İkimizin Melodisi

Tanıdığım Çok / Kimsem Yok!

"Ve kimsesizlik," diye fısıldadı kendi kendine

Yalnızlık, kimsesizlik demekti zaten.

Dudak bükerek uzaklaştı caddeye bakan pencerenin yanından. Çoktandır kapısını çalan olmamıştı. Simitçi bile bağırırken ondan yana bakmıyordu. Telefonu da çalmıyordu eskisi gibi. Karşı komşu ölünce tüm apartman sessizliğe bürünmüştü. Meğer oymuş tek ses ve insanca nefes. Gitgide o da ölümü düşünmeye başlamıştı.

"Ve umutsuzluk," diye geçirdi içinden

Yalnızlık, umutsuzluğu getirirdi, şüphesiz.

Gök gürültüsünden korktuğu için eski fotoğraflarına bakıyormuş gibi yaptı. Bakamadı. Bu defa içinde kopan fırtınadan sesler gelmeye başladı. Kaçamadı.

"Ve çaresizlik," diye mırıldandı.

Yalnızlık, çaresizliğin kucağındaydı, kaçış yoktu.

Geceleri ikiye böldü. Bir yarısını diğerine eşitlemek istedi. Gök gürültüsünden sonra yağmur yağardı, oysaki şu an kar yağıyordu. Kaç kar tanesi düşmüştü birbirine değmeden, sayamadı. Çaresizlik birbirine tutunamayan kar taneleri gibiydi.

"Ve en azından..." diye iç geçirdi.

Yalnızlık, en azından kendine yakın olmaktı.

Ne çok insan tanımıştı. Sevmişti zamanında hepsini. O kimseden gitmemişti, gelenler sıkılıp çıkmıştı hayatından. Ya da ne zaman görseler özlediklerini söylerlerdi.

"Ve aşk!" dedi aniden.

Yalnızlık, aşka yenikti.

"İkimiz" diyebilmek tek düşmanıydı yalnızlığın. Söz yazarlarını tanımasa da onlar için yazıldığını düşünüyordu bütün şarkıların. Çok da önemli değildi sözler. Nasılsa yaşanmışlıkların sözsüz tanıklarıydı tüm melodiler.

"Duyuyor musun?" dedi.

"İkinizin melodisi çalıyor."

Daha fazla detay için  sosyal medyada  #ikimizinmelodisi  tagını takip ediniz.