Because of that letter

Chapter one

Disaster.

Ayan yung scenario sa room namin.

Bukod kasi sa next week na ang performance para sa first ever theatre play presentation namin.

Wala pa kaming napapractice ni isa.

Cramming. Alam ko. Eh anong magagawa ko? Kahit na mataas ang expectation samin ng teacher namin, hindi pa rin namin sineseryoso.

Bakit?

Dahil gusto naming i-enjoy ang high school life.

No more pressure.

No more worries.

No more wrinkles! Hahahaha.

'Live your life to the fullest' sabi nga ng iba.

"Groupmates. Tara. Practice na tayo." yaya ni Meann. Kaklase ko.

Matangkad siya na maputi. Long eyelashes and have a short curly hair. Angelic face. Siya din yung nangunguna sa klase. Pero kahit ganoon, hindi sya grade concious.

"Meron na ba tayong script?" tanong ni Angelika. Isa sa mga close friend ko.

"Oo nga naman. Paano makakapag-simula kung walang script. Itong mga 'to talaga." matawa-tawang sabi ni Leandro. Ang joker sa room namin.

"Sinong may sabi na wala tayong script? Hah?" singit ni Lyralyn.

Napatingin naman kaming lahat sa kanya at maya-maya ay napangiti.

'Mukhang pare-pareho talaga ang takbo ng usip namin' nasabi ko nlang sa sarili ko at napa-iling.

Siguro ganoon nga.

Isa sa mga reason kung bakit kami nagkakasundo ay dahil sa pare-pareho ang takbo ng mga isip namin.

Silence.

Walang makuhang magsalita.

Lahat nagpapakiramdaman.

Of all people, hindi namin inaasahan na siya mismo ang magsasabi nun.

Hello?! The out-of-this-world-gal finally arrived in the real world?! That was awesome.

Parang sinabi mo na rin na biglang kumahol ang ibong pipit.

Jeel suddenly spoke in a very sarcastic manner. Ganyan ugali niyan. Mapang-asar. Sanayan lang talaga.