ik hem best wel. Hij kletst je de oren van het hoofd en het kan hem niks schelen of je luistert of niet. Hij is super gezellig en is een echte familieman. Hij heeft Monique vaak uit school gehaald toen we nog op de basisschool zaten. Hij had al zijn rijbewijs en ik was een beetje verliefd op hem, geloof ik. Hij was zo stoer en mannelijk en toch heel open.
'Mo, heb je morgen weer college?' vraagt Valentine aan haar zoon. Mohammed slikt.
'Kunnen we het, eh, hier een andere keer overhebben?' zegt Mohammed.
'Nee,' zegt Valentie streng.
'Mam, ik wil het hier privé met jou overhebben, niet met iedereen erbij.'
'Prima, dan help jij me mooi bij het afwassen,' zegt Valentine tevreden. Ze veegt haar vies geworden handen van de pizza af aan haar servet. 'Iedereen klaar met eten?' Bram, Monique en ik knikken.
'Ja.'
'Mooi, Bram doe jij Daantje even?' zegt Valentine.
'Die ligt toch al te slapen?' probeert Bram er onder uit te komen. Valentine grinnikt.
'Dat hoop ik voor je,' zegt ze. 'Ga 't even checken wil je?' Mokkend gaat Bram toch naar boven. Daantje is het laatkomertje, zoals Monique dat altijd zegt. Ze is nu twee jaar.
'Kom.' Monique trekt aan mijn arm. Ik zet toch nog even netjes mijn bord op het aanrecht en loop dan achter Monique aan naar de televisie kamer. Sinds Daantje hebben ze een aparte televisie kamer omdat Valentine gek werd van al dat geluid dat uit die tv kwam. We ploffen neer op de bank. Monique zet de televisie aan en start Netflix op.
'Hoe ver ben je met Gossip Girl?' vraagt ze. Ik haal mijn schouders op. Ik pak mijn mobiel en open de app Netflix en ik bekijk waar ik ben gebleven.
'Aflevering veertien, seizoen drie.' 
'Oké, ik ben twee afleveringen verder maar dat maakt niet uit.' Ze zet aflevering veertien aan en we kruipen dicht tegen elkaar aan. Monique maakt een selfie met SnapChat en zet hem op haar Verhaal. Ik probeerde me te concentreren op mijn lievelingsserie maar het lukte niet door Valentine haar geschreeuw.
'Gestopt? Hoe bedoel je gestopt!' riep ze als eerste. Je hoorde hoe Mohammed haar op gedempte toon probeerde te kalmeren.
'Mo,' fluister ik. 'hoor je dat?'
'Mijn moeder en Mohammed? Die hebben voortdurend ruzie. Mo gaat echt binnenkort het huis uit, let op mijn woorden,' zegt Monique nonchalant.
'Vind je dat niet vervelend?' Monique drukt op de pauze knop en draait haar gezicht naar mij toe.
'Liv, ouders hebben ruzie met hun kinderen. Heb jij nooit ruzie met je moeder gehad?' Ik denk even na.
'Nee.' Monique proest het uit. 'Nee echt niet! Ik ben heel vaak boos op haar geweest maar ze is nooit tegen me ingegaan.'
'Ja, omdat ze te lam was om te kunnen reageren.'
'We hebben het wel over mijn moeder hoor!' zeg ik pissig. Hoe durft ze zoiets te zeggen? Ongelofelijk!
'Jij zegt het zelf ook altijd hoor,' zegt Monique.
'Maar dat is anders!' roep ik gefrustreerd.
'Helemaal niet. Wil je iets drinken?' veranderd Monique van onderwerp. Ze staat op en loopt naar de keuken zonder op mijn antwoord te wachten. Het geruzie tussen Mohammed en Valentine is inmiddels opgehouden.
'Ik zet hem alvast verder,' mompel ik.
'Is goed!' roept Monique terug. Ik zet de tv weer aan.

Monique heeft een tweepersoonsbed en ik heb daar samen met haar geslapen. We hebben nog even Franse woordjes gestampt en de laatste roddels uitgewisseld van alle meisjes uit de andere havo klassen. Ik heb yoghurt met vers fruit gekregen als ontbijt en daarna zijn we samen met Lola  naar school gefietst. We staan nu met onze vaste groepje op het plein. De eerste bel gaat. Monique heeft nog geen woord gerept over mijn moeder of over het langdurige slaappartijtje. Jason begeleid me naar mijn lokaal. Ik geef hem een afscheidskus maar hij beantwoordt hem niet, althans maar heel kort. Hij draait zich om en loopt weg zonder verder ook maar iets te zeggen. Jason laat me beduusd achter. Ik draai me op mijn hielen en een frons om naar Florine.
'Lag dat aan mij of was dat vreemd?' lach ik halfjes. Florine kleurt. 'Flo?'
