12 yaşımda ilk aşkımı yaşadım yani en azında ben öyle zannettim.Umutluydum o sıralar hayattan bir beklentim vardı. Hayallerim vardı.Mutluydum ve çok aşıktım.Ben pısırık bir çocuktum o sıralar korkardım,utanırdım.Hep bir korku duygusuyla yaşadım o sıralar.Tabikide açılamadım kıza o yıl boyunca ablamlar benle hep dalga geçerdi evet en küçüğüydüm ailenin. Hep çöpü ben atardım.Korkardım hayattan ve ölümden.13 yaşımdaydım.Sekizinci sınıfa geçmiştim.Biraz daha az korkaktım artık daha az utangaçtım.Hayattan ilk aşkımı almıştım.Kendi kendime yaşamıştım ben onu. O hiç bilmeden rastlamıştım ben ona.Masumca sevmiştim.Küçükken bende masumdum evet hemde çok masum ve saftım.Ama büyüyordum farkında değildim.Bu çok kötü bir şeydi fakat ben bilmiyordum.Hayatın daha acı tarafını yaşamamıştım.Sadece aşıktım ve söyleyemiyordum.Sekizinci sınıfta ilk dönem bitmişti söylemiştim ve bizim sınıftaki aygır gibi olan bir çocuk kızla sevgiliymiş nerden bile bilirdim körkütük aşıktım.Beklenen an gelmişti.Kızın sevgilisi aygır bana mesaj attı.Küfür ediyordu.
Hiç yapmıcam bir şey yaptım ve çocuğa sataşmaya başladım.Okulda sınıfın ortasında kavga edicektik.
Sabah uyandım ve çok heyecanlıydım.Okula gittim ve olan oldu.
İlk yumruğumu yemiştim.Kendimden emin değildim ve bende yumruğumu sıkıp kolumu yüzüne doğru savurmuştum.Ve o an ne kadar güçlü olduğumu anlamıştım.Gözlerimi açtımda gözündeki büyük şişliğe baktım.Rahatlamıştım artık heyecan kalmamıştı,korkmuyordum.Ama kızı kaybetmiştim.O gün kızları anlamaya çalışmayı bıraktım artık sadece yaşayacaktım.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Küçük Bir Yalnızlık
PoetryGecem gündüz,gündüzüm gece.. Kaybettiğim noktayı geçeli çok oldu.O yüzden onun anısına ve acısına yazmaya devam. En azından her gün yeniden ölmeyi bırakana kadar artık yeniden ayağa kalkamayana kadar..
