Adopted by RicKian

1.

Pov Sybel
'Varkentje, kom je? We hebben lekker voer voor je.' Ik hoor gelach aan de andere kant van de deur. Die lachjes herken is uit duizenden. Rebecca, Liza en Mette. Ik duw snel mijn kussen tegen mijn oren. 'Varkentje, kom je? Anders eten we je voertje op.' Weer hoor ik gelach. Ik kom eraan! Ik pak snel mijn trui en broek en ren naar de eetzaal. Fijn, weer geen plek. Ik krijg een bord in mijn handen geduwt en ga in een hoekje zitten. Ik eet mijn "voer" op en ren weer snel naar boven. Ik sluit mezelf op en begin te huilen. Elke keer als er nieuwe adopteerders komen hoop ik dat ze mij nemen, maar blijkbaar ben ik niet goed genoeg. Ik pak mijn oude laptop die ik van mijn biologische vader heb meegekregen en kijk wat filmpjes op youtube. 'Sybel, kom je? Er zijn nieuwe adopteerders.' Die stem herken ik wel. Geen Rebecca, maar Tobias, een van de weinige die me niet pest. Tobias, denk je dat het nut heeft om te komen? Mij kiezen ze toch niet. 'Kom nou maar gewoon.' Ik veeg mijn tranen af en loop naar de zaal waar we alle 34 in een rijtje gaan staan. En natuurlijk, zoals altijd, moet ik weer naast Rebecca staan. Ze port de hele tijd in mijn zij met haar elleboog. Als Remko, een andere jongen die mij ook niet pest, het merkt komt hij tussen ons in staan. Rebecca loopt met hem te flirten, maar hij negeert haar even hard als dat ze net in mijn zij porde. Net goed. Als de adopteerders binnenkomen zie ik 2 jonge jongens, een stelletje lijken ze me niet, eerder goede vrienden. Ik ga rechtop staan en doe alsof er niks aan de hand is. Ze fluisteren en kijken zo af en toe mijn richting op. Dan lopen ze weer in een directe lijn naar het kantoortje van Mr. Adams. Ik zie een gedeelte van de rij terug naar hun kamer lopen, waaronder Rebecca en Mette. Ik wil ook weglopen als ik aan mijn arm wordt getrokken, het is Remko. 'Heb je veel wonden en blauwe plekken van Rebecca?' Ik knik voorzichtig. Hij neemt me mee naar buiten en roept Tobias er ook bij, omdat zij 2 eigenlijk mijn beste vrienden zijn. 'Mogen we ze zien?' Ik twijfel even. 'Nou?' Ik kijk ze aan en zie 2 bezorgde gezichten naar me kijken. Dan hoor ik de stem weer achter me, Rebecca. 'Hey Remko, zin om vanavond netflix en chill?' 'Neh, misschien een andere keer, not.' Ze kijkt met een arrogante blik naar mij als ik me omdraai. 'Hou die vieze blik voor je. Oja, dat gaat niet, zo ziet je billengezicht er nou eenmaal uit.' Ik kan het niet laten en begin keihard te lachen, en zo te zien ben ik niet de enige. Tobias ligt half op de grond. Ze loopt boos weg en struikelt half door de combinatie van kiezelstenen en hakken. Ik hou mijn lach dit keer maar in en draai me weer om naar Tobias en Remko. Dus.... jullie willen mijn wonden zien?

Heey dit is mijn eerste boek! Ik hoop dat jullie het leuk vinden en als ik beter kan stoppen meld je het maar ;) Tips altijd welkom <3 x B