'Huh, wat, sorry?' zegt ze blozend. Ik trek mijn wenkbrauwen even omhoog maar laat het er verder maar bij. We gaan achter in het lokaal zitten. De geschiedenisdocent begint aan zijn saaie openingspraatje die altijd hetzelfde is. Florine en ik halen altijd goede cijfers voor geschiedenis en we letten nooit op. We schrijven altijd de aantekeningen van Florian, de nerd van de klas die al jaren verliefd is op Florine, over. We bedanken hem altijd en soms geeft Florine hem een keer in de een, a twee maanden een verlegen kusje op de wang, uit beleefdheid. Dan begint hij altijd helemaal te blozen en dat is zo ontzettend schattig!
'Flo, weet jij waarom Jason zo afstandelijk doet vandaag?' fluister ik.
'Dit is het eerste lesuur! Waarschijnlijk heeft ie een ochtendhumeur of zo,' fluistert Florine terug.
'Onmogelijk, Jason houdt van de ochtend. Hij staat altijd om zes uur op en dan gaat ie...'
'Een blokje joggen, jaja Liv, dat weet ik nu wel hoor,' onderbreekt Florine me met een klein nep lachje.
'Flo,' ik kijk Florine recht in haar ogen aan. Er is iets mis, ik zie het aan de stand van haar ogen. 'wat weet jij wat ik niet weet?'
'Niks!' fluistert Florine iets te snel en fel terug. 'Echt niet,' voegt ze er zachter aan toe. Ze kijkt in haar schrift.
'Oké, als dat zo is geloof ik je,' zeg ik glimlachend.
'Ik, eh, ik wil even opletten,' mompelt Florine. Ik kijk haar met grote ogen aan.
'Flo, je doet ontzettend raar.' Ze doet alsof ze me niet hoort. Ik pak mijn kladblok en krabbel er wat op.
k zal nix meer vrgn maar skip me asjeblieft nii, ik zal t dr nii meer over hbbn beloofd!
Ik schuif het briefje in Florines schrift zodat ze niet kan doen alsof ze het niet ziet.
ok, s al goe
ok? waarom ok? ben je boos ofs? Alle meisjes haten het als iemand ok tegen ze zegt, dus ik ook.
neejjjj
wa dan
nixx, k ben gwn moe okee? laat me nu maar krabbelt Florine. Ik haal mijn schouders op.
'What ever,' mompel ik. We mogen zelfstandig gaan werken, Florine en ik zeggen niks meer tegen elkaar.

Ik zie Florine bozige armbewegingen maken tegen Jason in de gang. Langzaam nader ik ze.
'Je moet het haar vertellen! Ik haat liegen!' hoor ik Florine zeggen.
'Wat is er aan de hand?' vraag ik. Florine kijkt me eerst geschrokken aan maar herstelt zich dan. Ze vouwt haar armen over elkaar en drukt ze tegen haar borst.
'Vraag dat maar aan Jason,' zegt ze.
'Jason?' zeg ik onzeker en zwak. Ik heb een naar voorgevoel. Jason pakt mijn arm en trekt me weg bij Florine.
'Liv, weet je, het ligt, nou ja, weet je, eh,' hakkelt Jason.
'Wat?' zeg ik. Lola komt er bij staan en zoent Jason vol op de mond.
'Lo...' zucht Jason terwijl ze haar van hem afduwt.
'Wat? Je hebt het toch vandaag vertelt?' Ze zwijgt even. 'Oh my god! Jason het spijt me zo erg!' zegt Lola dramatisch. 'Ik wist niet, ik dacht dat...'
'Maakt niet uit,' onderbreekt Jason haar. Maakt niet uit? Het maakt heel veel uit! Die trut!
'Nou, Liv,' zegt Lola bitchy. 'Jason en ik zijn nu een stel. En ja, Jason en jij dus niet meer.' Ze kan een kort triomfantelijk glimlachje niet laten zodat alleen ik het kan zien. 'Hij vindt mij veel leuker dan jou.' Ze tuit haar lippen een beetje. 'Sorry, Liv. Life is hard, I know.' Je hebt geen idee hoe hard het leven is! wil ik schreeuwen. Ik wil aan haar haren trekken en haar schoppen net zolang tot ze smeekt of ik wil stoppen.
'Liv, dat is het absoluut niet!' zegt Jason wanhopig. 'Echt niet!' Lola blijft aan Jason hangen en probeert hem nog een keer te zoen. 'Lola! Wil je asjeblieft even weggaan?' Lola doet alsof ze gekwetst is maar dat is ze niet. Ze heeft haar doel al bereikt. Ze kust Jason kort en loopt weg.
'Liv, ik geef nog steeds om je, echt. Ik hoop dat we nog steeds vrienden kunnen blijven?'
'Of we nog vrienden kunnen blijven? Had je niks originelers kunnen bedenken?' bijt ik hem toe. 'Lola? Serieus? Meen je dat nou echt? Hoe lang is dat al aan de gang?' Jason antwoordt niet. 'Ik moet het weten!' Er rolt een traan over mijn wang.
'Sinds we haar kennen, ze kwam naar me toe en...'
'Je bent een lul! Een ontzettende lul!' Ik draai me om, ren weg en laat de tranen stromen.